Αυτή η ιστορία δεν είναι και τόσο διαφορετική από τις άλλες που συνηθίζουν να εξελίσσονται σε αυτό το ξεχασμένο μέρος από τον Θεό που ονομάζεται Γάζα. Λίγο-πολύ, έχουμε μάθει πως όταν το όνομα «Γάζα» εμφανίζεται σε τίτλους κειμένων και social media, δεν θα ακολουθήσει κάποια χαρμόσυνη ιστορία. Μία γιορτή. Μία διάκριση. Μία ανθρώπινη στιγμη. Θα περιλαμβάνει μόνο νεκρούς και τραυματίες. Κάπως έτσι συνέβη και αυτη την φορά, με τους Παλαιστίνιους να διαδηλώνουν για τη νέα πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ και τα εγκαίνιά της. Για όσους δεν πρόλαβαν να διαβάσουν, οι στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών που μετρούν ήδη 58 νεκρούς και πάνω από 900 τραυματίες. Είναι τόσο ίδιο αυτό το άσχημο και πονεμένο στόρι με όλα τα υπόλοιπα, που ξέρεις πως έχει τελειώσει πριν καλά-καλά αρχίσει. Ή και όχι.
Γιατί αυτή η ιστορία, έχει κάτι το διαφορετικό. Έχει μία ατάκα από εκείνες που, όταν την διαβάζεις, χρειάζεσαι μερικά δέκατα δευτερολεπτών για να συνειδητοποιήσεις πως δεν είναι κάποια κακόγουστη φάρσα. Δεν έχει χακάρει κάποιος το PC σου, ούτε έχει γίνει κάποια λανθασμένη μετάφραση. Είναι αυτή που είναι. Τόσο κακή και τόσο άσχημη, που σε κάνει να χάνεις την πίστη σου στα ιδανικά που μας εμπνέουν για να είμαστε άνθρωποι.
«Τι απίστευτη ημέρα» ανάρτησε στον λογαριασμό του ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, την στιγμή που τα αυτόματα και τα τυφέκια των Ισραηλινών στρατιωτών, είχαν ξεκινήσει ήδη να ανοίγουν πυρ κατά των διαδηλωτών. Αυτή, είναι μία εικόνα που ο Ισραηλινός στρατός, έχει πραγματοποιήσει ουκ ολίγες φορές ενάντια των Παλαιστινίων. Το έχει κάνει σε άμαχους. Σε παιδιά. Έχει βομβαρδίσει σχολεία και νοσοκομεία. Έχει βομβαρδίσει εν ώρα προσευχής και σε εορταστικές ημέρες.
What an amazing day!
— Benjamin Netanyahu (@netanyahu) 14 May 2018
Thank you, @POTUS Trump. https://t.co/ehKp29jYLt
Αυτό όμως το πραγματικά εξωφρενικό έρχεται λίγες στιγμές αργότερα, όταν ο Νετανιάχου αποφασίζει να ανέβει στο βήμα και να διηγηθεί μία ιστορία από την παιδική του ηλικία. Όπου σαν πιτσιρικάς, η γειτονιά του ήταν εκτεθειμένη στις αδέσποτες σφαίρες Ιορδανών ελεύθερων σκοπευτών. «Αλλά αυτό ήταν τότε. Σήμερα, η πρεσβεία του μεγαλύτερου συμμάχου μας, ανοίγει εδώ».
Και είναι πραγματικά μία μεγάλη μέρα για τον Ισραηλινό πρωθυπουργό. Είναι μία ημέρα που φρόντισε να παραδώσει εικόνες σαν και αυτές που έζησε στην παιδική του ηλικία. Ή και πολύ χειρότερες. Είναι μία μέρα γεμάτη χειροκροτήματα στα εγκαίνια της πρεσβείας που κανείς δεν μπορεί να τα ακούσει, επειδή έχουν καλυφθεί από τα ουρλιαχτά των ανθρώπων που έχασαν πόδια και χέρια. Είναι μία μεγάλη ημέρα γεμάτη δάκρυα και σπαραχτικές φωνές, από μανάδες που κουνάνε τα πτώματα των παιδιών τους και προσεύχονται να επιστρέψουν στη ζωή. Είναι μία μεγαλοπρεπής, τεράστια, υπέροχη ημέρα, που οι Παλαιστίνιοι αναρωτιούνται πόσους ακόμα πρέπει να κλάψουν και πόσα άτομα πρέπει να θάψουν, επειδή με κάθε τους διαμαρτυρία το Ισραήλ βλέπει στο πρόσωπο τους μέλη της Χαμάς. Όμως η ημέρα παραμένει σπουδαία και απίστευτη.
“Shocking killing of dozens, injury of hundreds by Israeli live fire in #Gaza must stop now. The right to life must be respected. Those responsible for outrageous human rights violations must be held to account. The int'l community needs to ensure justice for victims” – #Zeid. pic.twitter.com/hBb7825Sp8
— UN Human Rights (@UNHumanRights) 14 May 2018
Γιατί ξέρουμε ήδη πως θα περάσει τουλάχιστον μία εβδομάδα μέχρι να υπάρξει ακριβής αριθμός των θυμάτων. Πώς αυτό εδώ το περιστατικό, δεν ήταν κάτι ατυχές. Δεν ήταν μία σύγκρουση η οποία έκανε τον γύρο του κόσμου και που οι άρχουσες δυνάμεις θα φροντίσουν στο μέλλον ώστε να μην επαναληφθεί. Αυτή, είναι η σπουδαία ημέρα των Παλαιστινίων. Και είναι καθημερινότητα τους. Γεμάτη από πόνο και κραυγές, σε σημείο που και οι ίδιοι θα αναρωτιούνται πως δεν έχει κουραστεί όλος ο υπόλοιπος κόσμος να ασχολείται μαζί τους.
Και αυτή η σπουδαία ημέρα, θα μείνει για πάντα χαραγμένη τόσο στο δικό τους μυαλό, όσα και σε αυτά τα λόγια του Νετανιάχου. Και με λίγη τύχη, ίσως του χρόνου τέτοια ημέρα, με την ξινισμένη του φάτσα να κάθεται στην καρέκλα του γραφείου του πίνοντας τον καφέ του, να δει ένα ρεπορτάζ από κάποιο ξένο ειδησεογραφικό πρακτορείο που θα του θυμίσει πόσο πραγματικά μεγάλη και σπουδαία ήταν η μέρα την οποία υποστήριζε και πόσα κοινά είχαν εκείνα τα παιδιά με την δική του παιδική ηλικία. Ίσως με λίγη τύχη να καταφέρει να αποδεχτεί το λάθος του. Ίσως να σκεφτεί το μέγεθος του θράσους του και να μείνει σκεπτικός κοιτάζοντας το ταβάνι. Ίσως. Όμως αυτή η μέρα, δεν είναι η σημερινή.
Σήμερα είναι μία τόσο μοναδική, ανεπανάληπτη και σπουδαία ημέρα.
