Σε κάθε πυρκαγιά φαίνεται η τσίπα που έχουμε ως άνθρωποι. Είναι η στιγμή η δύσκολη στην οποία είτε σπεύδουμε να βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε τους πυρόπληκτους, είτε σπεύδουμε στο σημείο του «εγκλήματος» για «δικούς» μας λόγους.
Ποιοι είναι αυτοί; Μα για να εκμεταλλευτούμε ό,τι απέμεινε από τους ανθρώπους που εκείνοι τη στιγμή παρατηρούν τα σπίτια τους να γίνονται κάρβουνο από την πύρινη λαίλαπα, ορμώντας στα κατεστραμένα σπίτια τους για να πάρουμε ό,τι απέμεινε από την περηφάνειά τους.
Το φαινόμενο του πλιάτσικου δυστυχώς δεν σταμάτησε στο Μάτι, αλλά συνεχίστηκε και στις φωτιές που έχουν κατακερματίσει τη χώρα μας, αποδεικνύοντας ότι η ανθρώπινη κτηνωδία δεν περιορίζεται στους εμπρησμούς και στις καταστροφές περιουσιών, αλλά και εξ ολοκλήρου απαλλοτρίωση όσων έχουν μείνει πίσω, παίρνοντας και το τελευταίο πράγμα που έχει απομείνει από το «τραυματισμένο» τους ηθικό.
Όταν κλέβεις τον πυρόπληκτο είσαι και εσύ εμπρηστής
Δεν χρειάζεσαι εμάς για να σου πούμε το πόσο λάθος ή εντελώς λάθος είναι το πλιάτσικο καθώς ανά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορα, όπως «εντάξει, τουλάχιστον δεν τα χρησιμοποιούσαν» ή «μπροστά στην πυρκαγιά τι είναι το κλέψιμο;» ωστόσο και μόνο η κίνηση εκμετάλλευσης των ανθρώπων που βλέπουν τη ζωή τους να καταστρέφεται είναι σαν να τους δίνεις το τελειωτικό χτύπημα.
Σαν να τους τσακίζεις το όποιο ηθικό τους έχει απομείνει, κάτι που δεν σε κάνει να διαφέρεις από όποιον βρίσκεται πίσω από τους εμπρησμούς. Τη φωτιά δεν μπορείς να την ελέγξεις, το τέρας όμως που κρύβεις βαθιά μέσα σου μπορείς και με το παραπάνω, κάτι που εσύ δεν έκανες καν τον κόπο όταν έτρεξες να επωφεληθείς από ότι είχε απομείνει στην Βαρυμπόμπη, τον Άγιο Στέφανο και όποιο άλλο μέρος επλήγη από τα συγκεκριμένα περιστατικά.
Την ώρα που όλη η κοινωνία «βράζει» για τους χειρισμούς των πυρκαγιών και ο αναβρασμός είναι διάχυτος σε κάθε post στα social media ή σε κουβέντα, το μόνο που κρατάμε είναι η συσπειρωμένη ευαισθητοποίηση του κόσμου.
Από τη στιγμή που συμπατριώτες μας στέλνουν συνεχώς βοήθεια μέσω φαγητών, νερών ή χρηματικών ποσών, εθελοντές σπεύδουν για περιφρούρηση των περιοχών που επλήγησαν από τη φωτιά, τόσο για την πρόληψη εμπρηστικών χτυπημάτων ή για να προλάβουν αδίστακτους κακοποιούς που τρέχουν να εκμεταλλευτούν ό,τι έχει απομείνει από τις περιουσίες ορισμένων ανθρώπων, μας δίνουν ελπίδα ότι υπάρχει καλό σε αυτόν τον κόσμο. Τέτοιες ενέργειες είναι που διαχωρίζουν την ανθρωπιά από τον μισάνθρωπο.
Ο εθελοντισμός δεν είναι απλά ελπίδα για τα δάση, αλλά και για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου.
Όταν ακούς ατάκες τύπου «Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα» να θυμάσαι πάντα πέραν όσων είδαν τις περιουσίες τους να καίγονται, και εκείνους που είδαν το το τραυματισμένο τους ηθικό να ακμάζει βλέποντας ανακουφισμένοι ότι κάτι δικό τους έμεινε όρθιο από τη φωτιά, αλλά ψυχοπλακώθηκαν βλέποντας τα προσωπικά τους πράγματα να έχουν αλλοτριωθεί όχι από τις φλόγες αλλά από τα κτήνη που έτρεξαν να επωφεληθούν από τον «πόνο» και την αγωνία τους.
