Σαφώς και όλοι θα θέλαμε σήμερα να μιλάμε για τον πρώτο Έλληνα τενίστα που κατέκτησε έναν τίτλο Grand Slam ωστόσο κανείς δεν μπορεί να έχει παράπονο από τον Στέφανο Τσιτσιπά και τα όσα έκανε στο τουρνουά του Roland-Garros. Όταν το μόνο που σε χωρίζει από τη δόξα είναι το μεγαθήριο που λέγεται Novak Djokovic, όπου στον τελικό τον κοιτάς στα μάτια και τον κάνεις να «ιδρώνει» στην ιδέα ότι απέχεις μόλις ένα σετ από το τρόπαιο μόνο υπερήφανος πρέπει να νιώθεις.
Όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα, θα ήταν για μας νικητής.
Η ζωή, η καριέρα, η γενικότερη πορεία του ανθρώπου χτίζεται μέσα από τις επιτυχίες αλλά και τις «αποτυχίες», αν και εδώ που τα λέμε μόνο αποτυχία δεν είναι η δεύτερη θέση σε τελικό του Roland-Garros. Από όλο τον κόσμο μόνο ο Στέφανος και η ομάδα του έχουν το δικαίωμα να χαρακτηρίσουν εάν ήταν επιτυχία ή όχι ό,τι είδαμε την Κυριακή επί 4 ώρες στο κορτ του Philippe Chatrier.
Όσον αφορά το τένις, ένα άθλημα που δεν αρκεί μόνο η τεχνική, η δύναμη και τα πόδια, αλλά περισσότερο η υπομονή, η πνευματική ηρεμία και η δύναμη της ψυχής, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εκφέρει γνώμη για την απόδοσή του απέναντι στον Djokovic.
Ο τελικός απέναντι στον «Nole» μπορεί να μην είχε την κατάληξη που ήθελε για εκείνον αλλά και για την γιαγιά του την οποία «έχασε» λίγο πριν τον τελικό, αλλά ακόμα και αν δεν φαίνεται έτσι, ήταν μια «αθόρυβη» νίκη. Μία μεγάλη απόδειξη ότι αυτό το παιδί που κάθε Έλληνας «δικαστής» των social media λατρεύει να κράζει, έχει αρχίσει να ωριμάζει, να σκέφτεται ορθά και να κάνει αυτό που πρέπει, εκεί όπου πρέπει. Ακόμα και αν η «ρετσινιά» από τις δηλώσεις του παρελθόντος δεν σβήσουν ολοκληρωτικά, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι αυτό που κάνει, το κάνει πλέον κάτι παραπάνω από πολύ καλά και μάλιστα κόντρα στους κορυφαίους.
Ακόμα και αν μας δημιούργησε την ελπίδα ότι το τρόπαιο ήταν πολύ κοντά μετά το 2-0 σετ, μαζί του αγχωθήκαμε βλέποντας το σέρβικο «θηρίο» να ξυπνάει από τις στάχτες του, μαζί του προσευχηθήκαμε αυτά τα χτυπήματα που έφευγαν ελάχιστα έξω να έβρισκαν έστω και λίγο τη γραμμή, παρέα με όλο το γήπεδο τον χειροκροτήσαμε στο τέλος για την προσπάθειά του.
Μια τέτοια ήττα μόνο καλό μπορεί να προσφέρει σε έναν αθλητή που δείχνει συνεχώς ότι το ταβάνι του είναι πολύ ψηλότερο από αυτό που βλέπουμε. Ο ίδιος ο Djokovic τον οποίο βλέπουμε δίχως συναίσθημα και με ελάχιστες εκρήξεις, στα ξεκινήματά του είχε το ίδιο εκρηκτικό ταπεραμέντο και χειρότερες αντιδράσεις σε δύσκολες στιγμές.
«Καταλαβαίνω πόσο δύσκολη είναι αυτή η στιγμή. Το έχω περάσει κι εγώ. Είναι από τα παιχνίδια που μπορείς να μάθεις και να βγεις καλύτερος» ήταν τα καθόλου τυχαία λόγια ενός εκ των κορυφαίων όλων των εποχών.
Μπορεί ο Τσιτσιπάς να αποχώρησε δίχως το βαρύτιμο τρόπαιο, ωστόσο μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έδειξε σε όλους και κυρίως στον εαυτό του, ότι τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Σίγουρα χρειάζεται υπομονή και ταπεινότητα για να έρθουν οι μεγαλύτερες επιτυχίες, αλλά έχει μπει στο σωστό δρόμο για να το πετύχει.
Και αυτή τη φορά, όλοι εμείς, ακόμα και αυτοί που δεν τον συμπαθούν, θα είμαστε εκεί να χειροκροτήσουμε και (μακάρι) να πανηγυρίσουμε.
