Διαβάζω από το πρωί όλους αυτούς τους… προοδευτικούς, τους «τρέντι», τους «της εποχής» να κράζουν τον Νίκο Οικονομόπουλο για αυτά που είπε στον Γρηγόρη Αρναούτογλου.
Αυτά που έζησε με τον παππού και τη γιαγιά του, στο σπιτικό που μεγάλωσε, αυτά που έχει στο μυαλό του για την οικογένεια και ενδεχομένως τον τρόπο που θα ήθελε να λειτουργεί και η οικογένεια που θα φτιάξει, αν κι όταν τη φτιάξει.
Τους πείραξε που ο Οικονομόπουλος είπε ότι δεν του αρέσει να πλένει τα πιάτα (δεν ξέρω κανέναν που να το γουστάρει), ότι δεν μαγειρεύει γιατί δεν ξέρει ή ότι αισθάνεται άβολα να απλώνει την μπουγάδα στο μπαλκόνι... Και η πλάκα με όλους αυτούς που κράζουν σήμερα τον Οικονομόπουλο είναι ότι ενοχλούνται όταν κάποιος λέει την αλήθεια του, χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν κάνει μάθημα σε κανέναν και πως πολύ απλά είναι ο τρόπος που εκείνος μεγάλωσε, αλλά καταπίνουν αμάσητα και στο όνομα της… προοδευτικότητας αποθεώνουν αυτόν που θα πει την πιο ανούσια παπαριά. Αρκεί να εξυπηρετεί τον σκοπό του «όλα φλατ κι όλα οικόπεδο». Από τη σχέση ανδρός-γυναικός μέχρι την οικογένεια…
Όλα πρέπει να είναι σύμφωνα με την εποχή. Και ο κάθε Οικονομόπουλος να λέει αυτό που πρέπει. Όχι αυτό που νιώθει ή έχει βιώσει. Να είναι “comme il faut”…
Να είναι φίκος κι όχι Νίκος. Φυτό.
Δεν με νοιάζει αν αυτό που πιστεύει ο Οικονομόπουλος είναι το σωστό. Τον τιμώ όμως επειδή, παρότι ξέρει ότι οι απόψεις του δεν πάνε με το κύμα, τις εκφράζει παίρνοντας το κόστος. Το όποιο κόστος έχει σήμερα ένας τύπος που δεν γουστάρει να πλένει τα πιάτα και το λέει. Όχι για να δικαιολογήσει μια εικόνα. Απλά γιατί έτσι μεγάλωσε, αυτά έχει ζήσει και εν πάση περιπτώσει δεν σου ζητάει να το συμμεριστείς.
Ούτε καν να πλύνεις τα πιάτα του...
