Οι millennials ανήκουμε σε μια γενιά η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε ανάμεσα σε μια αλληλουχία ειδήσεων για την καταστροφή του περιβάλλοντος και τις εκκλήσεις για τη διάσωσή του. Ακόμα και αν δεν το προλάβαμε ή δεν το θυμόμαστε, το Τσερνόμπιλ ανήκει στις δευτερογενείς αναμνήσεις μας και έχει αφήσει ένα βαθύ αποτύπωμα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ο μέσος άνθρωπος κατάλαβε ότι είναι ικανός να καταστρέψει, με την κυριολεκτική έννοια, τον πλανήτη. Μέχρι τότε πιστέυαμε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μόνο με μία πτώση μετεωρίτη ή με τον ερχομό της Αποκάλυψης.
Αυτή η στιγμή διαύγειας προκάλεσε ένα τεράστιο κύμα ευαισθητοποίησης το οποίο νιώσαμε ήδη από τις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης. O πλανήτης, το περιβάλλον, τα δέντρα, η θάλασσα κλπ απέκτησαν ξαφνικά μια ανθρωπόμορφη υπόσταση. Από καρτούν μέχρι άλλες αλληγορίες η φύση ήταν για εμάς μια παράλληλη οικογένεια. Πρόσωπα τα οποία έπρεπε να αγαπάμε και να προστατεύουμε για να μην πεθάνουν. Δυστυχώς όμως πέθαναν, μάλιστα κάποια από αυτά πέθαναν πολλές φορές.
Η ανθρωπόμορφη απεικόνιση της φύσης πέρασε από τα παιδικά βιβλία στον δημόσιο λόγο και έγινε η κυρίαρχη αφήγηση. Η φύση πληγώνεται, η φύση εκδικείται, το δάσος πεθαίνει κλπ. Μάθαμε, και δυστυχώς συνηθίσαμε, να αντιμετωπίζουμε κάθε φυσική καταστροφή σαν τον ξαφνικό θάνατο κάποιου γνωστού μας. Τα συναισθήματα είναι ακριβώς τα ίδια.
Πρώτα μαθαίνουμε ξαφνικά την είδηση και μένουμε παγωμένα έκπληκτοι. Με ανοιχτό το στόμα και γουρλωμένα μάτια προσπαθούμε να χωνέψουμε το γεγονός. Μετά θα νιώσουμε το μέσα μας να ξεχειλίζει από οργή. Για τα επαναλαμβανόμενα ανθρώπινα λάθη που προκάλεσαν για ακόμα μια φορά μια τέτοια καταστροφή. Για το γεγονός ότι δεν μαθαίνουμε τίποτα και συνεχίζουμε στον δρόμο της καταστροφής.
Με το πέρας της καταστροφής θα έρθει η ώρα του πένθους. Μπορεί να περιλαμβάνει αυτομαστίγωμα ή/και απόδοση ευθυνών, όμως είναι σίγουρα η θλίψη αυτή που κυριαρχεί. Η βεβαιότητα ότι αυτό που συνέβη ήταν γραφτό να γίνει και τίποτα δεν θα μπορούσε να το εμποδίσει. Όσο ξαφνικός κι αν είναι ένας θάνατος, είναι πάντα κάτι που στο τέλος θα το αποδεχτούμε. Θα αφαιρέσουμε κάθε μεταφυσική του διάσταση και θα κοιτάξουμε κατάματα την ωμή πραγματικότητα.
Όσο επώδυνη κι αν είναι αυτή η αντιμετώπιση, και τίμια από άποψη προθέσεων, μας εμποδίζει από το να δούμε τη σκληρή αλήθεια γύρω από τις φυσικές καταστροφές. Δυστυχώς για εμάς η φύση δεν πεθαίνει και δεν αρκεί να θρηνήσουμε για αυτή. Η φύση αλλάζει συνεχώς από την ανθρώπινη παρέμβαση και οι μόνοι που πεθαίνουν από αυτή την αλλαγή είναι οι άνθρωποι. Ακόμα κι αν Γη γίνει ένας πλανήτης με ατμόσφαιρα και θερμοκρασίες που θα κάνουν αβίωτη την ανθρώπινη παρουσία, θα παραμείνει μια ολοζώντανη φύση, απλά δεν θα μπορεί να μας φιλοξενήσει.
Η ανθρωπόμορφη φύση μπορεί να είναι ένα πολύ ρομαντικό και ποιητικό κλισέ, και η δημοσιογραφία το έχει κάνει μανιέρα, όμως έχει έρθει η ώρα να γίνουμε λίγο πιο πεζοί στο πως αντιμετωπίζουμε το θέμα. Αντιμετωπίζοντας κάθε φυσική καταστροφή σαν ένα θάνατο με οργή και θρήνο θα φτάσουμε πολύ σύντομα στο ρητό που λέει ότι ένας θάνατος είναι τραγωδία, χιλιάδες θάνατοι είναι στατιστική.
Λόγω της κλιματικής αλλαγής οι πλημμύρες και οι πυρκαγιές συμβαίνουν όλο και συχνότερα και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος του μιθριδατισμού. Σε λίγο καιρό θα κουραστούμε να θυμώνουμε. Θα κουραστούμε και να θρηνούμε. Θα στερέψουν τα δάκρυα της οργής και του πένθους και τότε απλά θα μας κυριεύσει το αίσθημα της παραίτησης. Θα περνούν από μπροστά μας ειδήσεις για καταστροφές περιουσιών, του περιβάλλοντος, ακόμα και ανθρώπινων ζωών και θα λέμε ότι αυτά συμβαίνουν.
Είμαστε πολύ κοντά όμως σε ένα άλλο κρίσιμο σημείο, παρόμοιο με αυτό του Τσερνόμπιλ. Κάποια στιγμή θα καταλάβουμε ότι όλα αυτά δεν είναι πράγματα που αφορούν κάποιους άλλους ή μόνο μερίδα ανθρώπων κάπου μακριά από εμάς. Η επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής έχουν πάψει να είναι κάτι παγόβουνα στη Γροιλανδία που λιώνουν και είναι οι φλόγες που γλείφουν τα σπίτια μας.
Όσο πιο γρήγορα φτάσουμε σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησης, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες αναστροφής του κλίματος. Αν συνεχίσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε κάποια στιγμή θα τελειώσει με εντελώς διαφορετικό τρόπο ο κύκλος της οργής και του πένθους γιατί τα τελευταία θύματα θα είμαστε εμείς και τότε δεν θα υπάρχει κανείς να κλάψει για εμάς.
