«Εμείς αυτόν που θέλουμε θα τον πάρουμε. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο». Νόμιμα ή παράνομα. Πιέζοντας ή/και δασκαλεύοντας τον παίκτη». Σενιόρ Νταβατζής, σεζόν 2017-18.
Του Κουτίνιο το καλοκαίρι μία τον πόναγε η μέση του, μία το πόδι του και μία ο κώλος του και «δεν μπορούσε» να αγωνιστεί με τη Λίβερπουλ. Βέβαια όταν πήγαινε να παίξει με την Εθνική Βραζιλίας, προφανώς του δίνανε από την καλή τη Βολταρέν και ως δια μαγείας του πέρναγαν όλα και έπαιζε κανονικά. Και έμπηγε και τα κλάματα, διότι ήταν πολύ συγκινημένος και φορτισμένος και πιεσμένος. Του Κουτίνιο τις τελευταίες μέρες του 2017 πάλι κάτι του φταίει και ενημέρωσε τη Λίβερπουλ, την ομάδα η οποία τον πληρώνει και με την οποία έχει υπογράψει ένα συμβόλαιο το οποίο μελέτησε προσεκτικά και αυτός και ο μάνατζέρ του και ο δικηγόρος του και δεν το υπέγραψε μεθυσμένος ένα βράδυ στο Φαληράκι, ότι δεν επιθυμεί να ξαναφορέσει τη φανέλα της. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικό. Σαν να του έλεγε η Λίβερπουλ «Ενημερώνουμε τον κύριο Κουτίνιο ότι δεν επιθυμούμε να του ξαναδώσουμε στερλίνα τσακιστή». Γίνεται; Δεν γίνεται. Αλλά το να μην γουστάρει να παίξει ένας παίκτης για την ομάδα η οποία τον πληρώνει και με την οποία έχει πολυετές συμβόλαιο, θεωρείται περίπου φυσιολογικό.
Έχουν εξήγηση φυσικά και τα καλοκαιρινά τερτίπια και οι Δεκεμβριανές κόνξες. Έχουν και όνομα και επίθετο: Μπαρτσελόνα εκ Καταλωνίας λέγεται ο «ένοχος», αυτός που έχει προσεγγίσει τον παίκτη, παράνομα φυσικά καθώς δεσμεύεται με συμβόλαιο και τον έχει δασκαλέψει να πιέζει με κάθε τρόπο τη Λίβερπουλ να του επιτρέψει να πάρει μεταγραφή, την ίδια ώρα που η Μπαρτσελόνα πιέζει από την πλευρά της τη Λίβερπουλ να πει «ναι», στρώνοντας στα πόδια της καμιά 150ριά εκατομμύρια. Σαν νταβατζής πολυτελείας λειτουργεί η Μπαρτσελόνα, όπως ακριβώς κάνει και η Μπάγερν στη Γερμανία, η Γιουβέντους στην Ιταλία και λιγοστές ακόμα ομάδες στην Ευρώπη, που έχουν το χρήμα, το brand name, το πρεστίζ και την έπαρση ότι «εμείς αυτόν που θέλουμε θα τον πάρουμε είτε έτσι, είτε αλλιώς».
Αν αναζητήσει κάποιος τη ρίζα του κακού, θα τη βρει το καλοκαίρι στην απόκτηση του Νεϊμάρ από την Παρί. Αυτή τίναξε τη μπάνκα στον αέρα, εκτόξευσε το οικονομικό ταβάνι των μεταγραφών στα 222 εκατομμύρια, «χάλασε» την πιάτσα και όρισε πλέον ποσά άνω των 130-150 εκατομμυρίων ευρώ ως ένα «λογικό» ποσό για τη μεταγραφή ενός πανωραφάτου παίκτη. Μόνο που η Παρί, μέσα στην υπερβολή της και την ανάγκη να μπει στο χάρτη, το έκανε νόμιμα: πήγε, συζήτησε, πλήρωσε τη ρήτρα και απέκτησε τον παίκτη. Απλά, όμορφα, νοικοκυρεμένα. Η Μπαρτσελόνα, με 222 εκατομμύρια στο πορτοφόλι, επικοινωνιακά πληγωμένη και έχοντας πιαστεί κότσο από τα 130 εκατομμύρια που έσκασε για το Ντεμπελέ, έπρεπε να απαντήσει αγωνιστικά και επικοινωνιακά, αποκτώντας κάποιον που θα έκανε και «γκελ» και «μπαμ» στον κόσμο της. Και βρήκαν τον Κουτίνιο…
Αντιστάθηκε σθεναρά το καλοκαίρι η Λίβερπουλ. Είπε «όχι» και «όχι, ευχαριστώ» και «όχι, δεν θα πάρω» και «είπαμε ρε παιδιά, όχι!» ξανά και ξανά. Δεν υπέκυψε ούτε στα εκατομμύρια, ούτε στους «εκβιασμούς» του Κουτίνιο, ούτε στην παράνομη προσέγγιση του παίκτη κάνοντας καταγγελία στη ΦΙΦΑ. Περίμενε τον παίκτη να το πάρει απόφαση ότι δεν θα πάει πουθενά, τον ξαναέβαλε στην ομάδα σταδιακά, άρχισε να παίρνει ξανά ωραία πράγματα απ’ αυτόν στην προσπάθειά της για μια καλή χρονιά στο πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ. Έδειχνε να έχει στρώσει το πράγμα, ο παίκτης έδειχνε χαρούμενος, όλοι μιλούσαν για τον επαγγελματισμό του (πέρα από το αναμφισβήτητο ταλέντο του) και όλα έδειχναν ότι τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι δεν θα είχαμε άλλο επεισόδιο στο σίριαλ. Αμ, δε…
«Ο Κουτίνιο ψάχνει για σπίτι στη Βαρκελώνη». Πρώτο χτύπημα. Η Λίβερπουλ έδωσε 85 εκατομμύρια για τον Φαν Ντάικ, πολλά λεφτά, σαν να «βρήκε ξαφνικά» στο δρόμο της ακόμα πιο πολλά λεφτά. Δεύτερο χτύπημα. Ο Κουτίνιο ενημέρωσε πως δεν επιθυμεί να ξανα-αγωνιστεί με τη Λίβερπουλ. Τρίτο χτύπημα. Η Λίβερπουλ πλέον αναγκάστηκε ουσιαστικά να καθίσει ξανά στο τραπέζι με τη Μπαρτσελόνα, όχι για να αρνηθεί την πώληση ακόμα μια φορά ή για να ζητήσει 200 ακατέβατα, αλλά για να συναινέσει, προσπαθώντας να πάρει ό,τι παραπάνω μπορεί. Ο νταβατζής επέμεινε. Ο νταβατζής δεν το έβαλε κάτω. Και τελικά, όπως φαίνεται, ο νταβατζής νίκησε.
