Ο Shennong, o αρχαίος Θεός-αυτοκράτορας, ο εφευρέτης της κινεζικής ιατρικής και γεωργίας, ενώ ρέμβαζε αμέριμνος κάπου εκεί στα 2737 π.Χ, είδε να πέφτουνε μέσα στην κούπα του μερικά φύλλα από ένα άγνωστο φυτό. Παραξενεύτηκε, αλλά πίνοντας μία μικρή ρουφηξιά έπαθε «φλασιά». «Ω ρε φίλε! Τι είναι τούτο το μεγαλείο;» σκέφτηκε από μέσα του. Από τότε και ύστερα ο Shennong δεν αποχωρίστηκε ποτέ ξανά τα φύλλα αυτού του θάμνου· τα χρησιμοποιούσε ως αντίδοτο για δηλητήρια και κυρίως τα έβραζε για να γουστάρει.
Και αυτή, εν ολίγοις, ήταν η μυθολογική γέννηση του τσαγιού.
Αυτά για να εξηγιόμαστε, γιατί το τσάι δεν είναι παίξε-γέλασε, είναι βαρύ σαν ιστορία και να είναι καλά οι φίλοι Βρετανοί που το «έμαθαν» και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αλλά και στο παρόν κατέχει τα πρωτεία. Μετά το νερό είναι το ρόφημα με την μεγαλύτερη κατανάλωση στον κόσμο, κερδίζοντας κατά κράτος τον καφέ. Το ότι στην Ελλάδα, βάσει ερευνών, το 96,4% των ανθρώπων προτιμούν τον καφέ δεν είναι επιχείρημα -μη σκάτε χαμογελάκι. Το αντίθετο, εμείς οι λίγοι και οι εκλεκτοί ξέρουμε την αλήθεια! Θα σας δείξουμε τον δρόμο τέκνα μας παραστρατημένα. Προφήτες θα γίνουμε για χάρη σας.
Διότι, κύριοι (και κυρίες), ότι και να λέτε, το τσάι δε σε φέρνει ποτέ στην παρακάτω κατάσταση. Αυτή είναι η μαύρη, η ζοφερή αλήθεια.
Θάνατος στον φραπέ
Στα πρώτα εφηβικά χρόνια, τότε που ξεκινάγαμε όλες τις «πρώτες φορές», κάτι απροσδιόριστο με κράταγε μακριά από τον καφέ. Με την μπύρα κανένα πρόβλημα δεν είχα –το αντίθετο. Αλλά ο καφές ένιωθα να με απειλεί με έναν υποχθόνιο τρόπο. Ίσως έφταιγε η εικόνα του πατέρα μου, ο οποίος αν δεν είχε πιει καφέ, ήταν ικανός να σπάσει την τραπεζαρία ουρλιάζοντας ακατάληπτα στην περίπτωση που του έλεγες κάτι βαρύ, όπως ας πούμε «καλημέρα». Αλλά και οι γυναίκες του σπιτιού δεν πήγαιναν πίσω, η αιωνόβια γιαγιά μου συνήθιζε να ξύνει τα νύχια της –κοιτώντας το κενό- πάνω στο τραπεζομάντηλο εάν αργούσε να ψηθεί ο «ελληνικός». Φάση που γενικά δεν μπλέκεις.
Όσο, λοιπόν, οι υπόλοιποι της παρέας ξεκινούσαν την μεγάλη περιπέτεια του φραπέ, εγώ φυλούσα τις Θερμοπύλες του τσαγιού. Και η αλήθεια είναι ότι τους τα έλεγα, αλλά δε με άκουγαν. Τους έλεγα «θέλει προσοχή ρε φίλε, θα κολλήσεις». Και έπεσαν πολύ άξιοι σύντροφοι στη μάχη, σκάλωσαν για πάντα. Όπως ο «Ψυχώ» που μέχρι σήμερα, το πρωί θέλει έναν φραπέ «Χαβάη 5-0» για να στρώσει. Πέντε κουταλιές στιγμιαίου καφέ και καμία ζάχαρη.
Και εκεί που μίσησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου τον καφέ, και μάλιστα τον φραπέ, ήταν ο στρατός. Όντα ΚΨΜ-τζης χτύπαγα τη μία «φράπα» μετά την άλλη. Δε θα ξεχάσω ποτέ το παλικάρι που μου ζήταγε ένα «γαλακτομπούρεκο» κάθε πρωί: τρεις καφέ, οκτώ ζάχαρη και γάλα. Στη μυρωδιά του και μόνο, φυσικά, έτρεχε στην «Καλλιόπη» με ένα βλέμμα τρόμου στα μάτια. Και κάπου εκεί ήταν που «κόλλησα» και εγώ. Δεν έβγαινε αλλιώς η φάση, «έσπασα» το ομολογώ. Φραπέ, φασίνα και τσιγάρο κάθε πρωί. Πρόδωσα τα τσάγια μου, και ακόμη ελπίζω να μου το συγχωρήσουν κάποια στιγμή.
Στη δουλειά, σπάνια πίνω καφέ, και αν πιω θα είναι ζεστός. Κρύος καφές; Όχι. Φίλε αυτό είναι που τρέμω. Ότι θα γίνω σαν τους άλλους, τους συναδέλφους που τους βλέπω εξαρτημένους. Να κάθονται με παγωμένα μάτια και να παρακαλούν στο κυλικείο για έναν φρέντο λες και είναι επίδομα θέρμανσης. Γιατί με τον καφέ κόλλησαν πολύ, με το τσάι κανείς! Το τσάι είναι επιλογή, δεν είναι εξάρτηση.
To τσάι δεν είναι «φλωριά», μεγαλείο είναι
Εκείνα τα πρώτα εφηβικά χρόνια έπινα κάτι άθλια τσάγια με γεύσεις ροδάκινα και μπόλικο μέλι. Όσο οι άλλοι ρουθούνιζαν σα λύκοι για την πρώτη ρουφηξιά από το «μαύρο ζουμί», εγώ αμέριμνος και ζεν, έπαιρνα τον χρόνο μου. Τα χρόνια πέρασαν και προφανώς έκοψα το μέλι στο τσάι. Από εκεί που προτιμούσα τα γνωστά κίτρινα φακελάκια, σήμερα δε πολύ θέλω τα «ετοιματζίδικα». Προτιμώ να πηγαίνω στο «παζάρι» της Ευρυπίδου, να παίρνω χύμα πράμα, γιατί ως γνωστόν το χύμα είναι πάντα πιο γλυκό από το συσκευασμένο.
Σήμερα πια, έχω ένα είδος τσαγιού για κάθε στιγμή. Ναι ρε φίλέ, δεν πίνω καφέ, και είμαι μερακλής με το τσάι μου. Ένα “English breakfast” το πρωί, ένα “Earl Grey” με αρώματα εσπεριδοειδών κατά τις 12 για το κέφι και τη γεύση, ένα «καπνιστό» (lapsang souchong η κινεζική του ονομασία) σαν και αυτό που έπινε ο Τσόρτσιλ, το απόγευμα όταν πέφτει ο ήλιος. Και στο ενδιάμεσο πράσινα, πολλά πράσινα, άλλα με γεύση γιασεμί σαν Γιαπωνέζος και άλλα με γεύση μαστίχα, λεμόνι και ότι άλλο ζητήσει η ψυχή σου. Γιατί όπως είχε πει ο Τζορτζ Όργουελ, ο τόσο σημαντικός συγγραφέας του «1984», σε ένα άρθρο του που εξυμνούσε το εν λόγω ρόφημα: «μία κούπα τσάι σε κάνει να νιώθεις πιο σοφός, πιο θαρραλέος και πιο αισιόδοξος».
Και για ανακεφαλαιώσω: προτιμώ το τσάι από τον καφέ. Υπάρχει πρόβλημα;
