Το δεύτερο lockdown μας κράτησε σχεδόν 6 μήνες μακριά από τα στέκια μας και το άνοιγμα της 3ης Μαΐου το περιμένουμε με μεγαλύτερη προσμονή κι από αποτελέσματα πανελληνίων, απολυτήριο στρατού και το γκολ του Δέλλα απέναντι στην Τσεχία μαζί. Δεν είναι ότι μας έλειψε τόσο το αγαπημένο μας πιάτο ή ένα ποτό, αλλά αυτή συνολική εμπειρία της κοινωνικοποίησης. Η αναντικατάστατη επαφή με τους φίλους μας, ακόμα και η γνωριμία με νέα πρόσωπα, πόσο να φλερτάρεις στην οθόνη του κινητού πια;
Η σταδιακή χαλάρωση των μέτρων του δεύτερου lockdown, η οποία ξεκίνησε με το άνοιγμα της αγοράς, ακολούθησε τη συνταγή του δύο βήματα εμπρός, ένα βήμα πίσω. Δηλαδή για κάθε άνοιγμα δραστηριότητας νέοι κανόνες οι οποίοι θα την οριοθετούν. Το νέο SMS στο 13032 για μετάβαση σε εμπορικό κατάστημα ήταν ένα από αυτά μαζί με τις νέες ορολογίες διαδικασίας αγορών όπως click in shop, click away, click κάτι άλλο που κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει με αποτέλεσμα να έχουμε δει όλοι την εικόνα κάποιου υποψήφιου πελάτη να βλέπει κάτι στη βιτρίνα να φωνάζει τον αριθμό του κινητού του στην πωλήτρια και να του στέλνει με τη σειρά της SMS για να μπει μέσα. Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε γιατί να μην ισχύει απλά το όριο των τετραγωνικών και εξήγηση της αποδοχής είναι πολύ απλή. Όταν πας από μια κακή κατάσταση (κλειστά εμπορικά καταστήματα) σε μια λιγότερο κακή (άνοιγμα με ακατανόητους περιορισμούς) δεν σε νοιάζει ιδιαίτερα γιατί πας σε μια καλύτερη κατάσταση.
Η ίδια συνταγή φαίνεται πως προκρίθηκε και για το άνοιγμα της εστίασης. Επαγγελματίες και καταναλωτές παρακολούθησαν αποσβολωμένοι τους κανόνες του νέου ανοίγματος για καφέ, μπαρ και εστιατόρια. Τα όρια ανάμεσα στα τραπέζια, στον αριθμό των συνδαιτυμόνων, το συνολικό όριο ανάλογα με τα τετραγωνικά και τα τραπέζια μόνο έξω ήταν τα απολύτως λογικά μέτρα που όλοι αναμέναμε και μάλιστα τα είχαμε σχεδόν συνηθίσει λόγω της εμπειρίας μας πια από τη λήξη του προηγούμενου lockdown. Κανείς δεν περίμενε, και δεν θα επιθυμούσε, μια αχαλίνωτη έφοδο στα μπαρ, όμως τι γίνεται όταν μπαίνουν πρόσθετοι περιορισμοί;
Εδώ αρχίζει και γίνεται περίεργη η κατάσταση γιατί οι περισσότεροι περιορισμοί ναρκοθετούν το πλαίσιο και των λογικών περιορισμών. Είναι απολύτως λογικό επακόλουθο σε περιορισμούς που δεν βγάζουν νόημα και παραβιάζονται κατά συρροή να δημιουργούν μια διάχυτη κουλτούρα ανυπακοής λόγω μιθριδατισμού στην απείθεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε την ακατανόητη διατήρηση της αποστολής SMS και την ακόμα πιο ακατανόητη απαγόρευση της μουσικής.
Με το άνοιγμα της αγοράς και της εστίασης έχουμε πρακτικά ένα καθολικό άνοιγμα της οικονομίας. Σε lockdown παραμένει, και λογικά, μόνο ό,τι περιλαμβάνει μεγάλες συγκεντρώσεις πλήθους όπως οι συναυλίες και παρόμοια θεάματα. Όμως όλα τα άλλα έχουν πλέον ανοίξει. Δηλαδή κάποιος μπορεί να περάσει ένα σχεδόν κανονικό γεμάτο Σάββατο πηγαίνοντας για καφέ με τους φίλους του, μετά για ψώνια, μετά για φαγητό, μετά για έναν περίπατο και τέλος για ένα ποτό σε κάποιο μπαρ. Για κάθε μία από αυτές τις δραστηριότητες, τις οποίες θα τις έκανε και προ πανδημίας, θα πρέπει να στείλει κι από ένα SMS χωρίς κανέναν απολύτως λογικό λόγο. Η απαγόρευση κυκλοφορίας της 23:00 μετά από όλα αυτά είναι εξαιρετικά δύσκολο να τηρηθεί, εκτός κι αν ο σχεδιασμός προβλέπει έναν αστυνομικό για κάθε κατάστημα εστίασης.
Σαν να μην έφτανε αυτό έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα που λέγεται απαγόρευση μουσικής. Αν η απαγόρευση δεν είχε καμία αιτιολόγηση ή απλά ανακοίνωναν ότι απαγορεύεται γιατί δεν γουστάρουμε τους DJ ή επειδή το τάδε μαγαζί έχει «λιώσει» τα τραγούδια κάποιου καλλιτέχνη με τον οποίο έχει προσωπικές διαφορές κάποιος από την επιτροπή θα έβγαζε περισσότερο νόημα. Όμως η απαγόρευση της μουσικής βασίζεται στο σκεπτικό ότι θα παρασυρθούμε οι νέοι από τον ρυθμό και τη σαγήνη του πενταγράμμου και θα αρχίσουμε τις τρυφερές περιπτύξεις. Με τραπέζια στα δύο μέτρα μεταξύ τους θα πηγαίνουμε από τραπέζι σε τραπέζι και θα τριβόμαστε; Μήπως θα προβαίνουμε και σε ακόλαστες πράξεις;
Έτσι όπως περιγράφονται τα σκηνικά μας θυμίζουν ιστορίες που μας έλεγαν μικροί για τα ναρκωτικά που ρίχνουν στα ποτά μας, στη μάνα ρέιβερ και τέλος στον νόμο Παπαθεμελή. Ειδικά το παράδειγμα του τελευταίου για όσους θυμούνται τη βραχύβια ισχύ του οδήγησε στο πιο σουρεαλιστικό κίνημα όλων των εποχών. Εκατοντάδες κόσμου έδινε ραντεβού στο Σύνταγμα με το κλείσιμο των μαγαζιών σε ένα αμάλγαμα συγκέντρωσης διαμαρτυρίας και street party που τίποτα δεν είχε να ζηλέψει από τα love parades του Βερολίνου.
Η μουσική δεν είναι κάποιο περίεργο ψυχοτρόπο ναρκωτικό που κάνει τους νέους να χάνουν τα λογικά τους και νομίζουμε ότι αυτή η συζήτηση είχε λήξει κάπου στα 70s για τον κίνδυνο του rock ‘n roll. Το sequel με την techno μουσική στην Ελλάδα των 90s ήταν απλά η τελική απόδειξη της γελοιότητας του επιχειρήματος. Η μουσική λοιπόν, είναι δομικό χαρακτηριστικό της διασκέδασης και μας αρέσει ακόμα και να την ακούμε καθιστοί, στο λεωφορείο με ακουστικά και στο σπίτι ξαπλωμένοι. Αν ο στόχος των μέτρων είναι να αφαιρέσει ζωτικά σημεία της διασκέδασης γιατί αυτό θα την κάνει ασφαλέστερη υπάρχουν κι άλλες ευφάνταστες ιδέες όπως τα υποχρεωτικά virgin cocktails χωρίς αλκοόλ, να κοπεί το αλάτι στα εστιατόρια, να τρώμε όρθιοι και όχι καθιστοί σε καρέκλες, όρεξη και σαδιστική φαντασία να έχει κάποιος και μέτρα βρίσκονται.
Εδώ και λίγα 24ώρα, από όταν άνοιξε η πλατφόρμα εμβολιασμού κατά προτεραιότητα της ηλικιακής ομάδας 30-39, οι νέοι απέδειξαν πόσο υπεύθυνοι είναι απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Κόντρα στην καλλιέργεια ενός κοινωνικού αυτοματισμού κατά των νέων με τη διόγκωση των κορονοπάρτι και του σεξ στις πιλοτές, οι νέοι έκαναν αμέσως αυτό που έπρεπε να κάνουν για να προστατεύσουν τους μεγαλύτερους. Εξαφάνισαν σε ελάχιστη ώρα όλα τα διαθέσιμα ραντεβού για εμβολιασμό με αριθμούς ρεκόρ που έφτασαν γρήγορα τα 200.000 ραντεβού. Κάποιος καλοπροαίρετος θα πει ότι θα τα κάνουν γιατί θέλουν να βγουν πιο γρήγορα έξω και να πανε στα μπαρ, δεν έχει τελείως άδικο, αλλά ακόμα κι έτσι χτίζουν αποφασιστικά το τείχος της ανοσίας απέναντι σε αυτούς που τόσο καιρό τους λοιδώρησαν και μάλιστα με τα εμβόλια που ίδιοι σνόμπαραν και τώρα είναι διαθέσιμα για τους νέους.
Τελικά ίσως οι νέοι να μην είναι τόσο ανεύθυνοι όσο νομίζουν κάποιοι και θα έπρεπε να τους δοθεί μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Η επανόρθωση του λάθους με την απαγόρευση της μουσικής είναι ένα καλό πρώτο βήμα, τι λέτε;
