Τέτοιες μέρες θα έπρεπε κανονικά να μετράμε μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Όχι κρούσματα. Πόσα δώρα πήραμε στους αγαπημένους μας και πόσα εκκρεμούν. Όχι πόσα άτομα επιτρέπονται στα γήπεδα. Να ετοιμαζόμαστε για το ρεβεγιόν εκεί όπου έχουμε κανονίσει να πάμε με την παρέα μας. Όχι να ξε-κανονίζουμε και να ακυρώνουμε την κράτηση. Να σκεφτόμαστε τι ωραία που θα περάσουμε στο ρεβεγιόν. Όχι να ψάχνουμε πού θα πάμε, τώρα που απαγορεύτηκε η μουσική, απαγορεύτηκε να ξενυχτήσουμε, απαγορεύτηκε το ένα και το άλλο και το παράλλο.
Η ανθρώπινη ζωή πάνω απ’ όλα, αλλά...
Και η υγεία μαζί. Συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι. Αλλά να μην ξεχνάμε και την ψυχική υγεία. Την διαφυγή από τις σκοτούρες. Τη διασκέδαση. Και την «οικονομική υγεία». Διότι τα κλαμπ και τα μπουζούκια που θα μείνουν αναγκαστικά κλειστά αυτές τις μέρες, καθότι απαγορεύτηκε η μουσική, δεν αφορούν μόνο στην τσέπη των γνωστών τραγουδιστών «που θα κονομήσουν» ή των επιχειρηματιών «που θα τα παντελονιάσουν». Αφορά και στους σερβιτόρους και στους παρκαδόρους και στους μετρ και στην ορχήστρα και στους τεχνικούς και στους λαντζέρηδες και σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που περίμεναν να κάνουν μερικά «γερά» μεροκάματα, για να κάνουν γιορτές. Και που τελικά δεν θα κάνουν – εκτός αν ο κόσμος πάει στα μπουζούκια χωρίς να παίζει μουσική και περνάει ο Βέρτης, ο Ρέμος ή ο Αργυρός από κάθε τραπέζι και ψιθυρίζει στις παρέες από ένα τραγούδι στο αυτί τους...
Η Αρμόδια Επιτροπή εισηγήθηκε μέτρα και η Πολιτεία τα εφαρμόζει, αυτή είναι η διαδικασία. Κι όπως έχουμε ξαναπεί, οι Αρμόδιοι της Επιτροπής και οι Πολιτικοί δεν έχουν να χάσουν κανένα μεροκάματο αν κλείσουν τα πάντα – ο μισθός τους πέφτει κανονικά κάθε μήνα, είναι – δεν είναι ανοιχτά τα μπουζούκια, παίζει – δεν παίζει μουσική ένα κλαμπ, κλείνουν – δεν κλείνουν τα μαγαζιά τα μεσάνυχτα. Οι μεν εισηγήθηκαν και οι δε πήραν τις αποφάσεις με γνώμονα το «κοινό καλό»: τα κλείνουν όλα για το καλό μας. Μάλλον, τα κλείνουν όλα, για να μην κάνουμε αταξίες, υπερβολές και αλητείες και τα 28.000 κρούσματα γίνουν 50 και 100 χιλιάδες. Προληπτικά σαν να λέμε. Άρα, αν αύριο – μεθαύριο αυξηθούν τα τροχαία, θα απαγορευτεί σε όλους να οδηγούν. Κι αν ανέβουν τα νούμερα σε καρκίνους του πνεύμονα, θα απαγορευτεί σε όλους να καπνίζουν. Αν οι δείκτες δείξουν αύξηση της χοληστερίνης σε όλη την Ελλάδα, θα απαγορευτεί το κρέας και αν αυξηθούν οι διαβητικοί, θα κλείσουμε τα ζαχαροπλαστεία. Σωστά; Ε, όχι!
Υπάρχει η πρόληψη, υπάρχει η αντιμετώπιση μιας κατάστασης, υπάρχει η ενημέρωση, η ατομική ευθύνη, η προσπάθεια να εξομαλυνθούν οι συνθήκες. Και υπάρχει και η απαγόρευση, η επιβολή. Στην περίπτωσή μας, πηδήξαμε μερικά στάδια και πήγαμε στην απαγόρευση και την επιβολή και μαζί «πηδήξαμε» ένα σωρό κόσμο που ξαφνικά, λίγες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά, έμαθε ότι απαγορεύεται να γιορτάσει, ότι πρέπει να ακυρώσει τα πλάνα του, ότι δεν έχει δικαίωμα να βγει, να διασκεδάσει να ξεσκάσει. Δεν το έμαθε έναν μήνα πριν ή 15 μέρες πριν, το έμαθε στις 29 Δεκεμβρίου. Και ανάμεσα σε αυτούς που πρέπει να ακυρώσουν ό,τι είχαν σχεδιάσει, υπάρχουν οι «άτακτοι», οι «απρόσεκτοι», αυτοί που δεν λογαριάζουν ούτε κορωνοϊό, ούτε μέτρα προφύλαξης, ούτε αποστάσεις, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που πειθάρχησαν και πειθαρχούν απόλυτα σε ό,τι τους έχουν πει πως πρέπει να κάνουν: που εμβολιάστηκαν δυο και τρεις φορές, που φοράνε μονή ή διπλή μάσκα, που κρατάνε αποστάσεις, που βάζουν αντισηπτικό κάθε τρεις και λίγο, που αποφεύγουν το συνωστισμό και απλά ήθελαν να κάνουν ένα «κανονικό» ρεβεγιόν όπως το είχαν φανταστεί. Έχουν περάσει άλλωστε δυο χρόνια από το τελευταίο, «κανονικό» ρεβεγιόν.
Μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά
Και μαζί με τα ξερά και τα χλωρά, «καίγεται» το μυαλό μας, η λογική, η υπομονή. Και να σας πω και κάτι; Όποια μέτρα και να πάρουν, τώρα, τις τελευταίες μέρες του χρόνου, δεν σώζεται η κατάσταση: η «Όμικρον» είναι φουλ μεταδοτική, τα υψηλά νούμερα που καταγράφει τις τελευταίες μέρες έχουν να κάνουν με τις μέρες των Χριστουγέννων και η ακύρωση του ρεβεγιόν δεν είναι καμιά «μαγική λύση». Πολύ απλά διότι αυτοί που δεν θα πάνε σε κάποιο μαγαζί, θα πάνε ο ένας στο σπίτι του άλλου, για να μην αλλάξουν χρονιά σαν μαγκούφηδες. Εκεί νομίζουν οι Αρμόδιοι ότι ο κόσμος δεν θα αγκαλιαστεί; Δεν θα φιληθεί; Δεν θα χορέψει; Δεν θα γιορτάσει τον ερχομό του νέου έτους; Ή μήπως φαντάζεται κανείς ότι θα μαζευτεί ο κόσμος στα σπίτια και θα κάθεται δυο μέτρα μακριά ο ένας από τον άλλον φορώντας μάσκα;
Αλλά μην έχει κανείς αυταπάτες: αν τα νούμερα συνεχίσουν να είναι «τσιμπημένα» και μετά την Πρωτοχρονιά, παρά την απαγόρευση μουσικής, το κλείσιμο των μαγαζιών στις 12, τα (ουσιαστικά) άδεια γήπεδα και όλα τα υπόλοιπα μέτρα, πάλι εμείς θα φταίμε. Η «ατομική ευθύνη» θα είναι πάλι ένοχη για όλα, θα μας πουν ότι δεν προσέχαμε, ότι ήμασταν ανεύθυνοι, ότι εκείνοι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν αλλά εμείς όχι. Κάπως έτσι δεν πάει η ιστορία εδώ και τόσο καιρό;
