Κατ’ αρχάς οι εικόνες και μόνο που μας μεταφέρονται τις τελευταίες μέρες από το Αφγανιστάν και την Καμπούλ, με ανθρώπους να τρέχουν στο αεροδρόμιο για να φύγουν όσο πιο γρήγορα προλαβαίνουν, προτιμώντας ένα ταξίδι στο άγνωστο παρά μια ζωή κάτω από τον «ζυγό» των Ταλιμπάν είναι κάτι παραπάνω από σοκαριστικές. Και μόνο που κάτι τέτοιο συμβαίνει τον 21ο αιώνα προκαλεί ανατριχίλα και στενοχώρια για τις καταστάσεις που ζούνε οι άνθρωποι στις ανατολικές χώρες.
Μέσα σε όλα όμως
Πέρα από τις απάνθρωπες πράξεις, τους βανδαλισμούς στον βωμό του φανατισμού που οδηγεί η θρησκεία και τις εικόνες φρίκης από την πολύπαθη Καμπούλ, υπάρχει κανείς που δεν σκέφτεται αυτούς που θα μείνουν πίσω; Εκείνους που δεν κατάφεραν να μπουν στο αεροπλάνο ή δεν σκοτώθηκαν στο αεροδρόμιο και από εδώ και έπειτα θα ζουν υπό τις οδηγίες του νέου κατακτητή που φέρεται λες και είναι απελευθερωτής με στόχο να διαδώσει τη σκληρότητα, τον τρόμο, θυμίζοντας μας μία ακόμα μεγάλη ήττα που δέχτηκε η ανθρωπότητα;
Και μια και μιλάμε για «ήττα», υπάρχει μεγαλύτερη από την παρακάτω φωτογραφία όπως και πολλές άλλες παρόμοιες;
«Κάθομαι στο σπίτι και περιμένω να έρθουν. Δεν υπάρχει κανείς να με βοηθήσει ή την οικογένειά μου. Θα έρθουν για ανθρώπους σαν εμένα και θα με σκοτώσουν». Τάδε έφη Zarifa Ghafari, υπερασπίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών και δήμαρχος του Αφγανιστάν. Μία ανάρτηση που δεν θέλει πολύ για να σου κόψει τη χολή.
Σε μια χώρα που είχε αρχίσει να μπαίνει στο σωστό δρόμο, που η πρωτεύουσά της, Καμπούλ θύμιζε κάποτε -ακριβώς- ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, όπου αγόρια και κορίτσια φοιτούσαν μαζί ως ίσοι, που η θέση της γυναίκας δεν ήταν να υπηρετεί τον άντρα και το σπίτι, αποκτώντας γνώμη και δικαιώματα και η κοινωνία φαινόταν να προοδεύει, το μέλλον της είναι βουτηγμένο στο σκότος. Τόσα χρόνια, λίγο πιο δίπλα οι Ταλιμπάν ετοίμαζαν το μεγάλο comeback για να τη βυθίσουν και πάλι στο σημείο μηδέν. Ο πανικός των Αφγανών είναι πρωτόγνωρος και αυθεντικός, καθώς δεν πάνε πολλά χρόνια από την εποχή που τους διοικούσαν οι Ταλιμπάν, την ίδια ώρα που η ελπίδα τους συρρικνώνεται βλέποντας τις διεθνείς δυνάμεις είτε να τους εγκαταλείπουν, είτε να παρακολουθούν τις καταστάσεις δίχως κάποια πρωτοβουλία.
Οι Ταλιμπάν πλέον ελέγχουν την Καμπούλ, ωστόσο δεν «βύθισαν» μόνο κάθε ανθρώπινη ψυχή και αξιοπρέπεια στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, το έκαναν σε κάθε άνθρωπο που έχει συνείδηση. Κανένας άντρας ή γυναίκα δεν μπορεί να μην πονέσει στην καρδιά βλέποντας μια ιδεολογία που κανείς δεν έχει καταλάβει τα κίνητρα και τη σκληρότητά της, να στερούν από όσους έμειναν πίσω τη δυνατότητα να φτιάξουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Δεν το χωράει ο νους αυτή την κατάσταση και δεν πρέπει να υπάρξει κανένας εφησυχασμός για κανέναν μας, ακόμα και αν απέχουμε πολλά χιλιόμετρα από την Καμπούλ. Όσοι ζούμε στη Δύση δεν είμαστε εκλεκτοί από μια ανώτερη δύναμη, είμαστε εδώ από τύχη. Θα μπορούσαμε να είμαστε κατσαρίδες ή μυρμήγκια που οι άνθρωποι τα πατάνε συνέχεια απλώς επειδή τους ενοχλούν. Θα μπορούσαμε να είμαστε δέντρα ή χελώνες που κάηκαν από τις πυρκαγιές επειδή κάποιοι αποφάσισαν πως πρέπει να αφανίσουν εκτάρια Γης. Ή θα μπορούσαμε να είμαστε εγκλωβισμένοι αυτή τη στιγμή στο Αφγανιστάν, περιμένοντας τη νέα κυβέρνηση με τον Ισλαμικό Νόμο και την αυστηρή εφαρμογή της Σαρίας να ετοιμάζεται να καταπατήσει κάθε δικαίωμα της γυναίκας και γενικότερα της ανθρωπιάς.
Το ξέρω πως ακούγεται άσχημο να συγχέουμε τους ανθρώπους με μυρμήγκια ή καμένα δέντρα, αλλά αν το δούμε αντικειμενικά η αντιμετώπιση των ανθρώπων δεν διαφέρει και πολύ από αυτό. Εδώ και λίγα 24ωρα στο Αφγανιστάν επιστρέφουν στην πενταετία 1996-2001 όπου ήταν μία χιλιετία πίσω και βάλε. Μια περίοδο που οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι υπάρχει εκεί έξω στον κόσμο, τι θα πει πραγματική ευτυχία και τι μια ανάσα δίχως λόξιγκα από τον τρόμο.
Είτε μιλάμε για γυναίκες, είτε για οποιονδήποτε βιώνει τη συγκεκριμένη φρίκη, είναι πραγματικά τρομακτικό να σκεφτόμαστε ότι κάτι τέτοια περιστατικά εδώ στη Δύση τα βλέπαμε σε τηλεοπτικές σειρές και δεν πιστεύαμε πώς μπορούν να μας συμβούν. Τελικά το τηλεοπτικό «Homeland» ζει και βασιλεύει. Τι κάνουμε εμείς για αυτό;
