Στάχτη, φλόγες, εικόνες απόγνωσης, σπίτια και περιουσίες που φλέγονται, ειδήσεις για ανθρώπους εγκλωβισμένους στα σπίτια τους, πολιτικές παρατάξεις να ρίχνουν ευθύνες και πολύ, μα πάρα πολύ μαζεμένη οργή στα social media για την καταστροφή που βιώνει η Βαρυμπόμπη, η Αχαΐα, η Εύβοια ή η Ρόδος. Αυτά είναι ορισμένα από τα πολυσύχναστα μηνύματα που λαμβάνουμε μετά από αυτή τη μαύρη κηλίδα στην ιστορία της χώρας. Διότι το καταφέραμε και αυτό ως ανθρώπινο γένος. Να κάνουμε τη νύχτα μέρα -για λάθος λόγους- χάνοντας ένα ακόμα κομμάτι από την αξιοπρέπειά μας.
Κάθε χρόνο μετά από μια φωτιά που καταστρέφει τα πάντα, στήνεται μονίμως το θέατρο του παραλόγου, όπου όλοι κατηγορούν τους πάντες και όλως περιέργως μετά από λίγο η κατάσταση ξεχνιέται. Πάντα όμως βρίσκεται κάποιος υπεύθυνος ο οποίος σε μια χρονική περίοδο που ο τόπος βράζει από καύσωνα, την ίδια στιγμή που οι φωτεινές πινακίδες στις Εθνικές Οδούς το γράφουν και το φωνάζουν «ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ» πάντα θα γίνεται μια κίνηση-ματ που επόμενο βήμα της είναι να διαλύσει τα πάντα και ταυτόχρονα να καταστρέψει το περιβάλλον και τις ζωές πολλών συνανθρώπων μας.
Όσα χρόνια και αν περάσουν ακούμε μονίμως το παραμύθι ότι «για ένα οικόπεδο γίνονται όλα» ωστόσο πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να ψάχνουμε την εύκολη οδό και να αρχίσουμε να ερευνούμε όντως τους αυθεντικούς υπαίτιους. Τόσα χρόνια ειδικοί έχουν πει ότι σε περιπτώσεις μεγάλου καύσωνα τα καλώδια της ΔΕΗ είναι οι μεγαλύτεροι «ύποπτοι» για το ξεκίνημα μιας πυρκαγιάς, καθώς οι πιθανότητες να προκληθεί εστία αυξάνονται στις περιπτώσεις που κατά μήκος των καλωδίων υπάρχουν ξερά χόρτα, το ίδιο και από εκρήξεις σε μετασχηματιστές ή από βλάβες που οφείλονται κυρίως σε κακή συντήρηση. Έχει δει κανείς να αλλάζει κάτι σε αυτά τα καλώδια ή το δίκτυο ρεύματος;
Πριν από λίγες μέρες έφταιγε ο μελλισουργός, άλλη χρονιά η ηλικιωμένη που άφησε ανοιχτή την κουζίνα, ή ο ανεύθυνος που οδηγώντας πέταξε το τσιγάρο στο δρόμο αντί να το σβήσει και να ρίξει στο τασάκι του αυτοκινήτου, ενώ στη Δροσιά Ερυμάνθου η έρευνα έδειξε ότι πρόκειται για εμπρησμό. Κοινώς παρονομαστής ένας και μοναδικός: ο άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν λόγια για αυτούς τους ήρωες
Μέσα στον όλεθρο και την καταστροφή, πυροσβέστες και εθελοντές σπεύδουν με κάθε τρόπο για να απωθήσουν τη φωτιά, ρίχνοντας το κορμί τους στην πύρινη λαίλαπα. Μπορεί οι πυροσβέστες να ειδικεύονται παραπάνω σε τέτοιες καταστάσεις από έναν απλό άνθρωπο, αλλά πίσω από τη στολή και το κράνος παραμένουν εξίσου άνθρωποι με μας. Με σάρκα και οστά που έτσι και τους πλησιάσει η φλόγα θα τους αφανίσει, απλά επειδή θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους.
Σε αυτούς τους ήρωες που έσπευσαν να σώσουν τον κόσμο και ζώα της περιοχής αξίζουν πολλά παραπάνω από ένα απλό «μπράβο» ή «ευχαριστώ» για τις υπηρεσίες τους απέναντι στον αφανισμό που μας απειλεί. Κυρίως όμως γιατί με τη στάση τους προσπάθησαν να σβήσουν τα μοιραία λάθη ή εγκλήματα ορισμένων άλλων ανθρώπων που δεν έχουν μάθει να σέβονται το μέρος και τον λόγο για τον οποίο έχουν τη δυνατότητα να αναπνέουν. Την ίδια τη φύση.
Και ως γνωστόν η φύση εκδικείται, εφόσον την προκαλέσεις...
Κάθε κείμενο για τις πυρκαγιές στην Ελλάδα έχει την ίδια κατάλληξη και αυτή αναφέρει «στο ίδιο έργο θεατές». Αυτή τη φορά όμως δεν αηδίασες εντελώς με την ανικανότητά μας ως είδος; Μήπως ξύπνησε μέσα μια οργή και ένα «ως εδώ» για την επανάληψη ενός έργου που βαρεθήκαμε να βλέπουμε κάθε καλοκαίρι μαζί με τον καύσωνα; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε όλοι μας ότι δεν έχουμε καμία ελπίδα να σώσουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε όταν δεν υπολογίζουμε ότι μια απροσεξία μπορεί να βάλει τέλος σε μια ζωή;
Τόσο εκείνων που την πληρώνουν, όσο και εκείνων που προσπαθούν να διασώσουν τα συντρίμια και ταυτόχρονα όση τσίπα διαθέτει μέσα του το αυτοκαταστροφικό είδος που λέγεται άνθρωπος. Πόσες ακόμα «πληγές» όπως το Μάτι ή την Βαρυμπόμπη να αντέξουμε πια;
