Το να υποστηρίζεις και να παρακολουθείς τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, είναι σήμερα μια επίπονη και στενόχωρη διαδικασία. Μιλάμε για μια ομάδα που δεν είναι απλά με το ένα πόδι στο γκρεμό αλλά και με τα δυο, που κρατιέται από ένα κλαδάκι για να μην πέσει στο χάος που παλεύει μέρα με τη μέρα για να βρει ελπίδα – όπου «ελπίδα», κάποια χρήματα για να μπορέσει να βγάλει το μήνα. Και έχει ο Θεός τον άλλο μήνα. Διότι ο Θεός «έχει», σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που δεν έχει.
Για να επιβιώσει λοιπόν ο Παναθηναϊκός, από τη στιγμή που ο μεγαλομέτοχός του αποφάσισε ότι δεν θέλει ούτε να ξανασχοληθεί, ούτε να ξαναβάλει λεφτά, από τη στιγμή που όλοι οι επιφανείς Παναθηναϊκάρες είναι άφαντοι (με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπου ξέρει ο κόσμος ποιοι είναι) και προσδοκία εσόδων δεν υπάρχει από πουθενά, οι πωλήσεις είναι μονόδρομος. Πουλήθηκε ήδη ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος. Στο σφυρί έχει βγει ο Κουρμπέλης. Υπάρχει ενδιαφέρον για το Λουντ. Υπάρχει ελπίδα – παρά τους τραγικούς χειρισμούς στην υπόθεσή του – να φέρει κάποια λεφτά φεύγοντας ο Χουλτ. Κάνουμε το σταυρό μας μπας και γίνει κάτι με το Λουντ μέσα στο Γενάρη και δεν φύγει ελεύθερος το καλοκαίρι. Μόλις πάρει το ελληνικό διαβατήριο στα χέρια του ο Βιγιαφάνες, ίσως γίνει κι αυτός μια ελκυστική περίπτωση. Υπάρχουν όλοι οι παραπάνω κύριοι.
Υπάρχουν και χειρότερα, όπως ας πούμε ο Φλορεντίνο Πέρεθ που θέλει να αντικαταστήσει τον Ζιντάν
Και υπάρχει και η περίπτωση Μολέντο
Τι εστί Μολέντο; Με διαφορά και χωρίς αμφιβολία, ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός του πρωταθλήματος. Ο Παναθηναϊκός τον βρήκε στα αζήτητα πριν μερικά χρόνια, πόνταρε πάνω του παρά το ιστορικό σοβαρών τραυματισμών, ρίσκαρε και δικαιώθηκε. Το «Χάμερ» που έψαχνε επί πολυμετοχικότητας, έχοντας ένα πορτοφόλι γεμάτο λεφτά δεν το βρήκε τότε και το βρήκε σε μια «μνημονιακή» περίοδο – τουλάχιστον το βρήκε. Ο Μολέντο λοιπόν είναι παιχταράς. Αλλά είναι και περίεργο παιδί. Ιδιαίτερο. Θυμάμαι να ρωτάω το περασμένο καλοκαίρι το Μαρίνο Ουζουνίδη σχετικά με το Μολέντο, μετά από τη συνέντευξη που έδωσε στο Sport FM μετά τη νίκη στην Τούμπα για τα play-offs, τότε που ο Μολέντο επικαλέστηκε «ψυχολογικά προβλήματα» και δεν ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη με την ομάδα, και να μου λέει ο κόουτς «είναι παιδί. Μπορεί να τον βλέπεις έτσι άγριο και δυναμικό στο παιχνίδι, αλλά κατά βάθος είναι παιδί». «Παιδί» που έχει να διαχειριστεί εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. «Παιδί» που βρίσκεται στην Ελλάδα και η οικογένειά του στη Βραζιλία. «Παιδί» που πέρασε πολλά και πλέον στα 30 του, ξέρει ότι πρέπει να κυνηγήσει τα τελευταία του καλά λεφτά.
Αυτό το «παιδί», που πρόσφερε πολλά στην ομάδα παρά τα «τερτίπια» του και τα «ψυχολογικά» του, έβαλε πλάτη και δεν έκανε προσφυγή όπως είχε κάθε δικαίωμα να κάνει, αλλά έδειξε την πρόθεση να βοηθήσει την ομάδα που τον βοήθησε να ξαναφτιάξει το όνομά του, φέρνοντας κάποια χρήματα στα ταμεία. Και μπορεί εκεί στην Ιντερνασιονάλ να αποδείχθηκαν «τσίπηδες» και να τον έκλεισαν ως ελεύθερο για το καλοκαίρι, για να μην δώσουν στον Παναθηναϊκό όχι ευρώ, αλλά ούτε τον πυρετό τους, πάντως δείχνει να βρέθηκε μια άκρη με το δανεισμό του παίκτη στον ΠΑΟΚ, τα 300 χιλιάρικα και τους Κάτσε και Κωνσταντινίδη (πιθανότατα) να παραχωρούνται πληρωμένοι μέχρι το καλοκαίρι. Κι εδώ ακριβώς απογειώνεται η «παράνοια» και καταδεικνύεται περίτρανα η κατάντια του Παναθηναϊκού…
Σημεία των καιρών
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, συγκυρία και οικονομική κατάσταση, κάθε Παναθηναϊκός (οπαδός ή διοικητικός παράγοντας), θα προτιμούσε να δει τον παίκτη να φεύγει ελεύθερος παρά να τον πουλήσει σε μια «ανταγωνιστική ομάδα». Βέβαια αυτή την περίοδο ο Παναθηναϊκός δεν είναι ανταγωνιστικός των ομάδων που στοχεύουν ψηλά, αλλά τέλος πάντων δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να πουληθεί παίκτης σε «μεγάλο αντίπαλο». Και τώρα σχεδόν «παρακαλάμε» και «κάνουμε το σταυρό μας» να πάει ο παίκτης στον ΠΑΟΚ, μπας και μπουν στα ταμεία κάτι ψιλά – που απλά θα μπαλώσουν 2-3 τρύπες – και να έρθουν δυο παίκτες για να βγει η χρονιά αγωνιστικά – εξωαγωνιστικά είπαμε, έχει ο Θεός…
Στον ΠΑΟΚ, ο οποίος – προς τιμήν του – ενώ θα μπορούσε να «ψήσει» τον παίκτη να κάνει προσφυγή και να τον πάρει ελεύθερο, τήρησε τη δέσμευσή του και δεν «χτύπησε» παίκτη από τον Παναθηναϊκό. Στον ΠΑΟΚ, ο οποίος – προς τιμήν του – δίνει αρκετά χρήματα και δυο παίκτες για έναν παίκτη που δεν θα αγοράσει αλλά θα δανειστεί και όχι για έναν χρόνο αλλά για λίγους μήνες. Αλλά παράλληλα στον ΠΑΟΚ, ο οποίος με τη βοήθεια του Κύζα «έσφαξε» τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό του κυπέλλου, έσπασε με τον πιο άγαρμπο και ανήθικο τρόπο τη «συμμαχία» για την εξυγίανση του ποδοσφαίρου αδειάζοντας τον Παναθηναϊκό και το Γιάννη Αλαφούζο, που είχε βγει μπροστά με τα media του και έτρωγε όλο το «ξύλο» και στη συνέχεια ξαμόλησε έναν ολόκληρο επικοινωνιακό στρατό για να μας βγάλει όλους τρελούς και να μας πει «τι φωνάζετε; Ας έβαζε τα γκολ ο Κλωναρίδης κι ας περνάγατε».
Για κακή τους τύχη βέβαια ο ίδιος ο Ιβάν Σαββίδης άδειασε τους «αγανακτισμένους», όταν δήλωσε στη NOVA μετά τον τελικό βόλεϊ με τον Ολυμπιακό «ο καημένος ο διαιτητής μπορεί να μη χαίρεται κιόλας ότι στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό έκανε λάθος υπέρ μας, αλλά υστερίες και δάκρυα υπάρχουν ακόμα και σήμερα στην Αθήνα. Σαν να μην έχουμε δει να κάνουν λάθη στο παρελθόν ή και σήμερα. Πολύ ψύχραιμα πρέπει να το ξεπεράσουμε και αυτό».
Όντως, πολύ ψύχραιμα το ξεπεράσαμε κι αυτό… Αυτός που σου έδωσε μια και σε έσπρωξε στο γκρεμό, όπου έσπασες χέρια, πόδια και κεφάλι, σήμερα σου δίνει ένα Hansaplast για να σταματήσει το αίμα από μια γρατζουνιά στον αγκώνα. Και λες και «ευχαριστώ» και είσαι και ευγνώμων για τη βοήθειά του. Έτσι είναι η ζωή και πρέπει να ζήσεις μ’ αυτό. Αλλά επίσης η ζωή κάνει κύκλους και καλό είναι να το θυμόμαστε όλοι αυτό. Και αυτοί που είναι τώρα στα high τους και αυτοί που είναι στα πατώματα.
