Γυρνάς το βράδυ σπίτι σου. Κάθεσαι να φας, συντροφιά με ολίγη τηλεόραση για να χαλαρώσει το «είναι σου». Κάνεις ζάπινγκ: στο «My Style Rocks» κάποια κλαίει. Όχι διότι πάσχει από κάποια σοβαρή ασθένεια, όχι για τα παιδάκια που πεθαίνουν στην Αφρική ή την υπερθέρμανση του πλανήτη, μην ανησυχείς, δεν έχασε κάποιο προσφιλές της πρόσωπο φίλε τηλεθεατή. Κλαίει διότι ο Στέλιος Κουδουνάρης της έβαλε 1 ενώ είχε κάνει styling και μεγάλη προσπάθεια και σε μια άλλη, που έβαλε ένα t-shirt, ένα παντελόνι και ένα ζευγάρι μποτάκια, έβαλε 2.
Κύριε Κουδουνάρη μου, ντροπή σας #ΝΟΤ.
Με το σουβλάκι να έχει κάτσει κάπως στραβά στο λαιμό σου από αμηχανία, συνεχίζεις το ζάπινγκ. Στο «Next Top Model» υπάρχει επίσης κάποια που κλαίει. Δεν έχει σημασία ο λόγος – μπορεί να κλαίει διότι της έκοψαν τα μαλλιά, διότι της είπαν για τα κιλά της ή τις πλαστικές της ή το φιζίκ της, μπορεί να κλαίει επειδή της πέρασαν ή επειδή την έκοψαν – η ουσία είναι ότι κι εδώ κλαίνε.
Και θυμάσαι ότι και στο «Survivor» έκλαιγαν και στο «Nomads» επίσης (και όχι μόνο για τα χαμηλά νούμερα…) και στο «Game of Love» και στο «Fame Story» και στο «Big Brother» και παντού και πάντα. Και γενικώς κλαίνε με μαύρο δάκρυ: μιλάνε για «προδοσίες», για «διπρόσωπους», για «την παραγωγή που με αδίκησε και τα μόνταρε όπως ήθελε», για «τα αγαπημένα μου πρόσωπα που μου λείπουν», «έσπασαν τα νεύρα μου τόσες μέρες». Κλάμα γενικώς. Κλάμα και των γονέων.
Και αναρωτιέσαι: είστε εντελώς βλαμμένοι και βλαμμένες;
Κοινός παρανομαστής όλων των παραπάνω κλαψιάρικων στιγμών, ότι μιλάμε για «παιχνίδια» και «reality» και «φοβερές εμπειρίες ζωής» και μια μεγάλη ευκαιρία να γίνεις «διάσημος», να είσαι στην τηλεόραση, να βγάλεις λεφτά, να συνεχίσεις να είσαι στην τηλεόραση και να βγάζεις λεφτά και μετά το τέλος του παιχνιδιού, να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο. Ωραία, δεν άρεσε στον Κουδουνάρη ή στο Δημήτρη Αργυρόπουλο το outfit ή έχασες στο αγώνισμα και θα τη βγάλεις με καρύδα και φακές ή δεν σου άρεσε και πολύ το κούρεμα που σου έκαναν. Ε, ΚΑΙ; Αύριο θα διαλέξεις ρούχα πιο προσεκτικά, μεθαύριο θα κερδίσεις σε κάποια άλλη δοκιμασία, τα μαλλιά σου θα μακρύνουν σε λίγο καιρό.
Γιατί κλαις; Συ δεν είσαι που γέλαγες χθες;
Και στην τελική ανάλυση, δεν την παλεύεις; «Νιώθεις δυστυχισμένος στην τοποθεσία Μαδαγασκάρη;» Σου λείπει η οικογένεια και ο σκύλος σου; Δεν νιώθεις καλά λόγω αφαγίας και είναι τα νεύρα σου κουρέλια επειδή δεν ξεκινάς τη μέρα σου με φρέντο ή θεωρείς ότι σε αδικούν και σε πολεμούν οι πόλεμοι; Ευχαρίστησε τη μαμά σου, το μπαμπά σου, τους συμπαίκτες, τον ελληνικό λαό και την παραγωγή και πήγαινε σπίτι σου. Τι κάθεσαι και κλαις, λες και σου συνέβη το πιο άσχημο, το πιο θλιβερό, το πιο στενάχωρο πράγμα του κόσμου; Τι να πουν άλλοι άνθρωποι δηλαδή, που έπεσαν πάνω τους οι Επτά Πληγές του Φαραώ; Διότι το να κλάψεις στην εκπομπή της Τατιάνας ή σε οποιαδήποτε άλλη εκπομπή όπου διηγείσαι το προσωπικό σου δράμα, την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή μια πολύ προσωπική και δραματική στιγμή της ζωής σου, μπορώ να το καταλάβω. Αλλά να κλαις για ένα reality; Για ένα παιχνίδι; Ε όχι δα…
Στην εποχή που ζούμε, στην κοινωνία μας όπως έχει διαμορφωθεί, στις ζωές μας γενικότερα, πλέον κυριαρχεί η μιζέρια, η στενοχώρια, το άγχος, η κατήφεια, τα σκυμμένα κεφάλια. Οπότε – στη δική μου λογική τουλάχιστον – η τηλεόραση μπορεί και πρέπει να είναι ένα μικρό παράθυρο στη χαρά. Στο γέλιο. Στην καλή καρδιά. Να βλέπεις και κανέναν χαρούμενο άνθρωπο, να χαμογελάς ή να γελάς, να ξεχνάς λίγο τα ζόρια σου, να ξεφεύγει το μυαλό σου, να πέφτεις για ύπνο λίγο πιο «ανάλαφρος». Αντί για όλα αυτά, βλέπεις ανθρώπους να κλαίνε. Να πληρώνονται αλλά να κλαίνε. Να τους μαθαίνει όλη η Ελλάδα αλλά εκείνοι παρόλα αυτά να κλαίνε με μαύρο δάκρυ. Να περιφέρουν – αρκετοί απ’ αυτούς – ένα μπόλικο «τίποτα» στην τηλεοπτική μας ζωή και αντί να το χαίρονται με την καρδιά τους, αντί να το διασκεδάζουν, να «το ζουν» για όσο κρατήσει, εκείνοι να βαλαντώνουν στο κλάμα.
Διώξτε την ανόητη κλάψα από την τηλεόραση. Δώστε τους ένα πακέτο χαρτομάντηλα και στείλτε τους σπίτια τους να κλαίνε όσο θέλουν χωρίς να μας σπάνε τα νεύρα. Και στη θέση της κλάψας, ας μπει αλλαγή λίγο χαμόγελο, έστω και στο 80’ της αναμέτρησης, μπας και καταφέρουμε να γυρίσουμε το παιχνίδι.
