Ψόφοι, κατάρες και καρκίνοι στην ημερησία διάταξη. Από μια κοινωνία που κατρακυλάει κάθε μέρα όλο και πιο κάτω τα σκαλοπάτια της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς, της ευγένειας, της λογικής. Που έχει ξεχάσει τι πάει να πει «διάλογος» ή «αντίλογος» ή «συζητάω με επιχειρήματα» ή «σέβομαι αυτά που λες, αλλά επίτρεψέ μου να διαφωνήσω». Ψόφος. Απλά, ξεκάθαρα, τελεσίδικα. Από μια κοινωνία σε ηθική κατάπτωση, όπου η οικονομική σφίξη έχει προκαλέσει έλλειψη οξυγόνου και θολωμένο μυαλό – δεν εξηγείται διαφορετικά τέτοιο μίσος, για ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, που δεν σου έχουν κάνει τίποτα, εκτός από το ότι ανήκουν ιδεολογικά στον απέναντι χώρο ή οπαδικά στην αντίπαλη ομάδα ή είναι δημοσιογράφοι που δεν τα λένε όπως θα ήθελες να τα ακούσεις.
Έφυγε από τη ζωή την Κυριακή ένας συνάδελφός μου στον ΣΚΑΪ. Ένας νέος άνθρωπος, 43 ετών, που άφησε πίσω του μια σύζυγο και ένα μικρό παιδί. Ο Βασίλης Μπεσκένης έφυγε ήσυχα, στον ύπνο του, αλλά τόσο νέος ρε γαμώτο… Έφυγε και άφησε άδειο το γραφείο, τον όροφο, το ασανσέρ που καμιά φορά συναντιόμασταν για να ανέβουμε στο εστιατόριο του πέμπτου, το «καπνιστήριο» που τρακάραμε ο ένας τον άλλον, το ραδιοφωνικό στούντιο που έμπαινε για να δώσει το ρεπορτάζ. Έφυγε και σκόρπισε λύπη και στενοχώρια σε όλους εμάς που τον γνωρίζαμε. Η σκέψη μας και η αγάπη μας στην οικογένειά του πάνω απ’ όλα.
Κι όσο προσπαθείς να «χωνέψεις» πώς γίνεται ένας άνθρωπος που χαιρετιέστε την Παρασκευή, να μην ξανάρθει στο γραφείο τη Δευτέρα ή την Τρίτη ή καμία άλλη μέρα, σκέφτεσαι τελικά πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο δεν αξίζει τον κόπο να στενοχωριέσαι και να ζορίζεσαι με τα χαζά καθημερινά προβλήματα και πόσο πολύ πρέπει να ζεις όλες τις ωραίες στιγμές στο μάξιμουμ και να «χορτάσεις» τη ζωή όσο περισσότερο μπορείς, τέτοια φιλοσοφικά σκέφτεσαι.
Πόσο πιο πάτος;
Και πιστεύεις ότι ο θάνατος θα κατευνάσει τα – όποια – πάθη και θα ηρεμήσει τις – όποιες – θυμωμένες ψυχές. Λες «δεν μπορεί, ένας νέος άνθρωπος έφυγε», αλλά συνειδητοποιείς ότι στη χώρα της σκατοψυχιάς και του «ψόφα λίγο να δω κάτι», στην υπέροχη Ελλάδα που σου εύχονται «αργό και βασανιστικό θάνατο» και «να βγάλεις τον καρκίνο ρε πούστη», ούτε ο θάνατος δεν είναι ικανός να φέρει ανακωχή.
Μια κυρία, προφανώς οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ και προφανέστερα διαφωνούσα με τις πολιτικές απόψεις και το ρεπορτάζ του Βασίλη, τον «στόλισε» μέσω Twitter. Μετά θάνατον. Με τον πιο χυδαίο και ιταμό τρόπο. Χωρίς ίχνος σεβασμού σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για την οικογένεια και τους οικείους της. Έβγαλε τόνους μίσους και χολής πάνω από έναν νεκρό άνθρωπο, με τον οποίον απλά διαφωνούσε πολιτικά, αισθητικά ή δημοσιογραφικά.
Κι αν το «μάζεψε» μετά, αν το έσβησε και ανέβασε δεύτερο tweet, απολογητικό, η σκατοψυχιά της και ο μισανθρωπισμός της δεν κουκουλώνονται – προφανώς το έκανε επειδή την έκραξαν, αν είχε τύχει να μπουν από κάτω όλοι οι #ΨόφαΠούστηΚαρκίνοΝαΒγάλεις, μπορεί να μην ένιωθε καν την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη. Να μην έμπαινε ποτέ στη διαδικασία να ντραπεί γι’ αυτό που έκανε. Γι’ αυτό που είναι.
Όλοι εσείς, που κρυμμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο, με την ασφάλεια της ανωνυμίας και όπλο το άσβεστο μίσος σας, «εύχεστε» τα χειρότερα σε έναν πολιτικό ή έναν ρεπόρτερ του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού, σε έναν παράγοντα ομάδας ή διαιτητή, σε έναν οδηγό που δεν σας αρέσει η φάτσα του ή έναν γέρο που σας παίρνει τη σειρά στην τράπεζα, σε έναν αθλητή που πανηγύρισε ένα γκολ ή ένα νικητήριο καλάθι, έναν άνθρωπο που δεν έκανε κανένα έγκλημα πέραν του ότι στέκεται στην απέναντι πλευρά απ’ αυτή που στέκεστε εσείς, καταρχάς σας λυπάμαι. Από τα βάθη της καρδιάς μου σας λυπάμαι, που χάσατε την ψυχή σας κάπου στη διαδρομή και καταντήσατε πλάσματα δυστυχισμένα. Όλοι εσείς που καταριέστε από το πρωί ως το βράδυ και εύχεστε τα χειρότερα σε συνανθρώπους σας, απορώ πόσο καλά και ήρεμα κοιμάστε τα βράδια. Και ειλικρινά θα ήθελα να ήξερα τι περνάει από το ταραγμένο σας μυαλό, όταν ένας άνθρωπος που βρίζατε από το πρωί ως το βράδυ, φεύγει από τη ζωή. Όταν οι κατάρες σας, πιάνουν τόπο. Αισθάνεστε δικαιωμένοι; Νιώθετε τύψεις; Πανηγυρίζετε; Ντρέπεστε; Ή απλά αισθάνεστε ένα κενό, διότι τώρα πρέπει να βρείτε τον επόμενο στόχο, που πρέπει να αδειάσετε πάνω του όση σκατίλα κρύβετε μέσα σας;
Βασίλη, καλό ταξίδι. Ελπίζω να μην «ακούς» τίποτα από τα παραπάνω. Μόνο τα γέλια του παιδιού σου και την αγάπη που πήρες από τους δικούς σου ανθρώπους να κουβαλάς στις αποσκευές σου εκεί που πας…
