Η Εθνική του Σκίμπε απέτυχε, όπως και η Εθνική του Μαρκαριάν πιο πριν και αυτή του Ρανιέρι ακόμα πιο πίσω. Όχι μόνο – όπως όλα δείχνουν – να βγει πρώτη στον όμιλο του Nations League με Φινλανδία, Ουγγαρία και Εσθονία, αλλά απέτυχε γενικώς. Ακόμα κι αν γίνει το θαύμα και τελικά τερματίσουμε πρώτοι, αν δηλαδή εμείς κερδίσουμε όλα τα επόμενα παιχνίδια και οι Φινλανδοί «αυτοκτονήσουν», πάλι θα έχουμε αποτύχει.
Διότι δεν καταφέραμε να κάνουμε ούτε μισό βήμα εμπρός…
Ταμπουρωμένοι πίσω από το στερεοτυπικό «αυτή η στάνη/ αυτό το γάλα βγάνει» και με μότο «ε, τι να κάνουμε; Δεν έχουμε Κριστιάνο και Μέσι στην Ελλάδα», ως συνήθως χρησιμοποιούμε όλο το οπλοστάσιο που γράφει απ’ έξω «Βολικές Δικαιολογίες».
Τα Φερόε επίσης δεν έχουν Μέσι, αλλά μας κέρδισαν πριν μερικά χρόνια, η Ουγγαρία δεν έχει Κριστιάνο αλλά επίσης μας κέρδισε, η Φινλανδία όχι απλά δεν είχε Μέσι ή Κριστιάνο αλλά έχασε στην αρχή του αγώνα τον Πούκι, τον μόνιμο σκόρερ της και τελικά μας έριξε δυο γκολ.
Οι ομάδες αυτές κάτι έκαναν: προόδευσαν, βρήκαν λύσεις στα προβλήματά τους, προσαρμόστηκαν, εξελίχθηκαν, βελτιώθηκαν, «διάβασαν» τις δικές μας αδυναμίες, βρήκαν το κίνητρο να κερδίσουν μια ομάδα όπως η Ελλάδα που – στα χαρτιά – είναι ανώτερή τους.
Εμείς;
Εμείς παραμένουμε μίζεροι και αναχρονιστικοί. Χωρίς τόλμη στις κλήσεις των διεθνών, χωρίς ιδέες στο χορτάρι, χωρίς ποδοσφαιρική «κάβλα» από τους περισσότερους διεθνείς που παίζουν σαν να βγάζουν κάποια υποχρέωση στη μαμά – πατρίδα, χωρίς όραμα από τον πάγκο: όταν πριν κανέναν χρόνο έληγε το συμβόλαιο του Σκίμπε, τελικά αποφασίσαμε να επεκτείνουμε τη συνεργασία μαζί του επειδή νοικοκύρεψε την ομάδα όταν ήρθε κι όχι επειδή παρουσίασε κάτι με προοπτική – λες και ήταν κανένα τρανό κατόρθωμα απλά να επανέλθει μια κάποια κανονικότητα, μετά τα τραγελαφικά που ζήσαμε από την απομάκρυνση Σάντος και μετά.
Σαν δημόσιος υπάλληλος ο Σκίμπε κοιτάζει ανήμπορος τον φωτεινό πίνακα και δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα πρωτότυπο, τίποτα καινοτόμο, για να αλλάξει την κατάσταση: σαν πιο Έλληνας από κάθε Έλληνα, λέει κάτι κουλά στο τέλος του ματς, για κάποιο πέναλτι που δεν μας έδωσαν στο 88’, για την απώλεια του Σωκράτη κι ότι θα κερδίσουμε τους Φινλανδούς με 2-0 στο ΟΑΚΑ. Με μια ιερή υποχρέωση στην ψυχή του, στηρίζει αυτούς που τον στήριξαν πριν έναν χρόνο για να παραμείνει στο πόστο του, περιμένοντας τι άραγε; Ότι θα αφήσουν τα πνευμόνια τους στο γήπεδο για να κερδίσουν «και γι’ αυτόν»; Μα το ποδόσφαιρο δεν είναι μάχη και χαρακώματα και «αέραααα» και βάζουμε τις ξιφολόγχες και τρέχουμε προς τον αντίπαλο: θέλει πλάνο, τακτική, ιδέες, εκπλήξεις – ακόμα και το «αέραααα» και το τρέξιμο με την ξιφολόγχη, θέλει πνευμόνια. Και ούτε αυτά δεν είχε η Εθνική.
Το να «στήσει» ο Ρεχάγκελ κάποτε την Εθνική με τη δική του φιλοσοφία, ακόμα και με τα δικά του «κολλήματα» και τις εμμονές του (γι’ αυτούς που καλούσε ακόμα κι όταν δεν είχαν καν ομάδα και γι’ αυτούς που δεν καλούσε ακόμα κι αν είχαν παίξει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ), ήταν μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, η οποία μάλιστα όχι απλά βγήκε, αλλά έφερε μια τεράστια επιτυχία. Το να βαδίσει πάνω στα χνάρια του Ρεχάγκελ ο Σάντος και να βάλει τις δικές του πινελιές, επίσης ήταν μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και επίσης του βγήκε. Αλλά εκείνη η φιλοσοφία, όπως επίσης και οι παίκτες που μπορούσαν να την υπηρετήσουν, ανήκουν στο παρελθόν – το 2004, το 2008 και πάει λέγοντας. Η σύγχρονη εποχή, θέλει σύγχρονες ιδέες. Θέλει «άλλα κόλπα», θέλει να «σοκάρεις» τον αντίπαλο ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να «σοκάρεις» τον εσωτερικό κόσμο της Εθνικής με αυτούς που θα καλέσεις ή δεν θα καλέσεις.
Ο Σκίμπε πήγε στην πεπατημένη ή τέλος πάντων αυτή που θεωρούσε πεπατημένη και την πε-πάτησε. Μαζί, την πάτησε και η ΕΠΟ που του έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης και η Εθνική και μια φουρνιά παικτών με δυνατότητες και ποιότητα, που μπορεί να μείνουν στην (εθνική) μετριότητα και πάντα να αναρωτιόμαστε τι έφταιξε και δεν έκαναν το βήμα παραπάνω με το εθνόσημο, ενώ το έκαναν με τις ομάδες τους (ο Σωκράτης με τη Ντόρτμουντ και την Άρσεναλ, ο Μανωλάς με τη Ρόμα και ίσως αύριο – μεθαύριο κάπου ακόμα παραπάνω, ο Μήτρογλου με τη Μαρσέιγ, οι παίκτες της ΑΕΚ που πήραν πρωτάθλημα και παίζουν Τσάμπιονς Λιγκ, ο Πέλκας, ο Φορτούνης, ο Λάζαρος…).
Κολλημένη σε παλιές και μπαγιάτικες συνταγές η Εθνική, από ανθρώπους που δεν έχουν όραμα, προσπαθεί να ξανα-ανακαλύψει τον τροχό εν έτει 2018, να βρει γκολ από κάποια στατική φάση, να «χτυπήσει στις αντεπιθέσεις», να «εκμεταλλευτεί την κλάση του Μήτρογλου» και να κρατήσει το «μηδέν» πίσω, λες και δεν μας έχει μάθει πλέον όλος ο ντουνιάς πώς παίζουμε, ποιες είναι οι αρετές μας και ποια τα κουσούρια μας…
Δεν ξέρω αν ο Άγγελος Αναστασιάδης, που φέρεται ως επικρατέστερος να διαδεχθεί το Σκίμπε, είναι η λύση στα προβλήματα της Εθνικής, αλλά ξέρω πως ο Άγγελος θα «λιώσει» το μυαλό του να βρει το σωστό δρόμο. Μπορεί σε κάποιους να μοιάζει παρωχημένος ή αναχρονιστικός ή «old school», αλλά είμαι σίγουρος πως ποτέ δεν θα δει την Εθνική σαν «βόλεμα», «ένσημα» ή «εφάπαξ», σαν διορισμό στο Δημόσιο και εξυπηρέτηση «Μανατζαραίων και Κοντογιώργηδων». Θα σπάσει αυγά για να κάνει ομελέτα, θα συγκρουστεί, θα βάλει τις φωνές, θα κακοκαρδίσει κάποιους, αλλά ό,τι κάνει, θα το κάνει όπως το έχει στο κεφάλι του και με γνώμονα το καλό της Εθνικής.
Σωστό ή λάθος, θα το κρίνει η Ιστορία, αλλά τουλάχιστον θα έχει προσπαθήσει για το καλύτερο.
