Δεν φοβάμαι τις βελόνες. Φοβάμαι πολλά πράγματα στη ζωή μου αλλά ποτέ τις βελόνες. Δηλαδή, από την στιγμή που την ανοίγουν μπροστά μου για την αιμοληψία, δεν έχω πρόβλημα ούτε να κοιτάζω το αίμα να βγαίνει, ούτε την βελόνα να με τρυπάει, ούτε γενικά να πέσω σε κάποια νοσοκόμα με πριμιτιβικές διαθέσεις που μου σκαλίζει την φλέβα λες και κάνει εξόρυξη. Ακόμη και αν με πονέσει δεν θα γκρινιάξω. Το πρόβλημα σε όλο αυτό το κομμάτι είναι το «μετά». Η αναμονή. Kαι αυτή η αναμονή με σκοτώνει.
Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του ψυχαναλυτή Alex Lickerman. Δεν έχω αγοράσει ποτέ -και εννοώ ποτέ- στη ζωή μου, βιβλία που έχουν να κάνουν με την αυτοβελτίωση. Το συγκεκριμένο μου το έδωσε μία φίλη ψυχολόγος και αυτό επειδή κατάφερε να μου κάνει καλό μάρκετινγκ. Ήταν κάτι του τύπου «Αν είσαι πια τόσο καλός που να μπορείς να κρίνεις βιβλία πριν τα διαβάσεις, δεν έχω να πω κάτι». Που είχε δίκιο και γι’ αυτό το έβαλα στην τσάντα μου με γοργούς ρυθμούς πριν αλλάξω γνώμη. Ήταν το ‘‘Αήττητο Μυαλό: Η επιστήμη της δημιουργίας ενός ανίκητου εαυτού’’ που σου ζητούσε να κάνεις δύο πράγματα: α) να βρίσκεις τον δρόμο σου σε ό,τι και αν σου τυχαίνει και β) να αντιμετωπίζεις όλα τα προβλήματα που φέρνει η ζωή. Και είναι πράγματι αξιόλογο και συμβουλευτικό και σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, ειδικά όταν σε αντιμετωπίζει με έναν ρεαλισμό αναφέροντας ότι «Ένα αήττητο μυαλό δεν είναι αυτό που δεν γνωρίζει απόγνωση, αλλά εκείνο που συνεχίζει να πολεμά παρά την απόγνωση αυτή». Ωραίο δεν είναι; Πώς νιώθεις όμως όταν συνειδητοποιείς πως αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο για σοβαρές καταστάσεις και εσύ φοβάσαι μία τυπική εξέταση αίματος;
Γιατί η εξέταση αίματος μπορεί να μην δείχνει τι ακριβώς έχεις, αλλά ότι έχεις «κάτι». Αυτό το κάτι είναι απροσδιόριστο και σκληρό. Όταν ξέρεις πως όλα είναι καλά, δεν το ψάχνεις ποτέ παραπάνω. Δεν το ψάχνεις αναρωτώμενος «μα γιατί είναι όλα καλά;», γιατί απλούστατα δεν νιώθεις να απειλείσαι από κάτι. Να πούμε εδώ σε μία μικρή παρένθεση, πως είναι φυσιολογικό να νιώθεις ότι απειλείσαι. Οι πρώτοι άνθρωποι δεν έζησαν σε μία ονειρικά πλασμένη Εδέμ, καθότι είχαν να αντιμετωπίσουν ένα σωρό κινδύνους – από κακουχίες μέχρι απειλές από άγρια ζώα. Όλες αυτές οι εμπειρίες έχουν μείνει αποθηκευμένες στα γονίδια που υπάρχουν στο σώμα μας μέχρι σήμερα. Τι γίνεται όμως όταν σε κλονίζουν οι κακές σκέψεις; Και κάπου εδώ κλείνει η παρένθεση, για να πούμε πως όταν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά δεν ξέρεις ακριβώς τι συμβαίνει και πρέπει να το ψάξεις περαιτέρω. Κι άλλες εξετάσεις κι άλλοι γιατροί κι άλλο άγχος για νέα αποτελέσματα. Και με το που καταλαβαίνεις τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχεις μπλέξει, στο τέλος αρχίζεις και σκέφτεσαι πως πράγματι θα πάθεις κάτι από το συνεχές άγχος σου.
«Υπερανάλυση και χρόνιο στρες». Τα φωνάζουν οι γιατροί. Η μία κακή σκέψη φέρνει την άλλη και από μία τυπική εξέταση καταλήγεις να ανησυχείς για τα χειρότερα. Πραγματικά για τα χειρότερα. Γιατί όσο περιμένεις τις εξετάσεις, όσο και αν προσπαθείς, αδυνατείς να σκεφτείς αισιόδοξα. Ότι θα είναι κάτι απλό. Ότι όλα θα είναι φυσιολογικά. Ότι δεν έχεις δα και κανένα σύμπτωμα για να ανησυχείς. Πολύ περισσότερο, δεν σκέφτεσαι αυτό που πραγματικά θα έπρεπε. Πως επειδή όλα είναι μέσα στη ζωή και επειδή οι δυσκολίες είναι για τους ανθρώπους, κερδίζουν αυτοί που κοιτάζουν κατάματα τα προβλήματα. Δεν μπορείς ωστόσο να το κάνεις και αυτό είναι πρόβλημα. Λες στους φίλους σου πως οι μέρες σου είναι μετρημένες, χάνεις τον ύπνο σου και έχεις απώλεια όρεξης μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, μέχρι να φτάσει εκείνη η ώρα που γνωρίζεις πως έχουν βγει. Και εκεί ξεκινάει άλλος άθλος.
«Να τους πως να στείλουν email ή να πάω να τις πάρω; Μήπως να στείλω τη μάνα μου που είναι γιατρός και ξέρει;». Κάθεσαι σε μία καρέκλα, αφήνεις τα σενάρια να σε κατακλύζουν και δεν χαλαρώνεις ούτε με τις χαμογελαστές κοπέλες της γραμματείας. Σκέφτεσαι κάτι του στυλ «έτσι θα χαμογελούσατε αν είχα κάτι;». Και τις παίρνεις. Σταυροκοπιέσαι τρεις φορές, φτύνεις τον κόρφο σου, γυρνάς γύρω-γύρω από τον εαυτό σου, ψελλίζεις καμία αρχαία προσευχή και αν βρεθεί και κανένα περιστέρι στο δρόμο, το θυσιάζεις για να πάνε όλα καλά. Τα πράγματα όμως δεν τελειώνουν με τις απαντήσεις.
Γιατί στον καιρό του αδιανόητου στρες που δεν τελειώνει και με τις φοβίες μας να χτυπάνε κόκκινο, οι ψυχολόγοι τα λένε ωμά και σταράτα. «Όλοι φοβούνται. Το θέμα είναι αυτοί που πανικοβάλλονται». Γιατί το θέμα είναι να αλλάξεις νοοτροπία για όλες τις επόμενες εξετάσεις που έχεις να κάνεις. Για όλα όσα καλεστείς να αντιμετωπίσεις στο μέλλον και που, πιθανότατα, δεν θα έχεις την ίδια άνεση να την σκαπουλάρεις. Και το σκέφτεσαι: τι θα γινόταν αν είχες δύο παιδιά;
Για μένα ήταν η αιματολογική. Για άλλους η γαστροσκόπηση και για άλλους χίλιες εδώ εξετάσεις. Ο λόγος που τα βιωνουμε πολύ χειρότερα από ότι πιστεύαμε, είναι ότι μάλλον μέσα στο στρες χάνουμε τον εαυτό μας. Και ξέρουμε πως αυτό θέλει δουλειά, κότσια και ασχολία. Δεν παίζεις με τον εαυτό σου. Για να μην ξαναχρειαστεί ποτέ να φτάσεις ως εκεί.
Και επειδή μία φίλη μου είπε πολύ σωστά ότι, όταν τελικά τα αποτελέσματα βγαίνουν καλά αποκτούμε κοντή μνήμη για τα επόμενα, ας αράξουμε, ας χαλαρώσουμε και ας κάνουμε με θάρρος πέντε παραπάνω πράγματα που δεν κάναμε πριν. Έτσι ρε γαμώτο για να πάμε κόντρα στο στρες και στη φοβία. Για να τα βάλουμε κάτω και να πούμε ότι «κέρδισα κάτι από όλο αυτό» και να το εννοούμε. Να θυμόμαστε ότι εκείνη την ημέρα που πήραμε τις απαντήσεις, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πραγματικά χειρότερα και να έφτανες στο σημείο να μετάνιωνες για όλα όσα έπρεπε να είχες κάνει και δεν έκανες. Άλλωστε κρατάω μία κουβέντα που την ξεχνάω συνέχεια, αλλά πρέπει να την έχουμε ευαγγέλιο όλοι μας.
«Όλοι πεθαίνουμε. Το θέμα είναι πως έχουμε ζήσει μέχρι τότε».
