Νομίζω ότι αν κάτσει κάποιος από εμάς να σκεφτεί σοβαρά, για το πότε πρωτοείδε το «Ιησούς από την Ναζαρέτ» στην τηλεόραση, δεν θα μπορέσει να βγάλει άκρη. Είναι η τηλεοπτική σειρά που μοιάζει να υπήρχε από πάντα. Λες και δημιουργήθηκε πριν την ανακάλυψη της τηλεόρασης.
Διδάσκει και υποκριτική
Πλέον θεωρείται all time classic για το παραδοσιακό και αγαπημένο ελληνικό Πάσχα και αν τα επεισόδια δεν προβληθούν, θεωρούμε πως κάτι πάει στραβά. Μπορεί λοιπόν σήμερα να θεωρείται κλισέ και υπερβολικό το να την βλέπεις ξανά και ξανά κάθε χρονιά, αλλά ο «Ιησούς από την Ναζαρέτ», όσον αφορά το κομμάτι της παραγωγής, του σεναρίου και του καστ, είναι ένα μικρό θαύμα της μικρής οθόνης. Και δίδαξε πολλά. Ή τουλάχιστον δίδαξε πολλά περισσότερα από τον φανατισμένο μέσο άνθρωπο, που κάθε Πάσχα, είτε είναι πιστός είτε είναι άθεος, παίρνει τον ρόλο του ινστρούκτορα.
Οι All Star της σειράς
Αρχικά η σειρά είναι Βρετανικής και Ιταλικής παραγωγής και χρονολογείται από το 1977. Το καστ περιέχει όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής, τα οποία έγιναν ακόμη πιο διάσημα μετά το πέρας της σειράς. Από τον ίδιο τον Robert Powell που έπαιξε τον Ιησού, μέχρι τους Anthony Queen, James Mason, Laurence Olivier, Rod Steiger, Peter Ustinov, Ernest Borgnine και πολλοί άλλοι.
Είναι πραγματικά ένα εξαιρετικά διαλεγμένο καστ, από έναν άνθρωπο που δέχτηκε μεγάλη επίθεση για αυτή την τηλεοπτική του κίνηση. Ο Franco Zeffirelli, πιστός Καθολικός πριν ολοκληρώσει την δουλειά αυτή, αντιμετώπισε σφοδρή επίθεση από ανθρώπους της θρησκείας -και κυρίως από τον χώρο της Εκκλησίας- οι οποίοι δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι το τι συνέβαινε στην κρεβατοκάμαρά του. Τελικά η ιστορία δικαίωσε τον Zeffirelli, μιας και η σειρά προτάθηκε με 5 βραβεία BAFTA και 2 Emmy. Θεωρείται επίσης, μία από τις σειρές που έκαναν την καλύτερη απεικόνιση του Ιησού σε ηθοποιό, ενώ χαρακτηρίζεται από την δυναμική των σκηνών του και την εξαίσια υποκριτική όλων των συμμετεχόντων.
Μεγαλώνοντας με τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ»
Σαν παιδί δυσκολεύεσαι να δεις το πραγματικό μεγαλείο που βρίσκεται πίσω από την σειρά. Ψάχνεις να βρεις κοινά με όσα σου έχουν πει οι γονείς σου, με όσα έχεις μάθει στα Θρησκευτικά και λίγο-πολύ ότι έβλεπες μέσα στις εκκλησίες. Πρέπει να περάσουν τα χρόνια και να εκτιμήσεις το γεγονός ότι, αυτή η συγκεκριμένη σειρά, σε αντίθεση με όλα όσα γνώριζες από τον κόσμο τριγύρω σου, είναι η μοναδική που δεν κάνει προπαγάνδα. Που επικεντρώνεται στο να παρουσιάσει τις διδαχές και το μήνυμα που έδωσε πριν χιλιάδες χρόνια ένας φτωχός ξυλουργός από την Ναζαρέτ. Εκεί κρύβεται και το μυστικό της επιτυχίας.
Ότι δηλαδή ακόμη και αν η σειρά παρουσιάζει τις ιστορίες που περιγράφουν τα Ευαγγέλια, η υποκριτική των ηθοποιών δεν είναι ούτε «στημένη», ούτε βαρετή σαν να παρακολουθείς ένα χιλιοειπωμένο κήρυγμα. Ζουν την κάθε σκηνή. Και το κάνουν με τέτοιο τρόπο, που ακόμη και ένα μικρό παιδί μπορεί να ξεχωρίσει το νόημα πίσω από τις λέξεις. Για πράγματα τα οποία μίλησε ο Ιησούς, πράγματα τα οποία δίδαξε και που μέχρι σήμερα θεωρείται -εκτός από βιβλικό πρόσωπο- μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και δυναμικές προσωπικότητες που πέρασαν από τον πλανήτη.
Εδώ και μερικά χρόνια το βλέπουν τα ανίψια μου. Είναι 10 και 11 χρονών. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνουν όλα τα πρόσωπα και το ρόλο τους πέρα από του Robert Powell, αλλά καταλαβαίνουν τα μηνύματα που τόσο αριστοτεχνικά παρουσίασε μέσα από τις σκηνές ο Zeffirelli. Την σημασία του να αγαπάς τους εχθρούς σου. Την μεγαλοψυχία του να συγχωρείς. Το πόσο σημαντική είναι η φιλία και η αδελφοσύνη. Η άρνηση του να ενδίδεις σε καταστάσεις και κατηγορίες, όχι λόγω πείσματος, αλλά λόγω της ηθικής σου. Την δύναμη της πίστης σε ό,τι και αν είναι αυτό που επιλέγεις να πιστεύεις. Το πόσο σημαντική είναι η ψυχή για τον άνθρωπο και πόσο αγνό πράγμα η διαφύλαξη της. Και στην αυτοθυσία. Που είναι το κλειδί για το μέλλον και την ύπαρξη της ανθρώπινης φυλής. Πράγματα για τα οποία, εκτός από τον Ιησού, έχουν μιλήσει ο Βούδας, ο Σωκράτης και ο Κομφούκιος. Και όλα τα παραπάνω, τα παιδιά τα νιώθουν στο πετσί τους.
Το πραγματικό μάθημα
Και φτάνεις στα 30 και συνειδητοποιείς την πραγματική αξία της σειράς «Ιησούς από την Ναζαρέτ». Δεν είναι μόνο το καστ και η σκηνοθεσία του Zeffirelli. Είναι ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε να μας αγγίξει σαν προσωπικότητες. Με έναν τρόπο πιο καλλιτεχνικό και πιο αγνό, ακριβώς όπως συνηθίζει να το κάνει η Τέχνη. Χωρίς φανφάρες, χωρίς προπαγάνδες. Μόνο με αυτό που είναι.
Τα χρόνια θα περάσουν, η σειρά θα συνεχίσει να προβάλλεται και μπορεί πράγματι μία μέρα να ξυπνήσουμε και να πούμε «όχι άλλο, έχει καταντήσει κλισέ». Είναι όμως η σειρά που θέλουμε τα παιδιά μας να δουν. Θέλουμε να μεγαλώσουν με αυτή όπως και εμείς και να προβληματίζονται με κάθε σκηνή της. Να ψάχνουν την αλήθεια ανάμεσα στα διδάγματα του Ιησού, χωρίς να δέχονται ένα σωρό αρλούμπες, εκφοβισμούς, πιέσεις και προπαγάνδες στο μυαλό τους από τα φανατισμένα κοινά.
Το «Ιησούς από την Ναζαρέτ» είναι η σειρά που θέλουμε να δουν τα παιδιά μας, όχι επειδή θα τα φέρει πιο κοντά στη θρησκεία, αλλά επειδή θα τα βοηθήσει να καταλάβουν το μεγαλείο του ίδιου τους του εαυτού.
