Στις 11 Ιανουαρίου του 1910, στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας, γεννιέται ο Νίκος Καββαδίας. Και επειδή στην Ελλάδα, Δόξα Σοι ο Θεός, έχουμε να περηφανευόμαστε για τους ποιητές μας, ο Καββαδίας έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά των αντρών για δύο λόγους: Τη θάλασσα και τη γυναίκα. Αυτά δηλαδή που κυριάρχησαν στα ποιήματα του.
Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, ο Καββαδίας οφείλει μέρος της δόξας του στον Θάνο Μικρούτσικο. Αυτόν που πήρε κάποια από τα ποιήματα του μαρκόνη και τα έκανε τραγούδια, συστήνοντας τα σε ένα κοινό που μπορεί να μην έχει περάσει ούτε απ’έξω από καράβι αλλά τραγούδησε με την ψυχή του, έψαξε κι έμαθε τι εστί «Πούσι».
Και το έκανε όχι από ανάγκη αλλά από επιθυμία ώστε να μην «παπαγαλίσει» την επόμενη φορά που ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου θα πάρει την κιθάρα του και θα πει για τον Γουίλι τον μαύρο θερμαστή από το Τζιμπουτί… Με τον «Σταυρό του Νότου» και τις «Γραμμές των οριζόντων», ο Καββαδίας βγήκε από τις σελίδες των βιβλίων και ταξίδεψε πιο μακριά και από τα ταξίδια που έκανε στη θάλασσα.
Τη θάλασσα που αγάπησε και μίσησε όπως όλοι σχεδόν όσοι έβγαλαν το ψωμί τους, δαμάζοντας τα κύματα. Για τον άλλον μεγάλο έρωτα του, τις γυναίκες, δεν είχε μίσος. Τις αγάπησε βαθιά.
Τόσο που ένα βράδυ σε ένα «μπορντέλο» της Αργεντινής, κινδύνεψε η ζωή του για να απαγάγει μια Ελληνίδα που είχε πέσει πρώτα στον έρωτα και μετά θύμα ενός Αργεντίνου μαστροπού…
Ο Καββαδίας δεν διαφήμισε ποτέ τις πράξεις του. Προτιμούσε να μιλάει για εκείνες των άλλων. Κι ίσως αυτή η σεμνότητα, να ήταν ο λόγος που γοήτευσε τον κόσμο. Που έγινε ο αγαπημένος ποιητής των αντρών. Των πραγματικών αντρών. Όχι αυτών που σαλιαρίζουν για τα «κατορθώματα» τους. Αυτών που ενώ έχουν δει κι έχουν πράξει πολλά, θα γράψουν όλο τον κόσμο γύρισα, μα τίποτα δεν είδα…
