Στις 29 Αυγούστου του 1931, η Γεσθημανή και ο Χαράλαμπος Καζαντζίδης, φέρνουν στον κόσμο ένα αγόρι. Έναν άνδρα που στα 70 χρόνια που περπάτησε πάνω σε αυτή τη γη, ισορροπούσε ανάμεσα στο άδικο και στην ευλογία.
Σχοινοβατούσε...
Για κάθε χαρά υπήρχε και μια στεναχώρια. Για κάθε στιγμή ευτυχίας και μια δυστυχία. Για κάθε χαμόγελο κι ένα δάκρυ. Σαν αυτά που πότιζε τα τραγούδια του.
Οι Έλληνες δοξάζουν τον Στέλιο Καζαντζίδη για όσα έχει τραγουδήσει. Γιατί έγινε η φωνή τους. Η φωνή των αδικημένων. Αλλά θαρρώ πως τον αδικούν.
Γιατί αυτός ο τύπος, ο ευλογημένος, ήταν πολλά περισσότερα από μεγάλος, σπουδαίος, ο καλύτερος , ίσως, τραγουδιστής που έβγαλε αυτός ο τόπος.
Ο Καζαντζίδης ήταν κίνημα
Ήταν αυτός που δίδαξε στον Έλληνα πως καμία μάχη δεν είναι χαμένη, πριν δοθεί. Αρκεί να μπαίνεις σε αυτή με γενναιότητα. Να μην υπολογίζεις το τίμημα. Και το τίμημα του Στέλιου για να κατακτήσει την ελευθερία, την ανεξαρτησία του -όπως την είχε τουλάχιστον ο ίδιος στο μυαλό του- ήταν να στερηθεί την ευλογία που του χάρισε ο θεός: Τη φωνή του. Και μάλιστα την εποχή που θα μπορούσε να γεμίζει κάθε βράδυ, όχι όποιο μαγαζί ήθελε αλλά το Ολυμπιακό Στάδιο. Κάθε βράδυ.
Ο Καζαντζίδης, πήρε στην πλάτη του όλους τους τραγουδιστές, κι ανέβηκε μονάχος του τον Γολγοθά. Σε μια εποχή που οι δισκογραφικές εταιρίες ήταν παντοδύναμες, ο Στέλιος διεκδίκησε ποσοστά επί των πωλήσεων, όχι γιατί δεν έβγαζε αρκετά χρήματα αλλά γιατί δεν γούσταρε να αισθάνεται σκλάβος.
Βγήκε μπροστά πολεμώντας για αξιοπρέπεια. Και νίκησε. Κόντρα σε όλους και σε όλα. Πολλές φορές ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό. Σε αυτόν που επέβαλλε σιωπή για 12 ολόκληρα χρόνια… Για να σπάσει το συμβόλαιο του. Να λευτερωθεί.
Βλέπεις, ο Στέλιος, ήξερε από το πρώτο του κλάμα τη δύναμη του. Όπως ήξερε πως τίποτα δεν θα του χαριστεί. Γιατί ήταν γιος αντάρτη.
Και μιας γερακίνας...
Ο Καζαντζίδης που θα μπορούσε να ζει σε παλάτια αλλά πέρασε τη μισή ζωή του σε ένα σπιτάκι στον Άγιο Κωνσταντίνο. Που θα μπορούσε να έχει κότερα αλλά είχε μια μικρή ψαρόβαρκα… Για να ξανοίγεται στο πέλαγο και να ζει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Αυτόν με τη θάλασσα. Μεγαλύτερο και από αυτόν με τη Μαρινέλα, την Καίτη Γκρέυ ή την γυναίκα του, Βάσω. Ο Καζαντζίδης που θα μπορούσε να έχει τα πάντα αλλά αρκέστηκε στα λίγα. Τα απολύτως απαραίτητα.
Ίσως για να ισορροπεί με τα μέσα του, γι’αυτό που ήξερε ότι δεν μπορούσε να αποκτήσει: Ένα παιδί...
Αυτό που του στέρησε η κλωτσιά ενός μουλαριού στα γεννητικά του όργανα την περίοδο που ήταν φαντάρος. Τότε που για να τον τιμωρήσουν επειδή ήταν γιος αντάρτη τον έριξαν σε ένα στάβλο…Μια ακόμη κλωτσιά από μια πατρίδα που ο Στέλιος δε κουράστηκε ποτέ να αγαπάει, ακόμη κι αν εκείνη δεν τον αγάπησε…
Τον αγάπησαν όμως οι Έλληνες. Κι όχι μόνο. Τον αγάπησαν όσοι ένιωθαν τον πόνο στα τραγούδια του. Όσοι έβρισκαν φωνή μέσα από τη φωνή του.
Αυτοί που σήμερα, θα κοιτάξουν στον ουρανό και θα (προσ)ευχηθούν για τα γενέθλια του Στέλιου…
Του Στέλιου τους.
