Σκέψου πόσες φορές, ανάμεσα στο χάος από νέες ταινίες, νέες σειρές, νέα βιβλία, επέλεξες να παρακολουθήσεις ή να διαβάσεις κάτι το οποίο έχεις ήδη «καταναλώσει». Σίγουρα σου έχει συμβεί με το μαγικό σύμπαν του Harry Potter, το Pulp Fiction του Tarantino ή τα αστεία του Joey τα «Φιλαράκια». Δεν είσαι μόνος σου σε αυτό καθώς όλοι μας γυρίζουμε κάποια στιγμή ή πολλές στιγμές στη ζωή μας, πίσω σε αυτά που κάποτε μας κράτησαν συντροφιά, μας έκαναν να γελάσουμε ή να σκεφτούμε κάτι πιο έντονα.
Μπορεί να γνωρίζουμε ακριβώς τι θα συμβεί, να έχουμε αποστηθίσει κάθε πρόταση και να γνωρίζουμε κάθε μικρή λεπτομέρεια, αλλά αυτό δεν μας πτοεί. Το αντίθετο, μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα. Ναι, φυσικά και υπάρχει λόγος για αυτό και είναι πολύ απλός.
Το αίσθημα της νοσταλγίας παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και είναι κάτι που πολλές φορές δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή λειτουργεί ως χρονοκάψουλα αλλά και ως θεραπεία απέναντι στο άγχος. Αν έχεις βρεθεί σε αυτή τη θέση, τότε έχεις σίγουρα νιώσει ασφαλής καθώς επιστρέφεις μέσω της οθόνης ή του βιβλίου σε μια περίοδο της ζωής σου που, όπως αποδεικνύεται, ήταν καλή για εσένα.
Εκεί εξηγείται πως δεν βαριέσαι αυτό που ήδη γνωρίζεις από τις προηγούμενες φορές που επέλεξες να δεις –τυχαίο το παράδειγμα- τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Κάνεις μια μικρή αναδρομή σε εμπειρίες και αναμνήσεις που έχεις βιώσει εθελούσια, ακόμα και αν κάποιες φορές δεν το γνωρίζεις. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις πιεσμένος, ξέρεις τι να κάνεις.
