Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει πως όταν βρέχει σε αυτή τη χώρα, στην Αθήνα τουλάχιστον, υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες που θα ισχύσουν είτε μας αρέσει είτε όχι. Ξέρουμε πως ό,τι ώρα και αν ξεκινήσουμε θα βρούμε κίνηση στους δρόμους, ξέρουμε πως κάποιοι από τους δρόμους αυτούς θα έχουν πλημμυρίσει, ότι ενδεχομένως το ρεύμα να κοπεί και πως -ειδικότερα- η βροχή δεν είναι σύμμαχος στην καθημερινότητά μας. Ίσως να είναι σε μία άλλη χώρα, σε κάποιες άλλες πόλεις της Ευρώπης. Όχι εδώ.
Είναι η τρίτη συνεχόμενη ημέρα βροχής -χθες είχαμε την πιο δυνατή μέχρι τώρα- και είδαμε καινούργια πράγματα που τελικά μπορούν να δημιουργήσουν οι βροχές στην μικρή μας καθημερινότητα. Από το να κάνουν τους δρόμους κυριολεκτικά ποτάμια -και μάλιστα σε σημεία μεγάλων δρόμων όπως είναι η Μεσογείων- μέχρι να πλημμυρίζουν σταθμούς του μετρό ώστε να αναστέλλεται η λειτουργία τους και η πολιτεία να τρέχει να βγάζει τα νερά από την είσοδο. Στην επαρχία τα ίδια με τον Βόλο να δίνει τον δικό του αγώνα. Και ο κόσμος;
Σίγουρα όλοι δοκίμασαν δύο πράγματα: το νερό και το φόβο του τι σημαίνει να ζεις σε μια πόλη που δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Από τις δεκάδες βίντεο που ανέβηκαν χθες, αυτό της ηθοποιού Όλγας Σταμπολλόγλου ίσως ήταν το πιο τρομαχτικό – μάλιστα η ίδια έγραψε πως της το έστειλε φίλη της που βρισκόταν εκεί εκείνη τη στιγμή. Εννοείται το έπαιξαν και τα κανάλια.
Είναι από εκείνα που δεν ξέρεις από που να πρωτοξεκινήσεις. Για τους ανθρώπους που παρασύρονται αβοήθητοι χωρίς καμία ελπίδα; Για το νερό που οι εικόνες δείχνουν λες και αντιμετωπίζουμε την κακοκαιρία Daniel σαν να είμαστε τριτοκοσμική χώρα; Ή το γεγονός ότι αφού χτύπησε το κινητό μας με τη συμβουλή να μείνουμε στα σπίτια έχουμε κλείσει το θέμα της ασφάλειας για τους συνανθρώπους μας; Πολλοί άνθρωποι χθες και προχθές, σίγουρα θα ήθελαν να μείνουν στα σπίτια τους, αλλά να μην μπόρεσαν να το κάνουν. Ίσως κάποιοι είχαν προγραμματισμένη επίσκεψη σε νοσοκομεία ή σε άλλους γιατρούς. Το «μείνε σπίτι επειδή βρέχει» δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν ως κουβέντα. Ακόμα και οι κακοκαιρίες, που είναι φυσικά φαινόμενα και κανείς δεν αρνείται ότι προκαλούν αναστάτωση, σημασία έχει το τι αφήνουν πίσω τους. Αλλά το πρόβλημα εδώ, είναι πως αυτή τη φορά, εκτός από κίνηση, πλημμύρες, ταλαιπωρία, κάποιοι κινδύνεψαν να χάσουν και τη ζωή τους.
Το θέμα ωστόσο, είναι ότι δεν μπορείς να μπαίνεις στη διαδικασία να τρομάζεις στη σκέψη, ότι απλά θα βρέξει – ή θα βρέξει πιο έντονα. Ανεξαρτήτως το ότι εμείς οι ίδιοι πρέπει να προστατεύουμε τον εαυτό μας και ειδικά αν υπάρχουν άτομα που χρίζουν ειδική μεταχείριση, η Πολιτεία πρέπει να είναι έτοιμη να συνδράμει όποτε της ζητηθεί. Πολύ περισσότερο, να υπάρξουν οι υποδομές ώστε να αποφεύγονται αυτά τα φαινόμενα. Αντιλαμβάνομαι -εγώ προσωπικά σαν μονάδα- πως αυτό δεν μπορεί να γίνει στις παλιές γειτονιές τις Αθήνες έτσι όπως έχουν δομηθεί, αλλά δεν υπάρχει δικαιολογία για κεντρικούς δρόμους και πόσο μάλλον όταν βλέπεις την ίδια ταλαιπωρία μέχρι και στην Εθνική Οδό. Ο συνάδελφος Νίκος Συρίγος μου έλεγε πάντα ότι σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη. Όσο και αν προσπαθώ να μην το ασπαστώ, αλήθεια, τι έχουν δείξει αυτές οι δύο μέρες για την ετοιμότητα της πολιτείας; Πώς φαίνεται όλο αυτό στον υπόλοιπο κόσμο στο εξωτερικό; Πάνω από όλα σε εμάς τους ίδιους που είμαστε πολύ κουρασμένοι, κάθε φορά, να πρέπει να βλέπουμε το ίδιο έργο ξανά και ξανά. Κάποιοι όμως χάνουν και παρουσίες. Και κάποιοι αύριο μεθαύριο, ίσως να χάσουν τη ζωή τους. Οι άνθρωποι θα έπρεπε να φοβούνται τις πλημμύρες στο Μεσαίωνα. Όχι σήμερα.
Ας μην φτάνουμε στο σημείο να σκεφτόμαστε κακοκαιρίες και να αναρωτιόμαστε αν θα θρηνήσουμε θύματα.
