Το ότι είναι περίεργος ο κόσμος δεν το μάθαμε τώρα, ακόμα και αν η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη μυθοπλασία και την αλήθεια είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτη. Η Δανάη Παππά για παράδειγμα είναι από τα άτομα που έχουν κλέψει την παράσταση στη σειρά «Σασμός», το σίριαλ-αντίβαρο στην υπεροχή των «Άγριων Μελισσών» που μετά από κάθε επειδόσιο περιμένουν όλοι να μάθουν κρυφά μυστικά για τη συνέχεια αλλά και τις ίντριγκες που δημιουργούνται μέσω της βεντέτας των δύο κρητικών οικογενειών που πρωταγωνιστούν.
Η αγαπημένη «μισητή» του «Σασμού», Θοδώρα Αγγελάκη είναι από τα πρόσωπα που δεν περνάνε απαρατήρητα, μία γυναικεία φυσιογνωμία την οποία αν παρακολουθείς τη σειρά και την πιάσεις στο στόμα σου ενδεχομένως να μην είναι για καλό. Μιλάμε πάντα για τη Θοδώρα, όχι για τη Δανάη Παππά που την υποδύεται.
Κάποιοι τα μπερδεύουν προφανώς
Πριν φτάσουμε στο θέμα του κειμένου, ας κάνουμε μια μικρή ανάλυση της λέξης ηθοποιός. Πρόκειται για σύνθετη λέξη που αποτελείται από το ρήμα ποιώ (δηλαδή δημιουργώ στα αρχαία ελληνικά) και το ήθος που στα αρχαία σημαίνει χαρακτήρας. Ποιώ το ήθος λοιπόν έχει να κάνει με κάποιον που δημιουργεί ή υποδύεται έναν άλλον χαρακτήρα. Όχι το δικό του.
Η Δανάη Παππά λοιπόν δίνοντας συνέντευξη στην εκπομπή «Στούντιο 4» μίλησε για πολλά πράγματα που αφορούν το «Σασμό», το χαρακτήρα της στη σειρά, την ενδιαφέρουσα πορεία της στην υποκριτική που προέκυψε κυριολεκτικά από το πουθενά αλλά και την προσωπική της ζωή. Ταυτόχρονα όμως παραδέχτηκε και μια περίεργη συγκυρία που συμβαίνει στην αλληλεπίδρασή της με τον κόσμο που τη συναντάει στο δρόμο ή σε όσους τις στέλνουν μηνύματα στα social media.
«Μου έχει τύχει να μου πουν “σου αξίζει αυτό που παθαίνεις” για την κακοποιητική συμπεριφορά που βιώνει η Θοδώρα» όπως και ότι της έχουν πει αντίστοιχες ατάκες στο δρόμο. Εν ολίγοις, την αντιμετωπίζουν όχι σαν Δανάη, αλλά σαν Θοδώρα. Δεν ξέρω αν είναι η κατάρα του ηθοποιού που υποδύεται τον κακό, τον ασυμπάθιστο, τον supervillain να πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον κόσμο ως αυτός ο χαρακτήρας, στην ουσία όμως δεν παύει να είναι απλά ένας ρόλος. Φανταστικός.
Με την ίδια λογική Rosamund Pike; Δεν το κάνουμε όμως.
Όταν την πετύχεις έξω έχεις δικαίωμα να πεις «η τάδε από το Σασμό» ή «το κορίτσι που έπαιζε στο Τατουάζ», όπως θα έλεγες το ίδιο αν βρισκόσουν στον ίδιο δρόμο με τον Daniel Craig και αναφωνούσες «ωχ, ο James Bond». Το να συγχέεις όμως το χαρακτήρα της ίδιας με τον αντίστοιχο που ποιεί στο σίριαλ, μοιάζει ακραίο.Επικίνδυνο. Μου θυμίζει την Brook Shields στα Φιλαράκια που νόμιζε ότι ο Drake Ramore ήταν υπαρκτό πρόσωπο.
«Τι να κάνω; Δεν απαντάω και γελάω» λέει η νεαρή ηθοποιός και καλά κάνει. Την ίδια στιγμή όμως ο υπόλοιπος κόσμος έχει κάθε δικαίωμα να σκύψει το κεφάλι, αναφωνώντας «πέσαμε τόσο χαμηλά που συγχέουμε το αληθινό με το φανταστικό». Θα μου πεις, μπορεί να ήταν αυτός ένας τρόπος να της μιλήσουν στο Instagram. Όμως όχι, λυπάμαι, αποδεκτό δεν το λες. Και όταν δεν ξέρουμε τι να σχολιάσουμε, καλή ώρα τη συμπεριφορά ενός ατόμου που υποκρίνεται κάποιο άλλο, είναι η τρανή απόδειξη ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι πραγματικά χαζός.
Όπως είπα πιο πάνω, δεν ξέρω αν πρόκειται για την κατάρα του «villain» στην υποκριτική να βιώνει ανάλογες συμπεριφορές, αλλά και μόνο η συγκεκριμένη ιδέα σε προβληματίζει για τον διπλανό σου σε τούτη τη χώρα. Αν είναι έτσι στον Άλκη Κούρκουλο τι θα έπρεπε να του έχουν κάνει με τόσους περίεργους ρόλους; Να του επιτεθούν;
