Λένε πως η αποτυχία είναι η καλύτερη φίλη ενός επιτυχημένου ανθρώπου. Από την αποτυχία μαθαίνει, από αυτήν καταλαβαίνει τι χρειάζεται για να πετύχει, πού πρέπει να δώσει παραπάνω έμφαση και κυρίως τι να αποφύγει για να γράψει με θετικά γράμματα την ιστορία του. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει και με κάθε κακό που συμβαίνει στη χώρα μας. Είτε αυτό είναι μια δολοφονική πλυμμήρα τύπου Μάνδρας, ή πυρκαγιάς που καταστρέφει τα πάντα στο δρόμο της.
Όπως αυτή που άφησε πίσω της συντρίμια στη Βαρυμπόμπη:
Βλέποντας την πύρινη λαίλαπα να θερίζει γειτονιές και σπίτια, να καταστρέφει κόπους χρόνων μέσα σε μια στιγμή, να αφανίζει ζώα, έντομα και φυτά μολύνοντας παράλληλα την ατμόσφαιρα σε σημείο που μας ανάγκασε να σκεφτούμε αν πρέπει ανασάνουμε, θα έλεγε κανείς ότι έπρεπε να έχουμε μάθει από τα λάθη μας τόσα χρόνια. Δεν ξέρω αν ισχύει και για σένα αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε καλοκαίρι εκτός από τις παραλίες, τα μπάνια, τις επαναλήψεις στις σειρές και τους θερινούς κινηματογράφους, οι πυρκαγιές ήταν ένα θέμα που απασχολούσε μόνιμα τους πάντες. Παρόλα αυτά δεν μπορείς να πεις ότι στην περίπτωση των φωτιών ισχύει το τρίπτυχο «είδαμε-πάθαμε-μάθαμε». Αν ήταν έτσι η χώρα μας θα υπηφανευόταν ότι κατά μεγάλο ποσοστό μπορούσε ελέγξει στο άψε-σβήσε (κυριολεκτικά) μια εστία φωτιάς, πριν αυτή επεκταθεί σε επίπεδα Βαρυμπόμπης ή Εύβοιας.
Με βάση τα όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες μέρες, μπορούμε να βγάλουμε το ίδιο ακριβώς συμπέρασμα: Μυαλό δεν βάζουμε με τίποτα.
Δυστυχώς το «Μάτι» δεν μας δίδαξε τίποτα
Στη μεγαλύτερη τραγωδία της σύγχρονης Ελλάδος, την πυρκαγιά που πέρασε σαν σίφουνας, ξεριζώνοντας κάθε καρδιά και ψυχή στο Μάτι και τον Ν. Βουτζά, ακόμα δεν το χωράει ο νους μας πως εν έτει 2018 καταφέραμε να θρηνήσουμε τόσα θύματα, με τον τρόπο που αυτό έγινε. Οι «πληγές» της περιοχής είναι αρκετά πιθανό να μην επουλωθούν ποτέ, όπως άλλωστε και εκείνες της Βαρυμπόμπης, της Εύβοιας και όποιου άλλου μέρος βρίσκεται στη δυσχερή αυτή θέση. Στο έλεος της φλόγας και της ταχύτητας με την οποία αυτή αποφασίζει να κάνει τα πάντα στάχτη.
Θα μου πεις τι σχέση έχει το Μάτι με την Βαρυμπόμπη αφού ναι μεν καταστράφηκαν περιοχές και περιουσίες αλλά στην τελική δεν θρηνήσαμε κάποιο θύμα; Πέραν του γεγονότος ότι κάποιοι δεν θεωρούν ως ζωές τα σκυλιά, τις γάτες, τα κατσικάκια, τα έντομα ή τη Γη την ίδια, έχει σκεφτεί κανείς ότι ίσως δεν φτάνει πλέον να κρυβόμαστε πίσω από το συγκεκριμένο «μαξιλαράκι» αλλά να εστιάζουμε στο πώς θα αποφεύγουμε γενικά την καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει μια πυρκαγιά; Σαφώς και η ανθρώπινη ζωή είναι το κύριο μέλημα όλων, ωστόσο όσο κακό και αν ακούγεται, δεν πρέπει να είναι μοναδικό. Διότι ξεχνάμε ότι εάν ένας άνθρωπος χάσει από τη φωτιά το σπίτι και τους κόπους μιας ζωής, η μετέπειτα πορεία του σε μεγάλο ποσοστό διαλύεται. Είναι σαν «θάνατος», απλά χωρίς να χρεώνεται ως θύμα. Τουλάχιστον στα χαρτιά.
Είναι σαν τις παρενέργειες που έχει μια υγειονομική κρίση, όπως αυτή του κορονοϊού, όπου ναι μεν αρκετά άτομα έχασαν δυστυχώς τη ζωή τους από τον Covid 19, ωστόσο αρκετοί που βίωσαν τις ελευθερίες και τις στερήσεις να τους τρελαίνουν το μυαλό, είδαν επιχειρήσεις τους να κλείνουν εξαιτίας των μέτρων και χρειάστηκε να κλειστούν στα σπίτια τους, έχασαν το μυαλό και τη λογική, ξεσπώντας αρκετές φορές πάνω στα αγαπημένα τους πρόσωπα, ή και οι ίδιοι έχασαν εντελώς το δρόμο τους. Είναι κάτι σαν τις κακουχίες εκείνων που συμμετείχαν σε κάποιο πόλεμο και η επιστροφή τους στην πραγματικότητα δεν μπόρεσε ποτέ να πραγματοποιηθεί, πολύ απλά για τα τραύματα στην ψυχή ξεπέρασαν ακόμα και τον πόνο από μια πιθανή σφαίρα που δέχτηκαν.
Όπως έγραψε ο καλός συνάδελφος, Βασίλης Κουρουμιχάκης, την κάθε καταστροφική πυρκαγιά δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με τη μορφή του θανάτου ενός ανθρώπου, καθώς η φύση δεν πεθαίνει ποτέ, αλλά συνεχίζει να επιβιώνει και έχει τη δυνατότητα να εκδικείται τον εχθρό –δηλαδή όλους μας- κάνοντας τον κόσμο πιο αφιλόξενο από ότι ήταν. Όσο άσχημο και αν ακούγεται (και το ξέρω και ζητώ συγνώμη αν θίγω κάποιους, δεν το έχω σκοπό) τα γεγονότα στο Μάτι μας έμαθαν να κρυβόμαστε πίσω από ένα άσχημο συμβάν όπως είναι ο θάνατος, το οποίο όμως δεν πρέπει να είναι ο μοναδικός αυτοσκοπός.
Επιτυχία μετά από τόσες πυρκαγιές όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι μονάχα να σώζεις ζωές, αλλά να μπορείς να διαφυλάξεις και το αύριο των πολιτών σου. Το «άφησε πίσω του καμένη Γη» τις περισσότερες φορές είναι το αμέσως χειρότερο μετά το θάνατο και το κακό είναι ότι διαρκεί πολύ περισσότερο. Διότι το σπίτι σου, η περιουσία σου η ίδια, τα κατοικίδια ή επιχείρησή σου, είναι κομμάτι της ζωής σου και όταν αυτή φλέγεται, χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου που ποτέ δεν αναπληρώνεται.
