Από εκείνο τον Σεπτέμβρη του 1922 που είδε για πρώτη φορά το φως το ήλιου, μέχρι την στιγμή που έκλεισε τα μάτια για πάντα και κίνησε για την απάνω γειτονιά, ο Μανώλης Γλέζος αγωνιζόταν. Ήταν απ’αυτούς που όπως λέει ο ποιητής έζησε τ’ άδικο από την κούνια του. Γι’αυτό και πολεμούσε για το δίκαιο. Κι όχι το δικό του. Για όποιον θεωρούσε αδικημένο. Δεν φοβήθηκε ποτέ και κανέναν. Κανέναν και ποτέ. Ούτε τους Ναζί. Παλιούς και νέους. Τους αυθεντικούς και τις απομιμήσεις τους. Ο καπετάν-Μανώλης δίδαξε γενιές και γενιές Ελλήνων, ακριβώς αυτό: Να μην φοβούνται.
Και το δυστυχές για όλους εμάς, τους νεότερους ήταν πως ακόμη και τώρα, περιμέναμε από τον Γλέζο να βγει μπροστά. Για όλα.
Και ο Γλέζος δεν μας απογοήτευσε ποτέ. Ποτέ. Πάντα στην πρώτη γραμμή, μέχρι την τελευταία του πνοή. Μέχρι το τέλος. Όποιος και αν ήταν απέναντι. Από τον Γερμανούς μέχρι τα ΜΑΤ. Τον Γλέζο δεν τον φόβισαν ούτε οι σφαίρες, ούτε τα δακρυγόνα. Τίποτα.
Ήταν γενναίος. Ο ορισμός της λέξης. Ένας άνθρωπος μια σταλιά που στα μάτια όλων εμάς των δειλών, έμοιαζε γίγαντας. Θεόρατος. Μυθικός. Τόσο που δεν πίστευες ότι μπορεί να έχει φωνάξει «παρών» σε όλα. Δεν υπήρξε κατακτητής που να μην τον βρήκε απέναντι. Δεν υπήρξε τύρρανος που να μην τον πολέμησε. Καταδικασμένος τρις εις θάνατον. Μια για το ξήλωμα της σημαίας των Ναζί από την Ακρόπολη και άλλες δύο για άλλα… εγκλήματα. Πώς να φοβηθείς μετά τον θάνατο…
16 χρόνια σε εξορίες και φυλακές. Άλλα τόσα κυνηγημένος. Αλλά πάντα αγωνιστής. Ο ορισμός.
Αντιστασιακός από την γέννηση του. Απ’αυτούς που πρώτα λένε «λευτεριά» και μετά «μάνα». Ο Μανώλης Γλέζος ήταν και θα είναι αναντικατάστατος.
Και μας άφησε την εποχή που πρέπει να μας καταπιεί ο καναπές. Ίσως γιατί ήταν το μόνο που δεν θα άντεχε με τίποτα. Πώς να κρατήσεις τον Γλέζο μέσα; Πώς να τον κάνεις του… καναπέ; Είναι σαν να βάζεις έναν αετό στο κλουβί… Θα πεθάνει.
Λείπεις, καπετάνιε. Δεν φοβήθηκες ποτέ.
