Το Once Upon A Time in Hollywood άρχισε να προβάλλεται και επίσημα στη χώρα μας και όσοι έχουν επιστρέψει από διακοπούλες και αγαπούν τον Quentin λογικά μέσα στη βδομάδα θα το επισκεφθούν το θερινό τους, ή και όχι. Ως γυναίκα λοιπόν, ομολογώ ότι τις ταινίες του περίεργου αυτού Ιταλο-αμερικανού τις αγαπώ ιδιαίτερα, αν και μαθαίνω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών δε δηλώνουν και θαυμάστριές του. Σοκάρομαι δε σου κρύβω γιατί τόσα χρόνια πίστευα ότι αποτελώ τον κανόνα και όχι την εξαίρεση, αλλά τελοσπάντων μου ζητήθηκε να αναφέρω τους λόγους για τους οποίους μου αρέσουν οι συγκεκριμένες ταινίες, και αυτό θα κάνω χωρίς να έχω κανένα απολύτως όφελος (να σημειωθεί αυτό).
Αγαπώ τους σκηνοθέτες που έχουν μούσες (και ενίοτε μούσους)
Και δεν αναφέρομαι στην Uma Thurman, αυτή εξάλλου τη γούσταρε επί σειρά ετών και είναι λογικό να την έβαζε να παίζει στις ταινίες του- όχι δεν υπάρχει αξιοκρατία ούτε στο Hollywood μην σκεφτείς να πας-αλλά μιλάω για ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάζεται σταθερά και δεν τους αλλάζει ο κόσμος να χαλάσει. O Samuel Jackson δηλαδή και ο Kurt Russsell είναι για τον Quentin ό, τι ο Di Caprio για τον Scorsese. Οι εμμονές του με λίγα λόγια. Επίσης μεγάλη αγάπη έχει στον Tim Roth αλλά και στον Christoph Waltz ο οποίος είναι και ο πρωταγωνιστής της αγαπημένης σκηνής του Tarantino –η πρώτη σκηνή με τους κρυμμένους Εβραίους στο υπόγειο του σπιτιού από το Inglourious Basterds-. Αυτά.
Έχει δώσει μερικούς από τους πιο badass γυναικείους ρόλους στην ιστορία του σινεμά
Και δεν αναφέρομαι μόνο στη The Bride από το –πολύ- βίαιο Kill Bill (ναι η Uma Thurman την έκανε) αλλά και στην μισητή εχθρό της την –πολύ σέξι- Lucy Liu που υποδύθηκε την O-Ren Ishii. Δε θέλεις το Kill Bill; Θα σε πάω στους Hatefull Eight και την Jennifer Jason Leigh που υποδυόταν την επικηρυγμένη Daisy Domergue –που συνδύαζε τη σκληράδα του φονιά και παράλληλα την καφρίλα ενός τσόγλανου φανταστικά-. Θέλεις κάτι πιο σανσόν; Η Kerry Washington που ήταν το αντικείμενο του πόθου του Jamie Foxx στο Djanco Unchained. Kαι τέλος η αγαπημένη μου Shosanna (Inglourious Basterds) που βάζει σκοπό ζωής να εκδικηθεί τους δολοφόνους της οικογένειάς της και… το κάνει!!!
Καταλαβαίνεις τι γίνεται
Βρε παιδί μου πώς να το σου το πω: Συνήθως οι εκκεντρικοί και αξιόλογοι σκηνοθέτες έχουν μία δυσκολία να γίνουν κατανοητοί-τουλάχιστον στους περισσότερους-. Πάρε για παράδειγμα το Mulholland Drive που άνοιξα εγχειρίδιο μπας και καταλάβω τι εννοούσε ο Lynch. Kαι να ήταν μόνο αυτό; Το Donnie Darko, το American Psycho, το Tree of Life; Και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Τελοσπάντων, τον Tarantino τον καταλαβαίνεις. Και αν σου κόβει και λίγο αντιλαμβάνεσαι και τα μηνύματα που θέλει να περάσει.
Είναι γρήγορες και… πολύχρωμες
Αφενός εμείς οι γυναίκες βαριόμαστε γρήγορα, πόσο μάλλον μία ταινία αργή –αφήνω στην άκρη τις κατά καιρούς σαπουνόπερες που ίσως (λέω ίσως) παρακολουθούμε-. Οπότε αν η ταινία το λιβανίζει πολύ το πράγμα, τότε το ενδιαφέρον χάνεται. Αυτό όμως δε συμβαίνει στις ταινίες του Tarantino γιατί η δράση-πιστολίδι, φόνος, μπινελίκι, σεξ- αρχίζει από το πρώτο λεπτό. Μόνο στο Hatefull Eight καθυστέρησε λίγο αλλά εκεί είχα επικεντρωθεί στις ξανάστροφες που έτρωγε η Domergue. Όσο για τη φωτογραφία… Πρώτη φορά βλέπω ταινίες με τόσο σκοτεινό θέμα και τόσα χρώματα. Επιτέλους, ένας σκηνοθέτης που σέβεται την ευαίσθητη γυναικεία όραση.
