Μία αστεία αλλά και ακραία δήλωση σίγουρα. Από την άλλη όμως σηκώνει κουβέντα όλο αυτό που συμβαίνει με την trap. Ας το πάρουμε από την αρχή όμως το πράγμα, δηλαδή από τη ρίζα του. Η μουσική trap ονομάστηκε έτσι από ένα πολύ σκοτεινό στοιχείο της Αμερικάνικης αστικής δομής. Τα λεγόμενα «trap houses» είναι σπίτια νοικιασμένα από εμπόρους ναρκωτικών οι οποίοι τα χρησιμοποιούν σαν «πρατήρια» για να πουλάνε το «εμπόρευμα» τους. Δεν ξεκινάμε σίγουρα καλά. Βέβαια πολλές μουσικές ξεκίνησαν από πολύ ύποπτα μέρη κι αυτό τελικά στην πορεία δεν λέει και τίποτα για την ποιότητα των συνθέσεων. Γιατί όμως τέτοιο μίσος για την trap; Εντάξει δεν είναι εύκολη μουσική για ανθρώπους άνω των 40 χρονών. Ανθρώπους που έχουν μάθει έναν άλλο τρόπο σκέψης που τελικά επεκτείνεται και στην μελωδία αλλά και στο στίχο. Όταν έχεις μεγαλώσει με κιθάρα και μπουζούκι, με σκληρά ντραμς και πολιτικοποιημένο στίχο, δεν είναι εύκολο να χωνέψεις την ιδέα της trap.
Όμως και η trap με τον τρόπο της μπορεί να θεωρηθεί πολιτικοποιημένη
Αν παρατηρήσει κανείς το στίχο σε βάθος θα διαπιστώσει πως πίσω από τα ναρκωτικά και τα όπλα κρύβεται μία ζοφερή πραγματικότητα που είναι η βάση της σημερινής κοινωνίας. Φτώχεια, περιθωριοποίηση, μοναξιά, ανασφάλεια, ψυχικά προβλήματα, ημιμάθεια. Όλα αυτά φέρνουν μία φυσική ανάγκη για εξουσία, χρήμα, επιδειξιομανία και τελικά έκφραση. Πάντα έτσι γινόταν σε όλες τις μουσικές αλλά και σε όλες τις τέχνες. Ο άνθρωπος πρέπει να εκφραστεί μέσα από το περιβάλλον που ζει κι αισθάνεται ο εαυτός του, ακόμη κι όταν ο εαυτός του δεν είναι ακριβώς ένα κοινωνικά αποδεκτό υπόδειγμα. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε την trap επειδή είναι ο εαυτός της. Μας επιτρέπεται μόνο να πούμε πως δεν είναι του γούστου μας.
Ο Light είπε την πιο σωστή κουβέντα για την trap και την κοινωνία μας
Στην εμφάνιση που έκανε ο Μπάσης σε γνωστή εκπομπή δήλωσε πως η trap μουσική ουσιαστικά δεν είναι μουσική. Συγκεκριμένα είπε:
«Για μένα δεν είναι μουσική η trap. Αυτό που ακούω βασικά είναι ο στίχος. Είναι πέρα από τη δική μου αισθητική, είναι σαν να μπερδεύουμε προφιτερόλ με σαρδέλα»
Αν όμως προσέξουμε καλά τα λόγια του τραγουδιστή θα δούμε πως απλά ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει την trap και μάλλον εκεί θα έπρεπε να μείνει και όχι να πει πως δεν είναι μουσική. Σε έναν κόσμο που πλέον ο κάθε ήχος μπορεί να πουληθεί και να γραφτεί σε ένα δίσκο ή έστω σε digital μορφή, τότε αυτομάτως θεωρείται μουσική. Πόλλα χρόνια τώρα και η μουσική είναι ένα προϊόν που καταναλώνεται μαζικά. Τώρα αν ο Μπάσης αυτό δεν το καταλαβαίνει πάμε πάσο. Φτάνει απλά να αναφέρουμε πως κι αυτός στην ίδια βιομηχανία κινείται. Έχουμε προχωρήσει πολύ πιο πέρα από τον Μπαχ και τον Μότσαρτ πλέον για να λέμε τέτοια πράγματα περί "μουσικής". Το trap είναι μουσική κι αυτό το λέει ένας συντάκτης που ουσιαστικά όντως δεν του αρέσει η trap.
Ο άνθρωπος που ξεκίνησε την όλη «φάση» της trap στην Αμερική ήταν εκείνος ο πρωτοπόρος μουσικός με το όνομα Shawty Redd. Μαζί με τον Young Jeezy και τον Gucci Mane αποτελούν την Αγία Τριάδα της trap. Τι είχαν στο μυαλό τους όταν την έφτιαχναν; Μάλλον τίποτα, το όλο πράγμα πρέπει να έγινε τυχαία. Απλά βρήκε έναν ρυθμό στα hi hats και τον ονόμασε booty-shakin’ hi-hats. Και κάπως έτσι γράφεται η ιστορία. Εντάξει μπορεί να μην είναι του γούστου μας, μπορεί να θέλουμε να φύγουμε από το δωμάτιο όταν παίζει trap και στο δρόμο να μας πιάνει πανικός όταν την ακούμε από κάποιο αυτοκίνητο, σίγουρα όμως πρέπει να σεβαστούμε μερικά δεδομένα: Είναι πρωτοποριακή και όλη η νεολαία τρελαίνεται. Αυτά τα δύο στοιχεία κάτι λένε.
Κάποτε όμως τα ίδια δεν λέγανε για το ροκ; Κανείς δεν δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες τον Elvis Presley ή τους Black Sabbath. Στην αρχή πολλοί αντέδρασαν. Είδατε όμως τι έγινε μετά. Η ιστορία της μουσικής γράφεται όπως όλες τις άλλες ιστορίες: Με πολύ κράξιμο, με πολύ πόνο και πολύ γκρίνια. Είναι κάπως η φυσική ροή των πραγμάτων, πάντα σε κάτι καινούριο θα υπάρχει η αντίδραση του παλαιού, η μη αναγνώριση από την καθεστηκυία τάξη.
