Έχουμε φτάσει πλέον σε ένα σημείο που αδυνατούμε να καταλάβουμε πως πρέπει να αντιδράσουμε σε κάτι τέτοιες ειδήσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τον καιρό του Κοπέρνικου και του Γαλιλαίου, υπήρχε ένας ρομαντισμός όσον αφορά την άποψη των ανθρώπων για τον κόσμο αλλά και για το ίδιο το σύμπαν. Χάρτες που εμφάνιζαν δράκους, ανθρώπους που έφταναν στην άκρη του ουράνιου θόλου μίας επίπεδης γης και γιγαντιαίες χελώνες να κουβαλούν τον πλανήτη στη ράχη τους ενώ κολυμπούν σε έναν ατέλειωτο ωκεανό. Ήταν η άγνοια της εποχής που έδινε έναν, κάποιο, ρομαντισμό. Αλλά στο 2019 όταν αυτές οι απόψεις συνεχίζουν να υπερισχύουν, ο ρομαντισμός δίνει την θέση του στη βλακεία.
Οι Flat Earthers, οι άνθρωποι που φαντάζονται τον πλανήτη σαν μία γιγαντιαία πίτσα, ετοιμάζονται για μία κρουαζιέρα στην Ανταρκτική, ώστε να αγγίξουν, να δουν, να φωτογραφήσουν ή τέλος πάντων να κάνουν ό,τι έχουν σκεφτεί στην άκρη του κόσμου. Δεν πρόκειται για κάποια είδηση αλλά για ένα ταξίδι που πράγματι θα πάρει μέρος, ώστε να αντικρίσουν το παχύ στρώμα από πάγο το οποίο περικλείει όλο τον πλανήτη. Όλα αυτά φυσικά, την στιγμή που μόνιμοι θαμώνες της Ανταρκτικής -οι επιστήμονες- έχουν κάνει ένα σωρό αναφορές για τους πάγους που λιώνουν και για την πανίδα στην περιοχή που εξαφανίζεται. Πραγματικά και αληθινά προβλήματα του πλανήτη. Αυτό ωστόσο δεν είχε εμποδίσει τον ιδρυτή των Flat Earthers, Robbie Davidson, να κάνει την περίφημη δήλωσή του πως ο πάγος της Ανταρκτικής, δεν βρίσκεται σε ένα σημείο αλλά αγκαλιάζει όλο τον πλανήτη – αναρωτιόμαστε πως θα νιώθουν οι Νεοζηλανδοί μ’ αυτή την ατάκα.
Όλα αυτά, όταν ένας άνθρωπος 2.000 χρόνια πριν, υπολόγισε σχετικά με ακρίβεια την περιφέρεια της Γης, με ένα ξύλο σε απόσταση Ελλάδα-Αίγυπτος και χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψει στην μέχρι τότε άγνωστη Ανταρκτική. Δεν είναι λοιπόν το ταξίδι αλλά το ποιόν των ανθρώπων αυτών, που βλέπουν παντού συνομωσίες και που επηρεάζουν, ως ένα σημείο, και τις επόμενες γενιές που έρχονται μετά από τους ίδιους. Και φυσικά τα ίδια τους τα παιδιά. Σε κάποιο σημείο αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αυτοί οι άνθρωποι πράγματι τα πιστεύουν ή βρίσκουν απλά αφορμή για ταξίδια. Η μούρλα σε κάθε περίπτωση, έχει ένα δικό της ξεχωριστό όπιο. Σταματάς να γελάς ωστόσο από ένα σημείο και μετά, αν σκεφτείς ότι κάποιοι άνθρωποι παραλίγο να χάσουν την ζωή τους από την Ιερά Εξέταση επειδή προσπάθησαν να αποδείξουν το αυτονόητο. Την λογική μέσα από την επιστήμη.
Ένα ταξίδι λοιπόν αφιερωμένο στην ανθρώπινη ανοησία, για την οποία έπεσε μέσα άλλος ένας ακόμη σπουδαίος «βλάκας». Ο Albert Einstein.
Περαστικά μας.
