Είναι η λέξη που ακούει ο Έλληνας και του σηκώνεται η τρίχα. Lockdown διαβάζει σε αναρτήσεις, εφημερίδες ή στην τηλεόραση και οι σκέψεις τον στέλνουν σε μια εποχή που δεν είναι τόσο μακρινή αλλά το μυαλό του έτσι την έχει τοποθετήσει. Μακρινή και αγύριστη. Κάθε φορά που βλέπει τη συγκεκριμένη λέξη γραμμένη στα ελληνικά ή τα αγγλικά, θυμάται την εποχή της καραντίνας, του εγκλεισμού και της «Μετακίνησης 6», ένα χρονικό διάστημα που το έχει τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο ελπίζοντας πως δεν θα χρειαστεί να ξαναδεί κάποια ανακοίνωση νέων μέτρων ή περιορισμού της ελευθερίας.
Τότε που μας κατηγορούσαν για την «ατομική μας ευθύνη».
Ξεχνάει κανείς άραγε εκείνη την εποχή; Τότε που φοβόμασταν για το αν θα δούμε τα κοντινά μας πρόσωπα στις γιορτές εξαιτίας της εξάπλωσης του ιού, που κατηγορούσαμε εκείνους που έμπλεκαν την ελευθερία με την ασυδοσία, τρέμαμε πολύ παραπάνω να μπούμε στα ΜΜΜ για να πάμε στη δουλειά μας ή τρομοκρατιόμασταν από τις διαφημίσεις που παρακολουθούσαμε;
Σαν κοιτάξεις όμως προς Σανγκάη
Δεν χρειάζεσαι εικόνα για να φρίξεις με την καθημερινότητα των κατοίκων της εμπορική πρωτεύουσα της Κίνας. Το lockdown που τους έχει επιβληθεί δεν είναι απλά αυστηρό, είναι βάρβαρο. Οι κραυγές δεν σου αφήνουν περιθώριο για διαφορετικό συμπέρασμα, τις ακούς και νομίζεις ότι είναι το ξεκίνημα από post-apocalyptic ταινία, με ανθρώπους να τρέμουν τα ζόμπι. Μόνο που δεν τρέμουν το κακό, θλίβονται, αγωνιούν, λιμοκτονούν.
Οι εικόνες είναι σκληρές στους δρόμους με τον στρατό να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν ύλη και όχι ως ψυχές, τα ζώα μέσα σε σακούλες να γίνονται ένα με τα απόβλυτα και τα παιδιά που έχουν COVID να αποχωρίζονται τους γονείς τους χωρίς καν να έχουν ιδέα πότε θα ξαναειδωθούν.
Μαζί με τα παραπάνω, οι άνθρωποι της πόλης έχουν αντιμετωπίσουν και την έλλειψη τροφίμων. Το κλίμα απόγνωσης δεν μπορεί να συγκρατηθεί πλέον μέσα στους τέσσερις τείχους των διαμερισμάτων, πλέον κινδυνεύει να εκραγεί. Ή μάλλον έχει ήδη εκραγεί. Ποιος νοιάζεται πλέον για εμπόδια και Αρχές μη έχοντας πλέον μυαλό για επιβίωση;
Ποιο είναι το νόημα του lockdown όταν σε οδηγεί στην παράνοια;
Ο παραπάνω μεσότιτλος ήταν το βασικό μας ερώτημα όσο είχαμε τα σκληρά μέτρα στην Ελλάδα. Ποιο το νόημα άλλωστε ενός lockdown που σου κόβει την ελευθερία προκειμένου να σώσει μια κατάσταση (επιδημία) αλλά στην ουσία δημιουργεί άλλα προβλήματα, όπως ταραχές και αυτοκτονίες; Βλέποντας την κατάσταση στη Σανγκάη, τους ανθρώπους να λιμοκτονούν και κάνουν πλιάτσικο σε μαγαζιά, να υποφέρουν από τους καθημερινούς περιορισμούς και να μην έχουν τη δυνατότητα να δουν καν τα παιδιά τους που έχουν νοσήσει, σε πιάνει ένας πόνος στην ψυχή για τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν.
Το θέμα δεν είναι να κάνεις συγκρίσεις με το αν είναι σκληρότερο από τα δικά μας lockdown αλλά να αναρωτηθείς ποιο είναι το πρόβλημα των ανθρώπων που εν έτει 2022 δεν έχουν συναίσθηση απέναντι στην ανθρώπινη (και όχι μόνο) ζωή. Δυστυχώς ο άνθρωπος αποδεικνύει για μία ακόμα φορά πόσο ανάξιος είναι να σεβαστεί την επιβίωσή του όταν πρώτα από όλα δεν σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό.
Τα lockdown μπήκαν στη ζωή μας προκειμένου να σώσουν μια κατάσταση αλλά όπως φαίνεται αν τα χρησιμοποιήσεις πιο έντονα, το αποτέλεσμα θα είναι κάτι χειρότερο από την εξάπλωση του ιού. Το βλέπουμε ήδη στην Ελλάδα με γυναικοκτονίες και εγκλήματα, το παρατηρούμε ήδη στη Σανγκάη με αυτοκτονίες και έκκρυθμες καταστάσεις.
