Σχεδόν κάθε φορά που έρχεται αγώνας της Εθνικής, δεν ξέρεις τι θα εντυπωσιάσει περισσότερο. Οι παίκτες που κάλεσε ο Σκίμπε; Αυτοί που δεν κάλεσε; Η 11άδα; Τα 2-3 «δεκάρια» που παίζουν όλοι μαζί; Το σύστημα; Οι αλλαγές, όπου μπορεί να δεις κανέναν Μπακασέτα να παίζει φορ; Η παρουσία του Τζιόλη που μας θυμίζει ότι είναι ακόμα εν ενεργεία ποδοσφαιριστής; Το «προσεκτικό και μυαλωμένο παιχνίδι της ομάδας», που μας έχει προσφέρει ως τώρα μια νίκη επί της Εσθονίας και μια ήττα από το μεγαθήριο που λέγεται Ουγγαρία στο Nations League; Ή η αποτελεσματικότητα του Γερμανού προπονητή και ο τρόπος που εμπνέει τους παίκτες του, που είναι τόσο σπουδαίος ώστε η ΕΠΟ να «κρυφοκοιτάει» πιθανούς αντικαταστάτες του, αν στραβώσει κανένα από τα επόμενα παιχνίδια με Ουγγαρία (εντός) και Φινλανδία (εκτός);
Μάλλον όλα τα παραπάνω μαζί: ο Σκίμπε όντως «νοικοκύρεψε» την Εθνική μετά τα τραγελαφικά που είδαμε με Ρανιέρι (κυρίως) και Μαρκαριάν (δευτερευόντως), τις ήττες από τις Νήσους Φαρόε, την εικόνα καφετερίας και τις κλήσεις καμιάς 50ριάς παικτών για να είναι όοοοολοι οι μανατζαραίοι ευχαριστημένοι. Αλλά η «νοικοκυροσύνη» μπορεί να σε πάει μέχρι ενός σημείου: μετά το καθάρισμα και το συγύρισμα, χρειάζεσαι κάποιον να σχεδιάσει το κατεστραμμένο σπίτι, έναν αρχιτέκτονα, έναν πολιτικό μηχανικό, κάποιον με ιδέες και με όραμα, με κίνητρο και φιλοδοξίες. Επειδή κάποιος καθάρισε καλά και έβαλε τάξη στο χάος, πετώντας τα μπάζα και τα σκουπίδια, δεν είναι σώνει και ντε ο κατάλληλος για να χτίσει από την αρχή. Και το «η Ελλάδα θέλει το Γερμανό της», ως επιχείρημα, είναι πλέον πολύ παλιακό – Ρεχάγκελ ήταν ένας.
Πάμε στις επιλογές;
Στις επιλογές του Σκίμπε για τα παιχνίδια του Nations League, δεν θα είναι τελικά οι τραυματίες Τοροσίδης και Οικονόμου λόγω τραυματισμών. Στη θέση του, κλήθηκαν δυο παίκτες που μπορούν να καλύψουν επάξια τις θέσεις αυτές: ο Λαμπρόπουλος ως αντι-Οικονόμου και ο Φετφατζίδης ως αντι-Τοροσίδης. Τι θα πει «μα ο Φετφατζίδης δεν είναι δεξί μπακ;» Δεν είναι για εσάς – για το Σκίμπε, είναι ό,τι γουστάρει και κυρίως είναι παίκτης του Ολυμπιακού. «Μα είναι αμφίβολος και ο Λάζαρος με το Φορτούνη», θα συμπληρώσει κάποιος. Τότε θα έλεγα, αν κάποιος από τους δυο ή και οι δυο δεν τα καταφέρουν, ας πάρει στη θέση τους έναν τερματοφύλακα και έναν αριστερό μπακ. Έτσι, για την αλητεία και για να μπερδέψει τους αντιπάλους.
Χωρίς καμία εμπάθεια προς το Γιάννη Φετφατζίδη και με πολλή αγάπη και συμπάθεια για την επίθεση καφρίλας που δέχεται από το βράδυ της Κυριακής, το timing της κλήσης του, είναι το χειρότερο δυνατό. Ο παίκτης είναι ένα ψυχολογικό «ράκος», ακούει κράξιμο από τους φίλους της ομάδας του, δεν δείχνει σε καλή αγωνιστική κατάσταση, δεν έχει δικαιολογήσει από την αρχή της χρονιάς ότι είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές ώστε να καλείται στην Εθνική – ούτε καν «πάλιουρας» δεν είναι, για να πει κανείς ότι τον χρειάζονται τα αποδυτήρια. Το γιατί τον καλεί, το ξέρει πρωτίστως ο Σκίμπε – ίσως έχει να κάνει με μια «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα στις «μεγάλες ομάδες»: Τοροσίδης έξω, Φετφατζίδης μέσα, όπως Οικονόμου έξω, Λαμπρόπουλος μέσα.
Οπότε μικρέ μου Χατζηγιοβάννη, αν θέλεις να σε καλέσει στην Εθνική, θα πρέπει να κάνεις βουντού να χτυπήσει κανένας Κουρμπέλης – την «οργανική θέση» του Παναθηναϊκού στην Εθνική, την έχει καπαρώσει ο Κουρμπέλης προφανώς. Δεν αρκεί να είσαι από τους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος, με γκολ, ασίστ, κερδισμένα πέναλτι, να είσαι επιδραστικός για το παιχνίδι της ομάδας σου, να σε παραδέχονται φίλοι και «εχθροί», να μιλάνε όλοι με τα καλύτερα λόγια για σένα – ο Σκίμπε δεν σε «βλέπει». Δεν του λέει προφανώς κάτι η «αριστεία», θέλει αυτούς που ξέρει κι αυτούς που εμπιστεύεται, σαν τη διαφήμιση με τη χλωρίνη. Δεν τον ενδιαφέρει να αφήσει κάτι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θέλει απλά να κάνει τη δουλίτσα του για όσο τον βγάλει, διότι καταλαβαίνει ότι είναι περαστικός. Δεν έχει καμία διάθεση να «επιβραβεύσει» παίκτες που διακρίνονται, που προσπαθούν, που βελτιώνονται, που μοχθούν, που προσπαθούν να αφήσουν το στίγμα τους, αυτό που τον νοιάζει, είναι να μην του γκρινιάζουν οι «κομμένοι» και να μην τον πρήζουν οι ομάδες και οι κύκλοι τους επειδή δεν καλεί τα «δικά τους παιδιά». Σε μια ομάδα χωρίς εξτρέμ, με τον Τάσο Δώνη τραυματία και το Λάζαρο αμφίβολο, γιατί άλλωστε να καλέσει ένα τόσο ταλαντούχο «εξτρεμοειδές», σαν το Χατζηγιοβάννη; Έλα ντε…
Μικρή Οδύσσεια
Περιμένουμε επίσης κάποια στιγμή και μια ειλικρινή τοποθέτηση για την περίπτωση ενός άλλου «άριστου», του Οδυσσέα Βλαχοδήμου – η ατάκα του Σκίμπε «περιμένουμε να δούμε τι θα πει η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ», δεν μας καλύπτει ιδιαίτερα. Τι ακριβώς περιμένουμε, όταν υπάρχουν σαφείς και ξεκάθαροι κανονισμοί, για έναν παίκτη που έχει αγωνιστεί με τις μικρές Εθνικές ομάδες της Γερμανίας; Ή έχει δικαίωμα να αγωνιστεί στην Εθνική Ελλάδας, ή δεν έχει. Το αν θέλει ο ίδιος ή δεν θέλει, είναι μια άλλη κουβέντα, αν έχει συζητήσει με τον προπονητή και του έχει εκφράσει την επιθυμία να είναι ένας από τους δυο «βασικούς» κι όχι τρίτη επιλογή, είναι επίσης μια άλλη κουβέντα. Αλλά και το ότι τον «πρόσεξε» ο Σκίμπε μετά το ματς της ΑΕΚ με τη Μπενφίκα, επίσης σηκώνει συζήτηση: αν ο ομοσπονδιακός τεχνικός είχε κάνει τον κόπο να τον «προσέξει» μερικούς μήνες νωρίτερα ή έναν χρόνο πριν ή ενάμιση και τον είχε καλέσει τότε, δεν θα περιμέναμε σήμερα καμία ΟΥΕΦΑ και καμία ΦΙΦΑ για να ανάψουν το πράσινο φως – θα είχε ξεκαθαρίσει το θέμα από τότε. Εκτός αν δεν του κάνει του Σκίμπε ο Βλαχοδήμος ή το πρόβλημα ήταν ή είναι ότι δεν παίζει σε Ολυμπιακό, ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ – αν είναι αυτό, τότε πάμε πάσο…
