Οι δημοσιογράφοι χτίζουμε μύθους. Για το Star system. Αυτό που πρέπει να υπάρχει ώστε να ασχολείται ο κόσμος με τον αθλητισμό. Και στον βωμό της… υπερβολής, γράφουμε πολλές φορές και «παπαριές». Άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες και άλλες… ασήκωτες.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας δεν χρειάζεται καμία υπερβολή. Είναι μάθημα ζωής. Για όλους μας. Και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Να διδάσκεται στα σχολεία. Από τους δασκάλους στα παιδιά. Για να ξέρουν πως θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον τις δυσκολίες και πως θα τις νικήσουν.
Ο Λευτέρης δεν είναι ούτε εξωγήινος, ούτε υπεράνθρωπος. Είναι άνθρωπος. Ένας γίγαντας μια… σταλιά. Και με μια ψυχή που δεν νικιέται. Ναι. Δεν νικιέται. Ο Λευτέρης τα έχει ξεπεράσει όλα στη ζωή του. Όλους τους εφιάλτες. Ακόμη και τον θάνατο. Κι ό,τι ζει, ό,τι βιώνει τα τελευταία χρόνια είναι μία μεγάλη νίκη. Η νίκη του καλού έναντι του κακού. Η μεγαλύτερη νίκη Έλληνα αθλητή εδώ και αιώνες. Η νίκη ενός ανθρώπου. Γιατί αυτό είναι εν τέλει ο άνθρωπος. Ή αυτό οφείλει να είναι. Να βρίσκει δύναμη να ξεπερνάει τις δυσκολίες. Να αντέχει.
Έχεις προβλήματα μου λες… Και;
Ο Λευτέρης έχασε την καύλα του για γυμναστική. Ο Λευτέρης έχασε τον πατέρα του. Ο Λευτέρης έχασε τον εαυτό του. Ο Λευτέρης έχασε τον ώμο του… Αλλά δεν έχασε ποτέ την ψυχή του. Και με αυτή την ψυχή, πρώτα επέστρεψε, μετά στάθηκε όρθιος, μετά βρήκε ξανά τον Λευτέρη και εσχάτως τον τρόπο να νικάει και με έναν ώμο… Με ένα χέρι.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Νομίζω δεν υπάρχει… Κάποιοι θα τον πουν θεό. Εγώ λέω να τον πούμε απλά άνθρωπο. Ένα παιδί της διπλανής πόρτας που μας διδάσκει ότι δεν υπάρχει αδύνατον.
Γεια σου Λευτέρη, γεια σου Έλληνα, γεια σου άνθρωπε…
