Είναι περίεργο το φετινό καλοκαίρι από πολλές και διάφορες απόψεις. Ένα καλοκαίρι φοβικό, αμέσως μετά από μια επίπονη καραντίνα, με αβεβαιότητα για το αύριο, με αγωνία για τα εισαγόμενα κρούσματα, με χαμένες θέσεις εργασίας, με την οικονομία να δέχεται απανωτά χτυπήματα και τον τουρισμό να παραπαίει, τα πράγματα δείχνουν δυσοίωνα. Αλλά τις διακοπές δεν τις διαπραγματευόμαστε - και έτσι πρέπει: κάπως οι μπαταρίες πρέπει να φορτίσουν, τα «μπάνια του λαού» να γίνουν και φέτος, να ξεσκάσουμε, να πιούμε, να φάμε, να κοιμηθούμε με soundtrack τα τζιτζίκια, να δούμε αγαπημένα πρόσωπα. Λιγότερες μέρες; Ενδεχομένως. Με μικρότερο μπάτζετ; Οπωσδήποτε. Με τρόπο διαφορετικό απ' ό,τι είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια; Πιθανότατα. Με αεροπλάνα και βαπόρια; Δεν νομίζω…
Τα αεροπλάνα και τα βαπόρια έχουν ούτως ή άλλως την υγειονομική τους «δυσκολία». Το μεν αεροπλάνο απαιτεί μάσκα και προσοχή, είσαι σε έναν κλειστό και περιορισμένο χώρο ο ένας δίπλα στον άλλον, έχεις αναμονές σε αεοδρόμια και αίθουσες. Το δε βαπόρι, έχει κι αυτό τα βάσανά του: πιστεύει κανείς ότι τηρούνται τα υγιεινομικά πρωτόκολλα; Ας ρίξει μια ματιά στα πλάνα των δελτίων ειδήσεων, όπου ο ένας είναι πάνω στον άλλον περιμένοντας να μπει στο καράβι ή να βγει απ' αυτό ή ας πάει μια βόλτα στο λιμάνι του Πειραιά ή ας ρωτήσει κάποιον που ταξίδεψε τις προηγούμενες ημέρες. Ό,τι και να λένε οι εταιρείες ή τα ταξιδιωτικά γραφεία ή οι διαφημίσεις, σόρι, δεν «ψηνόμαστε».
Μια άλλη παράμετρος για το φετινό καλοκαίρι, είναι το κόστος των εισιτηρίων σε αεροπλάνα και βαπόρια. Δεν ανέβασαν τιμές, αλλά δεν έριξαν κιόλας. Και το πρόβλημα είναι ότι τα εισοδήματα του μέσου Έλληνα έπεσαν - ούτε ανέβηκαν, ούτε στα ίδια επίπεδα με τα περσινά είναι. Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι αεροπορικές εταιρείες και οι καραβοκύρηδες; Να ρίξουν κάπως τις τιμές, ώστε να μπορέσει ένας οικογενειάρχης να πάρει τη φαμίλια και να πάνε εκεί που θέλουν να πάνε. Με το αεροπλάνο ή το καράβι. Να πάρει το αυτοκίνητο, να κλείσει καμπίνα και να ταξιδέψει λίγο πιο άνετα. Αλλά αν θέλει μισό μηνιάτικο για τα εισιτήρια κι ακόμα ένα για τη διαμονή, δεν βγαίνουν τα κουκιά: τι θα τρώει το Σεπτέμβρη; Τις φωτογραφίες από τις διακοπές του Αυγούστου;
Η τρίτη παράμετρος, είναι η ανησυχία που έχουν πολλοί μην ξεμείνουν σε κάποιο νησί λόγω έξαρσης κρουσμάτων κορωνοϊού. Να πάνε ωραία και καλά, να ξεκινήσουν οι διακοπές με πολύ καλό ρυθμό και ξαφνικά να σκάσουν στο νησί οι Τσιόδρες και οι Χαρδαλιάδες, διότι βρέθηκαν 20 ή 30 ή 50 κρούσματα και να πουν «lockdown το νησί, κανείς δεν μπαίνει και δεν βγαίνει για 14 μέρες», ώστε να μην κουβαλήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τον ιό πίσω στα σπίτια τους, τους συγγενείς τους, τους ηλικιωμένους γονείς τους. Τι κάνεις αν πρέπει να μείνεις «κλειδωμένος» σε ένα νησί 14 επιπλέον μέρες και έχεις ξεμείνει από λεφτά; Τι θα τρως; Πώς θα την περάσεις; Τι θα πεις στο αφεντικό που σε περιμένει να γυρίσεις ή στο συνάδελφο που περίμενε να επιστρέψεις για να φύγει εκείνος;
Για όλους τους παραπάνω λόγους, ακούω πολύ κόσμο φέτος που θα εμπιστευτεί το αυτοκίνητό του και την ηπειρωτική Ελλάδα - άντε και τη Λευκάδα που συνδέεται με γέφυρα και ένα - δυο ακόμα μέρη που έχουν αυτή την «αβάντα». Θα φορτώσει στο αυτοκίνητο τα απαραίτητα, θα οδηγήσει όσες ώρες είναι να οδηγήσει, χωρίς μπες - βγες σε καράβια, χωρίς στριμωξίδι σε σκάλες και καταστρώματα, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να φοράει μάσκα για 4 ή 6 ώρες και θα πάει διακοπές. Κι αν εκεί δει τα «σκούρα», αν ακούσει ή διαβάσει ή μάθει ότι στην περιοχή καταγράφηκαν κρούσματα, θα μπει στο αυτοκίνητό του και θα επιστρέψει άρον - άρον σπίτι του - ακόμα κι αν έχει κολλήσει που λέει ο λόγος, δεν θα έρθει σε επαφή με κανέναν και θα πάει να κλειστεί σπίτι του και να δει τι θα κάνει. Κανένας όμως δεν θα τον «κλειδώσει» παρά τη θέλησή του σε ένα νησί μακριά από το σπίτι του, χωρίς να γνωρίζει πότε θα μπορέσει να φύγει.
Και να πούμε και μια μεγάλη αλήθεια; Είναι υπέροχα τα ελληνικά νησιά, ειδικά το καλοκαίρι, αλλά υπάρχουν τόσα φανταστικά μέρη για διακοπές στην ηπειρωτική Ελλάδα, που δεν ξεμένεις ποτέ από επιλογές. Κι αν είναι να νιώθεις καλύτερα, πιο safe, να μην κουβαλάς άγχος και στις λίγες μέρες που πας να ξεκουραστείς, τότε μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου και πας Πελοπόννησο ή Χαλκιδική ή Πρέβεζα ή όπου αλλού έλεγες τόσα χρόνια να πας, αλλά κάθε καλοκαίρι κάποιο νησί σου έκλεινε το μάτι και σε καλούσε στην αγκαλιά του.
