Είναι αστείο ελαφρώς, όχι διότι εφάνηκε αυτόκλητος στ' όνειρο μου λες κι αποσκιρτούσε από κάποιο κατεστραμμένο ακροτελεύτιο πάνθεο σαν μαλωμένο παιδί, αλλά γιατί στην ουσία, παραγγέλλοντας τα καινούρια μου ματογυάλια είχα στο νου μου τις φωτογραφίες του στ' αυτάκια των βιβλίων.
Αν κάτι δεν αλλάζει σε φόρτο δύναμης μέσα στα διεμβολισμένα χρόνια του βίου μας, αυτό είναι η ομόδοξη, εξ-αναγκαστική μίμηση.
Η αποκλίνουσα μίμηση μας μεταμορφώνεται μαζί με την αφωνία του κορμιού, μα η διασαλευμένη σάρκα εξατμίζεται και μπαίνει σαν βαπτιστικό ρούχο πάνω μας.
«Όταν η αγοραφοβία μου (ξανά)χτύπησε την πόρτα»
Ναι, ήταν γεγονός αναντίρρητο: ο οιωνοσκόπος Walter Benjamin εισήλθε ωσάν κοπετός οπτασίας στο ίδιο βαγόνι με μένα και καθήμενος μου πρότεινε μερικά χαρτονομίσματα, για τα έξοδα του!
Τα ονειρικά σενάρια θυμίζουν πολύ τα υπέροχα φληναφήματα ενός ουλιπιστή Raymond Queneau - ασκήσεις ύφους ακατάληκτες, στέρεου αφηγηματικού μίτου στερημένες - γι' αυτό άλλωστε μας γοητεύουν τόσο, ακόμη κι αν έχουν απόχρωση αμιγώς εφιαλτική.
Τα όνειρα είναι παράταιρα ιζήματα που διαρκώς ανασταίνουν σε εικόνες τον ημερήσιο μόχθο στο στήθος μας και τα νεκροζώντανα έχνη του θυμικού μας εργοταξίου.
Δεν γνωρίζω τι γύρευε επακριβώς ένας τέτοιος σκαιός Benjamin στην τραχηλιά του ενυπνίου μου – κάτι συζητούσαμε για ξώφαλτσα εγγενή ψυχοσωματικά έξοδα και κάτι χρωστούμενες γονικές παροχές βατταρισμών – το μόνο σίγουρο είναι πως έμοιαζε να 'ναι ο δυσμάσητος εξάγγελος μιας συνεκδοχικής διώρυγας, ενός ξεσκεπάσματος εντελώς προσωπικού, τ' οποίο άρχισε ν' ανατέλλει ζοφερά και πάραυτα, το ίδιο κιόλας απόγευμα μετά το αλλότριο όνειρο με το βαγόνι και τον Γερμανοεβραίο προφήτη.
Οι φάκελοι που παρασιτούν ψηφιακά κι όλα τα καταχωμένα εικονικά μας αρχεία σχηματίζουν έναν σαρκοβόρο αδιάλειπτο λαβύρινθο μέσα στον ανεπίγνωστο τεράστιο αποθηκευτικό χώρο του πανταχού παρόντος σκληρού μας δίσκου.
Η ασύγκριτη ευλογία του να έχεις καλούς γείτονες
Ήταν ένα ακόμη πανδημικό απόγευμα μπαϊλντισμένο εντός τοιχίων κι εγώ σκάλιζα με τραυματισμένο τον υπομέλας τόπο μου να ξεθάψω την πρόσφατα σφραγισμένη συνταγή του γιατρού για τους κερατοκωνικούς κι αστιγματικούς οφθαλμούς μου. Είχε περάσει εκείνη η αβάσταχτη τετραετία της ιώβειας υπομονής επί Γολγοθά περασμένης υπό θρυμματισμένων σκελετών γυαλιών αυτοσχέδια συναρμολογημένων με μονωτικές ταινίες και φαιδρές ευρεσιτεχνίες.
Δικαιούμουν ξανά μία ισχνή επιδότηση απ' το κράτος.
Οπότε είπα ανόητα εντός μου: να η ευκαιρία να μοιάσω σε κάτι ή σε κάποιον που θαυμάζω και ζηλεύω ταυτόχρονα, στοιχειωμένο καθώς μ' έχει ακόμη και στα όνειρα μου. Το κράτος θα με επιδοτήσει για να τελέσω αυτό που γνωρίζω να κάνω πολύ καλά, να μιμούμαι.
Ωσάν εκδίκηση για την μετάπλαση και την ιεροσυλία μου, εκεί που έψαχνα μέσα στ' ακατάστατο συρτάρι - αναμεσίς πατικωμένων κουτιών παρακεταμόλης κι αδειανών εισπνεόμενων σκευασμάτων σαλβουταμόλης - για τη συνταγή της μιμήσεως μου, η Κλωθώ μου εξακόντισε ομπρός των ομμάτων μου τον μελανό παλαιό σκληρό μου δίσκο.
Είναι μεταφυσική σχεδόν η χοϊκή παγίδα του να κάτσεις στην ηχηρή καρέκλα του γραφείου σου και ν' αρχίσεις να φυλλομετράς τις μεταμορφώσεις σου μέσα στο χρόνο υπό την μορφή κακοτραβηγμένου instantané.
Όταν ξιφουλκεί κανείς με τον καταφατικό εαυτό του στ' αμάλαγο γυαλί είναι σαν να μάχεται την ίδια στιγμή έναν ξένο που κάπως του φέρνει στο τούτο του ή έναν μακρινό μισητό εξάδερφο του που 'χει χρόνια να συναντήσει εκ του σύνεγγυς.
Άδραξε το θόρυβο: Ο φυσικός διαλογισμός ενός αξημέρωτου κομπρεσέρ
Το να κοιτάς τον παλιό σου εαυτό είναι σαν να βγάζεις την πέτσα σου και να την κρεμάς για λίγο μαζί με το παλτό σου στον καλόγερο. Έντομα και σκόνη συναθροίζονται επί των ξεγυμνωμένων σου ιστών.
Δεν είναι νοσταλγία ετούτο το καθημαγμένο παίγνιο, είναι μονομαχία μέχρι θανάτου.
Τα πράγματα, οι εμπειρίες κι ο χρόνος δεν συγχωρούν εύκολα, θα το κάνουν μόνο αν τα τραμπουκίσεις αγρίως, αν η πυγμή σου είναι τόσο επιτακτική όσο την επιβίωση σου.
Η εγκληματική οργάνωση του χρόνου είναι η μεγαλύτερη και η πιο επιτήδεια. Θα σου πάρει τα εσώβρακα και στο τέλος θα βρεθείς να της πληρώνεις και προστασία απ' το ίδιο σου το Είναι.
Η ενδεικτική [indicielle] θεωρία της φωτογραφίας ως αποκολλημένης επιδερμίδας των πραγμάτων δεν κάνει κάτι παραπάνω από την απόδοση της σάρκας του φαντάσματος [...] της αλήθειας χαραγμένης στο ίδιο το σώμα των πραγμάτων.*
Κλώσσω αναμνήσεις λοιπόν στον γραφειακό μου ορνιθώνα, προσπαθώ να ξεπεράσω το πρώτο, κάπως χαριτωμένο, κύμα ρομαντικής μελαγχολίας για τη σάρκα μου προ μερικών χρόνων και ξεκινώ ν' αναγιγνώσκω διαρρήδην στον εαυτό μου το λόγο που χάζευα ετούτο δω το δυσοίωνο σύμφυρμα.
Λόγος ουδείς δεν υπήρχε. Η όλη διαδικασία διενεργούνταν εντός μου ωσάν ένας πνευματικός και δη εικονικός αυνανισμός. Ήθελα να αισθανθώ χάλια. Οικειοθελώς έπεφτα εσαεί εντός του μεταμορφωτικού βρόχου των εικόνων μου κι έτρωγα ωσάν οσιομάρτυρ τις κοτρόνες του μνημονικού μου καταπέλτη στη μάπα.
Μαστούρωνα με την απερίγραπτη ανάκαρα μίας περασμένης ύλης. Εγώ μέσα σ' ένα άδειο ψυγείο, εγώ με κράνος ένα σουρωτήρι μακαρονιών, εγώ που κρατούσα ανοιγμένο ρόδι χαμογελώντας μ' ένα λειψό δόντι, εγώ με πρόσωπο φράπα και κοσμήματα εις ώτα, εγώ με παχύ μύσταξ ίδια κοράκου φτερούγα κ.ο.κ.
Η τροφός και η πόλη: Η πείνα και οι παράξενες ωθήσεις της για περιπλάνηση
Ασύνδετες νοηματικά βουλήσεις και παραστάσεις που όμως εμένα μου δήλωναν ρητά το εξής:
Κάποτε ήσουνα αυτό που δεν είσαι πια.
Μία πολύ απλή πρόταση που πέφτει σαν πέλεκυς πάνω στη προταγμένη τρίγλυφη πλέον, λόγω προγουλιού, μετόπη σου.
Το ενύπνιο με τον διοπτροφόρο συνάδελφο Benjamin ήταν ένας λαθραίος οιωνός, ένας εικονικός ψευδοχάρτης για να με κάνει ν' ανοίξω ένα συγκεκριμένο συρτάρι και να βρω έναν συγκεκριμένο σκληρό δίσκο, να τον συνδέσω και να πέσω μέσα στο βραστό κολαστήριο του ωσάν τρυφηλή αφράτσα όρνιθα.
Με πόνους ανασύρθηκα εκ του γραφείου κι εκ της πάρωρης ανασκαφής. Αυτόχρημα κοχλάζει μία πολύ καλή δικαιολογία για να εισέλθεις μέσα σε τούτη τη νοσηρή χρονομηχανή. Μία δικαιολογία που δεν έχει καμία σημασία να ειπωθεί εδώ.
Συμπλοκών Εγκώμιο: Η επείγουσα δέηση μιας χειροδικίας
Ζαλισμένος, ωσάν μεθούας βασιλέας τυμβωρύχος, εσηκώθειν και προσγειώθειν επί του ελάσσονος παγοκουτιού. Το εικονικό δόκανο με 'χε πληγώσει ανεπανόρθωτα, ήγουν παραντάλιζα ωσάν αζυγοστάθμιτη φελούκα εντός ενός υστερόβουλου ενδοοικιακού σιρόκου.
Άθλος μέγιστου βάρους ν' αποδεχθεί κανείς τις μεταμορφώσεις του.
Η σαρκική μεταστροφή είναι η λίαν ψυχικώς επιζήμια αλλά και η πιο σκληρά φανερή. Μπορεί να εξελισσόμαστε ωσάν πνεύματα μα η σάρκα μας παραπαίει εκ των οστών ίδια χυλός που αυγοκόβει και ξεχωρίζει εκ της ενιαίας μάζα του.
Το κάποτε αφράτο κρέας μας αυτομολεί τώρα εις άγνωστο, συγκλείεται αλλού, σε σώματα καινοφανή, αφήνοντας μας μόνους μ' ένα γαργαντουικό, κοχλάζον πνεύμα επί στήθους, να μοχθούμε να συντάξουμε ξανά μία λέξη ή έστω μία λιπαρή φέτα άρτου για να συνέλθουμε της παραζάλης και του επιπλοσυμποδισμού μας.
Τράβηξα τον σκληρό δίσκο απ' τον υπολογιστή και τον καταχώνιασα πίσω στα έγκατα του ντουλαπιού. Κοίταξα τον εαυτό εις καθρέπτη λουτρού και τον έπεισα πως πρέπει να συνεχίσει την ανιδιοτελή πορεία του προς τον θάνατο αξιοπρεπώς, έστω και πάνω σε τούτο το χειροποίητο και πλουμιστό δηλητηριώδες σαγμάριον της ασύγκλητης μα καθολικής μεταμόρφωσης του.
Ο μοναδικός αυθεντικός σου μόχθος, είπε το θαμπό είδωλο.
*Jacques Rancière, To πεπρωμένο των εικόνων, μτφρ. Θ. Συμεωνίδης, εκδ. Στερέωμα, σελ.28.
