To εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας ξέρουμε ότι έχει προβλήματα και βασικά έχει ένα κλάδο ακόμη που ονομάζεται παραπαιδεία. Είναι μια μεγάλη κατηγορία και έχει να κάνει με τον τρόπο που γίνεται η εκπαίδευση σήμερα. Με αφορμή τις δηλώσεις του ηθοποιού Θανάση Ευθυμιάδη που μίλησε για το γεγονός ότι δεν θέλει να πηγαίνουν οι κόρες του στο φροντιστήριο και το πως κατάφερε να περιορίσει τα έξοδα της οικογένειάς του στα απαραίτητα. Ένα από αυτά είναι ότι δεν πάνε τα παιδιά του φροντιστήριο.
Το «φάντασμα» του ΕΝΦΙΑ μας στοιχειώνει και πάλι
Συγκεκριμένα είπε: «Δεν πάνε φροντιστήρια τα παιδιά μου, δεν έχει τέτοια. Ποτέ. Το θεωρώ εγκληματικό, προσβλητικό και είμαστε η μοναδική χώρα παγκοσμίως… Στα αγγλικά δεν υπάρχει λέξη. Προσπαθείς να πεις σε έναν Άγγλο τι είναι το φροντιστήριο στην Ελλάδα και δεν σε καταλαβαίνει. Πάνε σε ένα άλλο σχολείο για να μάθουν αυτά που έμαθαν στο κανονικό σχολείο; Τα αγγλικά τους τα κάνει η μαμά τους».
Ναι μεν…αλλά
Έχοντας μεγάλη εμπειρία από φροντιστήρια ξένων γλωσσών, αλλά και προετοιμασία Πανελληνίων είναι ένα περίπλοκο ζήτημα και η αναλύση του έχεις πολλές οπτικές. Αρχικά, μιλάμε για άπειρες ώρες σε αίθουσες διδασκαλίας. Ένα μεγάλο θέμα για εμένα είναι ότι ο χρόνος των παιδιών και των εφήβων που ξοδεύεται υπερβολικά πολύς, που είναι και η μεγαλύτερη ένστασή μου. Γιατί ένα παιδί να μένει τόσες ώρες σε μια καρέκλα; Η ηλικία του για να χαιρέται περισσότερο τη ζωή και όχι να έχει από αυτή την ηλικία πίεση.
Όταν ήμουν εγώ μαθήτρια γυμνασίου, θυμάμαι να σχολάω 14:00 και 15:00 με 17:00 είχα αγγλικά και επειδή έκανα και δεύτερη ξένη γλώσσα από τις 17:00 μέχρι τις 19:00 γερμανικά. Και αυτά σε χαλαρούς ρυθμούς, διότι όταν πια έφτασα σε επίπεδο πτυχίου ήταν επιπλέον ώρες. Και μετά γυρνούσα για να διαβάσω για την επόμενη ημέρα του σχολείου. Είναι άπειρες ώρες, με πίεση το οποίο βέβαια όμως μου έδωσε δύο ξενόγλωσσα πτυχία στα 16 μου έτη.
Αυτός είναι ο πιο ακριβός δρόμος στην Ελλάδα
Δεν είμαι σίγουρη ότι αν δεν έκανα φροντιστήρια ότι θα μπορούσα μόνο μέσα από το σχολείο να αποκτήσω πτυχία, δεδομένου ότι το διαγώνισμα των γερμανικών της κολλητής μου το έγραφα εγώ και στην πρώτη λυκείου στο δικό μου τουλάχιστον σχολείο δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη δεύτερη ξένη γλώσσα.
Με βάση το δικό μου βιωματικό παράδειγμα αυτό που ήθελα να πω είναι ότι ναι μεν οι ώρες είναι άπειρες με κόστος προσωπικού χρόνου και πίεσης, αλλά από την άλλη τα σχολεία στην πλειονότητά τους έχουν ελλείψεις όσον αφορά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Είναι δύσκολο το χωρίς φροντιστήριο, δεδομένου ότι δεν γνωρίζουν και όλοι οι γονείς ξένες γλώσσες.
Και για να ολοκληρώσω το σκεπτικό μου, όλο αυτό έρχεται και δένει με μία μετέπειτα αγορά εργασίας που καλείσαι να αντιμετωπίσεις στα 22 έτη και να αντικρίσεις μία ζούγκλα, που δεν είναι σε θέση να σου πληρώσει τα πτυχία σου που με τόσο προσωπικό αγώνα έχεις αποκτήσει. Όπως και να ΄χει όμως, η μόρφωση είναι κάτι που την κουβαλάς μαζί σου και γίνεται σωσίβιο και στις πιο αντίξοες καταστάσεις, όταν συμβαδίζει με τη παιδεία.
