Όλοι μας έχουμε ζήσει σε πόλη και ξέρουμε πως είναι, το να ζεις όμως αυτά εδώ τα χρόνια στην Αθήνα είναι πραγματικά ένας μεγάλος άθλος, ένα βάσανο ανεπανάληπτο. Ιδιαίτερα αν έχεις μία κλίση προς το πράσινο (κάτι που εκ γενετής όλα τα πλάσματα του κόσμου έχουν από φυσικού τους) τότε δεν έχεις καμία ελπίδα να επιβιώσεις εδώ. Η πόλη αυτή είναι φτιαγμένη για σκληροτράχηλους…τυφλούς κι αναίσθητους ανθρώπους.
Ναι, κανείς δεν γεννήθηκε για να λατρεύει το μπετόν, κανείς δεν έχει διάθεση να βλέπει μόνο σπασμένα πεζοδρόμια, βρωμιά και δρόμους γεμάτους αυτοκίνητα και θόρυβο. Κι όμως η περίπτωση μας εμάς των ανθρώπων που ζούμε επί Αττικού εδάφους αυτή ακριβώς είναι. Μία μοίρα ατυχής, μία καταδίκη που σέρνουμε στις πλάτες μας και μολύνει το βλέμμα μας.
Έρευνα: Κάθε φορά που κοιτάς το κινητό σου το περιβάλλον επιβαρύνεται
Έκανα την Δευτέρα της Πρωτομαγιάς μία βόλτα στο κέντρο και πραγματικά έφριξα. Η ησυχία που επικρατούσε έκανε ακόμη πιο μεγάλη τη φρίκη μου. Είδα σίγουρα εκατοντάδες τουρίστες που δεν ήξεραν σε πιο πλανήτη είχαν προσγειωθεί, κοιτούσαν με δέος το…γκρεμισμένο και αφρόντιστο τίποτα του κέντρου. Εγώ όμως γνώριζα πολύ καλά ποιος ήταν αυτός ο παράξενος πλανήτης, ο τόσο γκρίζος και βρώμικος, ο τόσο αφιλόξενος.
Μα δυστυχώς η Αθήνα.
Το να περπατάς στο κέντρο είναι πραγματικά ένα επικίνδυνο και λοξό πλέον σπορ.
Αν έχετε πάει σε κάποια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη θα θυμάστε σίγουρα το πόσο φροντισμένη ήταν, πόσο ξεκάθαρη και ακριβής όσο αφορά την πολεοδομία του πρασίνου της. Στην Αθήνα το φαινόμενο που ζούμε είναι πραγματικά αδιανόητο: Πολυκατοικίες παντού, άδεια μαγαζιά, βρώμικα πεζοδρόμια, κουτσουρεμένα δέντρα, σκουπίδια στα ελάχιστα σημεία πρασίνου του κέντρου, πεζόδρομοι που γίνονται λεωφόροι για ασυνείδητους, δρόμοι ουρητήρια, άσχημα κτίρια, ποδηλατοδρόμοι πουθενά και μόνο χάος και θόρυβος.
Είμαστε μία χώρα τόσο υποκριτική που από τη μία έχουμε πρήξει όλο τον κόσμο πως εδώ είναι η πρωτεύουσα του τουρισμού των Βαλκανίων και από την άλλη πραγματικά το μόνο που έχουμε να προσφέρουμε στον άμοιρο αυτό τουρίστα είναι η κουρασμένη Ακρόπολη, δέκα παραλίες που τις ξεζουμίζουν έξυπνοι κατσαπλιάδες και εκατό κιλά σουβλάκια.
Είμαστε το έθνος της ταβέρνας και της μιζέριας. Το μόνο που μας νοιάζει είναι ο παράς και η μάσα. Όλα τα άλλα είναι απλά λεπτομέρειες στο μυαλό του αμόρφωτου Ελληνάρα.
Πραγματικά τίποτα άλλο. Το μόνο μέρος σε όλο το κέντρο που έχει μείνει ακόμη λίγο πολύ φροντισμένο είναι ο Εθνικός Κήπος κι αυτό για λόγους ευνόητους. Πείτε μου τώρα εσείς σε μία πόλη τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, πως γίνεται να υπάρχει μόνο ένα μικρό κομμάτι φροντισμένου πρασίνου;
Τώρα μπορείς να γίνεις Λόρδος και ταυτόχρονα να σώσεις το περιβάλλον
Ο Έλληνας δεν δίνει δυάρα για τη φύση. Αυτό είναι πιο ξεκάθαρο κι απ’ το γεγονός πως η θάλασσα έχει νερό κι ο ουρανός είναι μπλε. Φαίνεται απλά και μόνο ρίχνοντας μία ματιά γύρω σου. Ο πρώτος περαστικός που θα δεις σίγουρα θα πετάξει κάποια συσκευασία κάτω, ενώ ο κάδος είναι δίπλα του. Ουσιαστικά οργανωμένη ανακύκλωση δεν υφίσταται μιας και όλα τα σκουπίδια (έτσι ακούγεται) τα πετάνε στις ίδιες χωματερές και πως οι μπλε κάδοι είναι μόνο για τη μόστρα. Αυτό διακρίνεται άλλωστε κι από τα πρόστιμα που έχουμε φάει από την Ε.Ε. όσο αφορά την αποτυχημένη ανακύκλωση δεκαετιών. Κι όλα αυτά γιατί εδώ μιλάμε για συμφέροντα εκατομμυρίων.
Πάλι ο παράς και ο Ελληναράς. Μία μόνιμη πληγή.
Η Αθήνα θα καθαρίσει και το πράσινο της θα αξιοποιηθεί μόνο αν πέσει κάποιο βαρύ κονδύλιο ή κάποια χοντρή μίζα. Μόνο έτσι πάει ο Έλληνας μπροστά, σπρωχτός και με παντιέρα του το συμφέρον. Μόνο αν γνωρίζει πως η τσέπη του θα γεμίσει ξεκουνάει από το βόλεμα, κατά τα άλλα δυάρα δεν δίνει για τον τόπο όπου ζει, και πραγματικά στα παλιά του τα παπούτσια αν ότι πράσινο έχει απομείνει στην Αθήνα απλά εξαφανιστεί ένα ωραίο πρωινό.
Ε λοιπόν είμαστε πολύ κοντά σε αυτή τη μέρα κύριοι και κυρίες.
Κοντεύουμε να μεταλλαχθούμε (όπως έλεγε και ο Charles Bukowski στο ποίημα του Dinosauria, We) αλλά μυαλό δεν πρόκειται ποτέ να βάλουμε. Αν δεν ήταν η Ακρόπολη και τα αρχαία, νομίζω πως δεν θα είχαμε ούτε ένα τουρίστα με το χάλι που έχουν τα πάρκα και οι παραλίες μας. Κι όλα αυτά στο βωμό του χρήματος. Αίσχος. Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα από τις αρχές και τους υπευθύνους. Απλά ρίξτε μία ματιά γύρω σας και θα καταλάβετε σε τι παρακμιακές εποχές ζούμε.
Παρακάτω ακολουθεί το καταπληκτικό και προφητικό ποίημα του Charles Bukowski:
