Ήπιες στις διακοπές σου σαν να μην υπάρχει αύριο. Έφαγες σαν να μην υπάρχει σήμερα. «Φέρε ένα μοχίτο ακόμα». «Ένα κιλό παϊδάκια, μην κάνουμε τσιγγουνιές». Και παγωτάρα μετά. Και ψώνισες και δυο αναμνηστικά. Και πήρες και καμπίνα να ξαποστάσει το κορμάκι σου στο ταξίδι με το καράβι. Και κέρασες και τα φιλαράκια σου, που τα πέτυχες τυχαία στο ίδιο μαγαζί ένα βράδυ. «Θα το κάψουμε κυρ-Στέφανε», το είπες και το έκανες: το έκαψες. Αλλά όπως γίνεται και τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου, τα λεφτά τελείωσαν πριν τελειώσει ο μήνας. Αυτή τη φορά, πολύ πριν…
Το επίδομα αδείας, αυτός ο μισός επιπλέον μισθός, μοιάζει με ευλογία αλλά είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Πολύ απλά διότι τα έξοδά σου, το lifestyle σου κατά τη διάρκεια των διακοπών, η ανάγκη που έχεις να περάσεις καλά, να φας, να πιεις, να ξεκουραστείς, να το ρίξεις έξω, δεν περιορίζεται σε ενάμιση μισθό. Επιπλέον, αυτός ο μισός επιπλέον μισθός, συνήθως είναι τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια πήγαινε - έλα για σένα, την οικογένεια και το αυτοκίνητο. Και τέλος. Με τον υπόλοιπο μισθό, πρέπει να περάσεις στις διαποπές σου, όπου πληρώνεις συνήθως κάποιο ξενοδοχείο ή κάποιο ενοικιαζόμενο δωμάτιο, να φας έξω (σπάνια μαγειρεύουμε στις διακοπές ακόμα κι αν στο δωμάτιο υπάρχει υποδομή), να πληρώσεις ξαπλώστρες, καφέδες, ποτά, γλυκά, παγωτά. Ένας μισθός δηλαδή για να κάνεις έξοδα πολύ μεγαλύτερα από τα «κανονικά» έξοδα ενός «κανονικού» μήνα του χρόνου.
Και γυρνάς που λες κάποια στιγμή πίσω και έχεις περάσει ωραία και έχεις ξεκουραστεί και λές «άντε και του χρόνου, γεροί να είμαστε». Μόνο που στο γραμματοκιβώτιο σε περιμένουν για να σε προϋπαντήσουν ο λογαρισαμός ρεύματος. Το «ραβασάκι» της Εφορίας. Ο λογαριασμός κινητού. Της συνδρομητικής τηλεόρασης. Τσουπ, νάσου και η ασφάλεια αυτοκινήτου, που είχες ξεχάσει ότι ήταν ο καιρός της. Πολλοί λογαριασμοί, καθόλου λεφτά, περίπου 10 μέρες ακόμα για να τελειώσει ο Αύγουστος και να πληρωθείς. Και κάπως έτσι, εκείνα τα «παραπάνω» μοχίτο νιώθεις ότι θα σου βγουν από τη μύτη και εκείνο το κιλό παϊδάκια, παρότι το έφαγες πριν πέντε μέρες, το νιώθεις σαν τούβλο στο στομάχι σου. Κάπως έτσι σε πιάνουν τύψεις που έκανες δυο χαϊλίκια παραπάνω και ανοίγεις τα ντουλάπια στην κουζίνα να δεις τι φαγητά έχουν απομείνει, μπας και τρενάρεις την επίσκεψη στο σούπερ - μάρκετ, που θα είναι βαρβάτο, φθινοπωρινό, «εφ' όλης της ύλης» και κάτω από 100άρικο δεν θα πάει. Φτάνεις στο σημείο να νιώθεις τύψεις που πέρασες καλά, που δεν μιζέριασες στις διακοπές, που δεν ήσουν όλο «μη το ένα» και «μη το άλλο» στα παιδιά, που δεν μέτραγες και το τελευταίο ευρώ. Να σε πνίγουν τα χρέη ενώ καλά - καλά δεν έχουν φύγει τα αλάτια και τα αντιηλιακά από πάνω σου. Να σου φεύγει η «διακοπίλα» και η αίσθηση ξεκούρασης και καλοπέρασης από την πρώτη μέρα που πατάς το πόδι σου στο σπίτι…
Μην επιτρέψεις στη μιζέρια να κάνει κουμάντο. Άραξε σπίτι, φτιάξε μια μακαρονάδα, δες μπάλα, φώναξε δυο φίλους, πάρε 100 ευρώ δανεικά από τη μάνα σου ή τον αδελφό σου για να περάσεις και «σπρώξε» τις μέρες μέχρι το τέλος του μήνα που θα πληρωθείς. Σάμπως θα σηκώσεις κεφάλι τον επόμενο μήνα ή τον παραεπόμενο; Σάμπως θα σου μείνουν λεφτά στην τσέπη το Νοέμβριο ή το Δεκέμβρη που θα πάρεις τον 13ο μισθό; Όχι. Οπότε ποιον ο λόγος να στενοχωριέσαι, ειδικά αφού πέρασες καλά αυτές τις 7, 10 ή 15 μέρες των διακοπών; Προσπάθησε να κάνεις τη «διακοπίλα» να κρατήσει όσο παραπάνω γίνεται, τις μπαταρίες σου γεμάτες όσο περισσότερο καιρό μπορείς.
Διότι τι έμεινε μέχρι τις επόμενες καλοκαιρινές διακοπές; Ούτε 11,5 μήνες...
