Μικρός είχα την τάση να πιστεύω πως το παγωτό είναι μία μόδα. Μάλλον να το θέσω λίγο καλύτερα. Πίστευα πως το παγωτό είναι κάτι που ταιριάζει στο όλο κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Ότι πήγαινε γάντι μαζί με το καλοκαιρινό παιχνίδι, το μπάνιο, τις βόλτες με τα ποδήλατα και ό,τι άλλο όμορφο περνάς στα 9 και στα 10 σου χρόνια. Μέχρι να τι αντιληφθείς, συνειδητοποιείς ότι έχεις καταναλώσει τόνους από παγωτά.
Μεγαλώσαμε με το παγωτό της μηχανής. Το soft. Αυτό που το χωνάκι είχε γεύση ξεραμένης χαρτοπετσέτας, αλλά δεν σε ένοιαζε γιατί το ανάμεικτο παγωτό που σου έβαζαν από πάνω ήταν υπέροχο. Ήταν καλό; Ήταν κακό; Ήταν από ληγμένα γάλατα; Μέχρι σήμερα έχω ακούσει ένα σωρό ιστορίες. Ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Επιβιώσαμε. Και εμείς και εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο. Και μετά ήταν τα ξυλάκια. Κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να τρώω τόσα παγωτά που αποφάσισα να κρατάω τα ξυλάκια μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Στο τέλος μαζευόμασταν με την παρέα, τα μετρούσαμε και στη συνέχεια τα καίγαμε. Άλλο ένα καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του. Και μετά ξανά από την αρχή. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια.
Το θέμα ωστόσο, είναι το ίδιο το παγωτό. Γιατί σαν παιδί έχω φάει τόσα πολλά, που απορώ γιατί δεν έχω πρόβλημα στην καρδιά, στα νεφρά και στο συκώτι μαζί. Τρώγαμε πάντα παγωτό σαν οικογένεια. Όπως εσείς τρώγατε 4 φορές μακαρόνια την εβδομάδα, εμείς είχαμε στάνταρ το Vienetta στο ψυγείο. Το θυμάστε το Vienetta έτσι; Tι έπος ήταν αυτό; Όμως το Vienetta δεν ήταν το μοναδικό παγωτό που επιλέγαμε να τρώμε μέσα στην ημέρα. Ήταν αυτό που τρώγαμε το μεσημέρι μετά το φαγητό – ναι, ίσως και κάποια βράδια. Μέσα στην ημέρα όμως υπήρχαν ένα σωρό άλλα που έφευγαν. Θυμάμαι τα ΜΑΧ, αυτά με τον τίγρη. Τις «μπανάνες» και την «πατούσα» με την φράουλα. Τους πυραύλους που πάντα αδημονούσες να φτάσεις στο σοκαλατένιο τελείωμα. Και για να μην περιαυτολογούμε, έχω φάει πολλά παγωτά.
Σήμερα στην τρυφερή ηλικία των 30 ετών (εντάξει, 30-φεύγα), τα παγωτά έχουν μειωθεί. Όχι όμως και η λαχτάρα γι’ αυτά. Η αλήθεια είναι ότι δεν τριγυρνάω τόσο στα περίπτερα και ψάχνω αυτή την γλυκιά αμαρτία στα κυπελλάκια με τις μπάλες παγωτού. Δύο είναι αρκετές. Αν το στομάχι αντέχει, βάζω πάντα και μία βάφλα από κάτω με παγωμένη σοκολάτα γάλακτος. Αυτό όμως που μου λείπει είναι η ξενοιασιά του παγωτού της παιδικής ηλικίας. Είμαι βέβαιος πως κάθε παιδί στον κόσμο έχει μεγαλώσει με παγωτό. Όμως αυτό το καλοκαιρινό υπέροχο ξέσπασμα όπου όργωνες την πόλη, το χωριό, την παραλία και είχες πάντα ένα παγωτό στο χέρι, του τίμιου ελληνικού καλοκαιριού, είναι συναίσθημα που το έζησαν λίγοι και καλοί. Σαν εμάς σε αυτή τη μικρή μεσογειακή χώρα. Εποχές που κανείς δεν είχε πολλά λεφτά, αλλά και παράλληλα δεν χρώσταγε τα μαλλιοκέφαλά του.
Ίσως είναι ψυχολογικό. Ίσως αγαπάω το παγωτό γιατί έχει συνδεθεί με τις πιο υπέροχες στιγμές στη ζωή μου. Χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως δεν ήταν ωραία τα παγωτά. Όμως πάντα θα μου λείπει αυτό το σκηνικό με τον καλοκαιρινό ήλιο να με χτυπάει κατακούτελα, ενώ περπατάω με τους φίλους μου κρατώντας ένα παγωτό στο χέρι. Ημέρες όμορφες και ξένοιαστες. Και ενίοτε γευστικές.
