Στις 26 Φεβρουαρίου του 2017, κάτι λιγότερο από δύο χρόνια πριν, ο Υπάτιος Πατμάνογλου, χάνει τη γυναίκα και το παιδί του, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Καίγονται μέσα στο αυτοκίνητο τους, μόλις τους χτυπάει η Πόρσε του νεαρού υιού του Mr Jumbo, Απόστολου Βακάκη. Μια χώρα κλαίει. Για τις ζωές που χάθηκαν. Για τη φαμίλια που διαλύεται. Ακόμη και αν δεν ξέρεις, δεν έχεις δει ποτέ τον Υπάτιο, νιώθεις την ανάγκη να τον πιάσεις μια αγκαλιά. Να του απαλύνεις τον πόνο. Μπαίνεις στη θέση του, θες-δεν θες. Και πέφτεις στα πατώματα. Διαλύεσαι.
Στο διάστημα που ακολουθεί ο Υπάτιος δίνει τη μάχη του. Κυρίως δικαστικά. Βγαίνει και στα κανάλια. Από την πρώτη στιγμή έχει μια ψυχραιμία πρωτόγνωρη. Τόσο μεγάλη που θα βγει ακόμη και στην Τατιάνα Στεφανίδου. Και θα μιλήσει συγκλονιστικά ψύχραιμα και εκεί. Λίγο καιρό μετά, προχθές, θα παντρευτεί μια άλλη γυναίκα. Φαίνεται ευτυχισμένος ξανά. Καλό είναι αυτό (σκέφτεσαι). Και μετά μπαίνεις στο παιχνίδι των ενοχών. Και των τύψεων. Και διαφωνείς με την επιλογή του.
Με τι διαφωνείς;
Ότι προχώρησε. Ότι πήγε τη ζωή του μπροστά. Μα τόσο σύντομα; Μα ούτε δυο χρόνια δεν έχουν περάσει; Μα πώς ξεχνάς γυναίκα και γιο μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια; Δεν τους ξεχνάς. Και πώς ερωτεύεσαι ξανά και παντρεύεσαι ξανά; Μα δεν σου κλείνει ραντεβού ο έρωτας…
Λάθος του
Και ποιος είσαι εσύ που θα τον κρίνεις; Δεν του φτάνει αυτό που πέρασε θα τον κρίνεις εσύ κι εγώ για το τι θα κάνει;
Μα εγώ αν μου τύχαινε κάτι τέτοιο θα… Μην το πεις. Ούτε να το σκεφτείς καν. Δεν θα σου προσφέρει τίποτα. Τίποτα απολύτως. Γιατί δεν σου έτυχε. Έτυχε σε αυτόν. Και μην σου τύχει. Μην σου τύχει να βλέπεις τη γυναίκα και τον γιο σου να καίγονται και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα… Να δεις τη ζωή σου να καίγεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα… Και μην μπαίνεις στη θέση του γιατί δεν μπορείς.
Γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Δεν καλουπώνεται ο πόνος. Ούτε ο θρήνος. Κι αν καλουπωθεί, αν μπει σε πρέπει δεν είναι αληθινός. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να σου πει πώς θα πονέσεις και θα θρηνήσεις. Εμπρός στον πόνο είσαι μονάχος σου. Και κάνεις ό,τι θέλεις. Ό,τι νιώθεις.
Πολλά πράγματα μού φάνηκαν παράξενα στον Υπάτιο. Από την πρώτη στιγμή. Αλλά πραγματικά «στα παπάρια» του Υπάτιου, τι μου φάνηκε εμένα κι εσένα. Η δική του γυναίκα κι ο δικός του γιος χάθηκαν στις φλόγες. Κανενός άλλου. Κανείς δεν μπορεί να τον κρίνει. Ούτε καν ο Θεός. Γιατί κι αυτός, μεταξύ μας, του φέρθηκε πούστικα…
