Γερμανία, respect… Νταξ’, τη Γερμανία δεν τη συμπαθώ και το έχω καταστήσει σαφές προ λίγων ημερών γράφοντας αυτό εδώ. Και δεν πρόκειται φυσικά να κάνω κωλοτούμπα ή στροφή 360 μοιρών που λέει κι ο Αλέξης Τσίπρας και να πω πόσο γαμάτη είναι και πώς πάει να το σηκώσει πάλι και τι ωραία και συμπαθητική ομάδα που έχει ο Λεβ. Όχι. Δεν πρόκειται να αυτοταπεινωθώ.
Αλλά είτε τη χωνεύεις είτε όχι, οφείλεις τουλάχιστον να την παραδεχτείς. Για τη γκολάρα του Κρόος στα χασομέρια, αλλά κυρίως για τον τρόπο που έπιασαν το παιχνίδι από το λαιμό, παρόλο που είχε στραβώσει από κάθε πλευρά: και πίσω βρέθηκαν και ισοφάρισαν και με παίκτη λιγότερο έπαιζαν για ένα μεγάλο – και πολύ σημαντικό – κομμάτι του αγώνα. Κι όμως, έμοιαζαν σαν να παίζουν εκείνοι με παίκτη παραπάνω και όχι οι Σουηδοί, που η αλήθεια είναι ότι το φοβήθηκαν πολύ το παιχνίδι και μαζεύτηκαν όλοι πίσω για να πάρουν το «Χ». Και την πλήρωσαν όλη αυτή την παθητικότητα και καλά να πάθουν που έδωσαν τόσα δικαιώματα σε μια τόσο refuse-to-lose ομάδα. Δεν ξέρω αν θα περάσουν οι Γερμανοί, ξέρω όμως ότι αξίζουν να περάσουν, διότι σε αντίθεση με άλλα «φαβορί» και «παραδοσιακές δυνάμεις» που απογοήτευσαν στην πρεμιέρα, στο δεύτερο παιχνίδι τους ήταν αυτοί που έπρεπε να είναι.
Ο Χάρι και το τεμπεσίρι του
Το αν είναι καλός παίκτης ο Χάρι Κέιν ή όχι, δεν χρειάζεται να το συζητάμε – το έχω αποδείξει με πολλές καλές συνεχόμενες σεζόν, γεμάτες γκολ με τη φανέλα της Τότεναμ. Το μόνο debate που μπορεί να γίνει, αφορά στην ηλικία του και κατά πόσον κοροϊδεύει τον κόσμο λέγοντας ότι είναι 25, ενώ κυκλοφορεί με αυτούς τους κροτάφους, που προσπαθεί να τους κρύψει ρίχνοντας ανέμελα το μαλλάκι πάνω τους, αλλά μάταια.
Ο Χάρι Κέιν πλέον έχει ωριμάσει τόσο πολύ ποδοσφαιρικά, που μπορεί να κάνει τα ωραία πράγματα που βλέπουμε στην Τότεναμ και στην Εθνική Αγγλίας. Και – κυρίως – έχει και τη ρέντα στο πλευρό του, που είναι ο πιο απαραίτητος σύμμαχος για κάθε επιθετικό που θέλει να αφήσει ιστορία. Το τρίτο γκολ με τον Παναμά, είναι ενδεικτικό: ο Κέιν ουσιαστικά προσπαθεί να αποφύγει τη μπάλα, η οποία χτυπάει στο πόδι του και μετατρέπει ένα τσουρουκο-σουτ, σε άπιαστο σουτ. Με άλλα λόγια, έχει πάρει το τεμπεσίρι, έχει «ακονίσει» τους κροτάφους και προχωρά αγριεμένος…
Χόντα: ο τελευταίος Σαμουράι
Στο πρόσωπο του Ιάπωνα Κεϊσούκε Χόντα, στα 32 του πλέον, μπορεί να πει κανείς ότι απεικονίζεται ανάγλυφη όλη η Ιστορία: ρυτίδες, σακούλες κάτω από τα μάτια, λιπόσαρκος, σαν να έχει περάσει ένα σωρό κακουχίες, σαν να αναγκάστηκε να σφάξει με το σπαθί του αμέτρητους εχθρούς για να προστατέψει τον Αυτοκράτορά του.
Ο σπουδαίος Χόντα, με όνομα βαρύ σαν χιλιάρα μηχανή, με θητεία στη Μίλαν, ο πιο γνωστός και αναγνωρίσιμος Ιάπωνας ποδοσφαιριστής, ήταν αυτός που ισοφάρισε τους λατρεμένους αλλά αφελείς Σενεγαλέζους και κρατάει την Εθνική του στο κόλπο της πρόκρισης με δυνατά επιχειρήματα και – μεταξύ άλλων – έγινε ο πρώτος Ασιάτης που έχει παστελώσει γκολ ενάντια σε χώρες από όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Ντόμο αριγκάτο που λένε και στο χωριό του.
Βέλγιο, είσαι εδώ στ’ αλήθεια;
Τα δυο πρώτα παιχνίδια του Βελγίου, η τριάρα και η πεντάρα δεν λένε και πολλά πράγματα αλλά ίσως λένε και πολλά: εύκολοι οι αντίπαλοι, ισχύει. Χαμηλός ο ανταγωνισμός, βεβαίως. Αλλά είδαμε παράλληλα το Βέλγιο να ξεδιπλώνει όλες τις πολυδιαφημισμένες επιθετικές και δημιουργικές του αρετές, να δικαιολογεί την ποιότητα του ρόστερ που πραγματικά θαυμάζουμε, να παραμερίζουν οι παίκτες του για πρώτη φορά το «εγώ» και τη «λεζάντα», σαν να θέλουν να κάνουν κάτι σπουδαίο όλοι μαζί για πρώτη φορά.
Στο ματς με την Αγγλία θα διαπιστώσουμε αν το Βέλγιο έκανε ένα καλό ζέσταμα με αντιπάλους της πλάκας και πλέον μπορεί να ανέβει στο ρινγκ και να ρίξει στο καναβάτσο έναν καλό αντίπαλο ή αν είναι όλο φρου – φρου κι αρώματα, όπως συμβαίνει εδώ και τόσα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι μεσοαμυντικά δείχνει κάποιες ώρες σημάδια αστειότητας, αλλά μπροστά με Λουκάκου, Μέρτενς, Αζάρ, Ντε Μπρόιν και τα άλλα παλικάρια, σε πείθει πως όσα και να φάει, έχει το ταλέντο να βάλει περισσότερα.
Εμείς Φαλκάο, εσείς Λεβαντόφσκι
Ο Ραδαμέλ ο Φαλκάο έχει περάσει πολλά στη ζωή του – κυρίως έναν σοβαρό τραυματισμό, που τον άφησε πολύ καιρό εκτός και κυρίως δεν τον άφησε ποτέ να γίνει ο ποδοσφαιριστής που ονειρεύτηκε και ονειρευτήκαμε. Βρήκε όμως το λιμανάκι του στη Μαρίνα του Μονακό, βρήκε τα πατήματά του, το ρόλο του και τα γκολ που «θρέφουν» έναν επιθετικό, ακόμα κι αν έχασε μέρος από την έκρηξη και την ταχύτητά του, που τον έκαναν να έχει αυτό το κάτι παραπάνω από τους αμυντικούς που τον μάρκαραν πίσω στις «καλές μέρες».
Ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι από την άλλη, είναι ένας σπουδαίος γκολτζής, που μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα – στη Μπουντεσλίγκα όμως ή στα προκριματικά του Μουντιάλ. Στα μεγάλα ματς φέτος, είτε στο Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Ρεάλ, είτε στο Μουντιάλ στα δυο πρώτα ματς, θυμίζει γατί που νιαουρίζει πάνω σε κάδους σκουπιδιών, ψάχνοντας τροφή. Οι δυο τους, θυμίζω μεταγραφικοί στόχοι πριν πολλά χρόνια της Πανάθας, πριν γίνουν αυτοί που έγιναν, συναντήθηκαν στο Κολομβία – Πολωνία και «καλώς τα παιδιά, καλώς τα, 3-0». Ο Φαλκάο σκόραρε, έτρεξε, πάλεψε, ίδρωσε, νίκησε. Ο «Λέβα» νιαούριζε παράφωνα επί 90 λεπτά. Αυτό τα λέει όλα και κυρίως εξηγεί γιατί η Πολωνία βυθίστηκε αύτανδρη και η Κολομβία θα παίξει την πρόκριση στο τρίτο ματς.
