Μέσα σε λίγα 24ώρα, δύο οικογένειες, έχασαν τον πατέρα. Δυο οικογένειες με μπαμπάδες δημοσιογράφους. Δεν έχει σημασία τι δουλειά έκαναν. Θα μπορούσαν να είναι οικοδόμοι ή ταξιτζήδες. Έχει σημασία ότι ήταν νέοι άνθρωποι κάτι παραπάνω από 40 χρονών, στην πλέον-όπως λένε- παραγωγική περίοδο της ζωής τους και κυρίως νέοι μπαμπάδες.
Άνθρωποι δηλαδή που είχαν βάλει επιπλέον ευθύνες και έγνοιες. Τις πιο βαριές και συνάμα τις πιο όμορφες: Να μεγαλώσουν το παιδί ή τα παιδιά τους. Ο ένας, ο Βασίλης Μπεσκένης από τον ΣΚΑΪ έπαθε ανακοπή. Στα καλά καθούμενα που λένε… Έσκασε. Ο άλλος, ο Δημήτρης Αλειφερόπουλος, πάλεψε αλλά δεν νίκησε το θηρίο που λέγεται καρκίνος…
Πεθαίνοντας καθημερινά
Και τους δύο, στην ουσία, τους σκότωσε το άγχος τους. Αυτή η πουτάνα η πίεση που έχεις από την ώρα που θα ανοίξεις τα μάτια σου, μέχρι την ώρα που θα τα κλείσεις. Όχι για να κοιμηθείς. Λίγοι πια κοιμούνται τα βράδια. Για να πεθάνεις… Γιατί να μην πεθάνεις; Όλο αυτό, αυτή η τρέλα, για να βγάλεις το μεροκάματο και παράλληλα να χειριστείς την κάθε υπόθεση που θα προκύψει, μαζί και τον κάθε ψυχάκια που θέλει όχι απλά να σε κρίνει αλλά να «σκοτώσει», λάθος, να σε σκοτώσει, επειδή διαφωνεί μαζί σου, δεν είναι πια κάτι διαχειρίσιμο… Ούτε φυσικά το γεγονός ότι δεν δουλεύεις πια για να ζεις αλλά ζεις για να δουλεύεις. Όσο ζεις… Γιατί κάποια στιγμή θα σκάσεις ή θα σου βγει το «κακό» και αν είσαι τυχερός θα παλέψεις με αυτό για καιρό… Αν δεν είσαι, η αντίστροφη μέτρηση θα είναι σύντομη…
Η ζωή πλέον δεν είναι ζωή. Κι όπως έγραψε η Ελεάνα Βραχάλη σε ένα από τα πιο πρόσφατα τραγούδια της, η μεγαλύτερη ευχή που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου είναι η εξής: «Θέλω η υπόλοιπη ζωή να είναι πια μόνο ζωή…». Αυτό είναι πια το ζητούμενο το μέγα. Να ξαναθυμηθείς πως είναι να ζεις… Να έχεις χρόνο για σένα και τη φαμίλια σου και αυτά τα λίγα χρήματα που σου δίνουν το δικαίωμα να είσαι αξιοπρεπής και να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με ασφάλεια και τη δυνατότητα να στηρίξεις τα όνειρα τους…
Μιλώντας για την ευλογία του να μεγαλώνει κόρες, ρίξε μια ματιά εδώ
Ο Βασίλης και ο Δημήτρης γι’αυτά ακριβώς πάλευαν… Γι΄αυτό και ξέχναγαν ωράρια, αργίες και γιορτές… Ξέχναγαν τα πάντα… Από ανάγκη. Τώρα μένει απλά να μην ξεχαστούν… Καλό δρόμο, παιδιά…
