Γιατί καταργούνται οι σχολικές εκδρομές στο εξωτερικό; Επισήμως, διότι κάποιες οικογένειες δεν έχουν τα χρήματα να στείλουν τα παιδιά τους, άρα αδικούνται όσοι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του Υπουργείου Παιδείας.
Λιγότερο επισήμως, διότι οι μαθητές πληρώνουν τα παιδικά τραύματα του Υφυπουργού Παιδείας, Κώστα Ζουράρι, από το μακρινό 1958: «Από τους 24 που πήγαμε εκδρομή το 1958, πήραν οι 11 διαγωγή κοσμία επειδή πήγαν στο στρατιωτικό μπορντέλο του Μεσολογγίου. Εγώ επειδή δεν πήγα, πήρα διαγωγή κοσμιωτάτη. Δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνουν στο μπορντέλο τις τρεις αυτές ημέρες, να πηγαίνουν πριν και μετά. Να κάτσουν στο ξενοδοχείο και να διαβάζουν». Είναι φανερό πως τα εφηβικά χρόνια του Υφυπουργού θα ήταν πολύ πιο αλέγκρα αν είχε πάρει κι εκείνος διαγωγή κοσμία εκείνη τη μέρα και κατ’ επέκτασιν θα ήταν και πολύ καλύτερα τα πράγματα για τα σημερινά παιδιά. Επίσης καλό θα ήταν να πει κάποιος στον κ. Ζουράρι, ότι οι σημερινοί έφηβοι δεν πολυπηγαίνουν στα στρατιωτικά μπορντέλα, ότι έχουν κοινωνική, ερωτική και σεξουαλική ζωή από αρκετά νωρίς, ότι τα social mediaκάνουν δουλίτσα κι ότι όσο σκέφτεται με τον ίδιο ξύλινο τρόπο που μιλάει, ο χώρος της Παιδείας είναι καταδικασμένος σε καταστροφή.
Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και ο υφυπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Δημήτρης Μπαξεβανάκης, ο οποίος υποστηρίζει πως οι μαθητικές σχολικές εκδρομές στο εξωτερικό γίνονταν μόνο για τα ξενύχτια. Ξαφνικά σύσσωμη η ηγεσία του αρμόδιου Υπουργείου, αποφάσισε να «ποινικοποιήσει» τα ταξίδια στο εξωτερικό, τη διασκέδαση, τα ξενύχτια, τη βραδινή διασκέδαση, λες και είναι κανένα έγκλημα να πηγαίνουν τα παιδιά στο εξωτερικό και να περνάνε καλά ή λες και μόνο στο εξωτερικό κραιπαλιάζουν, αλλά στις πενταήμερες στο εσωτερικό, πηγαίνουν με κατάνυξη και στρατιωτική πειθαρχία.
Δεν ξέρω γενικά τι κόμπλεξ και τι απωθημένα κουβαλάνε όλοι αυτοί οι τύποι και τα βγάζουν σήμερα στους μαθητές, αν δεν πήγαν πενταήμερη και φθονούν όσους πήγαν ή ετοιμάζονται να πάνε ή αν πήγαν και δεν πέρασαν καλά. Εγώ θυμάμαι στα δικά μου χρόνια, στην Τρίτη Λυκείου να πηγαίνουμε πενταήμερη στη Ρόδο, να ξενυχτάμε, να πίνουμε, να περνάμε καλά, να κοιμόμαστε ελάχιστες ώρες, να πηγαίνουμε γεμάτοι προσδοκίες για καυτές βραδιές οργίων (προσδοκίες που λίγοι έκαναν πράξη). Και να γυρνάμε σπίτια μας χαρούμενοι, έχοντας κάνει οι περισσότεροι τις πρώτες μας αλητείες χωρίς γονείς, γιαγιάδες ή παππούδες στο κάδρο, να νιώθουμε ότι έχουμε «μεγαλώσει» απότομα μέσα σε πέντε μέρες, να φορτίζουμε μπαταρίες και να πέφτουμε με τα μούτρα στο διάβασμα ενόψει πανελλήνιων. Δεν νομίζω κανένας μας ούτε να κακόπεσε τότε, ούτε να έγινε χειρότερος άνθρωπος επειδή πήγε πενταήμερη.
Επιπλέον κανένας δεν νομίζω ότι έγινε χειρότερος άνθρωπος επειδή δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πάει πενταήμερη τότε με το σχολείο του. Διότι και τότε, παρότι ζούσαμε Χρυσές Εποχές ΠΑΣΟΚ, κάποιοι είτε δεν μπορούσαν να πάνε, είτε δεν τους άφηναν οι γονείς τους να πάνε. Το ότι δεν μπορούσαν κάποιοι όμως, δεν ήταν ποτέ λόγος να καταργηθούν οι πενταήμερες, όπως ακριβώς και το ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν κάποιοι σήμερα, δεν μπορεί να είναι λόγος να καταργηθούν οι εκδρομές στο εξωτερικό. Διότι με το ίδιο σκεπτικό, θα έπρεπε να κοπεί το ρεύμα σε όλους, επειδή δεν έχουν όλοι να το πληρώσουν. Ή να απαγορευτεί να έχουν αυτοκίνητα αυτοί που έχουν, επειδή κάποιοι άλλοι δεν έχουν. Να μένουμε στο δρόμο όλοι, έχουμε – δεν έχουμε σπίτια, επειδή κάποιοι συνάνθρωποί μας είναι άστεγοι και να μένουμε όλοι νηστικοί, επειδή κάποιοι δεν έχουν να φάνε.
Με άλλα λόγια, αντί το Υπουργείο Παιδείας να βρει έναν τρόπο, ένα ταμείο, έναν κουμπαρά, ο οποίος να επιτρέπει σε αυτούς που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψουν με τους συμμαθητές τους στο εξωτερικό να το πραγματοποιήσουν, αποφασίζει το υπέροχο «πονάει χέρι – κόψει χέρι και πόδι και αυτί». Κι επειδή κάποιοι υπέρμαχοι της ισοπέδωσης, διάφοροι Καρανίκες και πολέμιοι της αριστείας, της καριέρας «που είναι χολέρα» και όποιου προσπαθεί να ξεχωρίσει στη ζωή του και να κάνει κάτι παραπάνω θα πουν «και σιγά τα ταξίδια στο εξωτερικό μωρέ, τι έχουν να προσφέρουν;», να τους θυμίσουμε ευγενικά ότι η ζωή δεν είναι μόνο η Ελένη Μενεγάκη στον Alpha και η καθημερινή της θέαση.
Κι ότι τα ταξίδια στο εξωτερικό, στην ηλικία των 16 και 17 ετών, δεν δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά μόνο να πάνε στα «μπορντέλα» και να μεθύσουν σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά να πάρουν και μια γεύση από έναν άλλον πολιτισμό, μια διαφορετική κουλτούρα, να επισκεφθούν μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους, να δοκιμάσουν γεύσεις μιας άλλης χώρας και άλλης κουζίνας, να εξασκήσουν ξένες γλώσσες, να γνωρίσουν ανθρώπους, να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να συμφωνήσουν, να κάνουν φίλους, ακόμα και να ερωτευτούν. Κανονικά πράγματα που κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι. Θα έλεγε κανείς επίσης ότι ένα ταξίδι στο εξωτερικό με το σχολείο, μπορεί να τους δώσει και μια μικρή εικόνα από το μέλλον τους, το οποίο καλό θα ήταν να είναι εκτός Ελλάδας, μια που εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα μέλλον και καμία προοπτική για τους νέους ανθρώπους, κάτι από το οποίο παίρνω χαώδη απόσταση, παρότι το έγραψα εδώ ο ίδιος.
Στην Πιονγκ Γιανγκ των Βαλκανίων όπου ζούμε, οι εκδρομές των μαθητών στο εξωτερικό καταργούνται από το πεφωτισμένο Υπουργείο Παιδείας. Γιατί να μην πάρουν και τα διαβατήρια των μαθητών λέω εγώ και των γονιών τους, σαν να είναι τίποτα Βουλγάρες που κάνουν κονσομασιόν σε σκοτεινά υπόγεια γύρω από την Ομόνοια;
Θα ήταν κι αυτό μια κάποια λύση…
