Όχι, τα Εξάρχεια δεν είναι ωραία γειτονιά. Ίσως από τις πιο άσχημες που υπάρχουν στην Αθήνα. Αυτό που τη σώζει κάπως είναι η ιστορία της και το ότι βρίσκεται στο κέντρο της πόλης.
Μετακόμισα εδώ πριν από σχεδόν τρία χρόνια και τώρα είναι η γειτονιά μου επισήμως, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είμαι ευχαριστημένος με όλα όσα μου προσφέρει.
Εδώ θα βρεις όλες τις ευκολίες που μία γειτονιά στο κέντρο δίνει, μπορώ να βγω ότι ώρα θέλω από το σπίτι και να κάνω ότι μου γουστάρει, να αγοράσω τσιγάρα/μπύρες/σουβλάκια, να κάνω μια βόλτα και να μην είναι σαν να βρίσκομαι στην έρημο, να συναντήσω ένα φίλο σε ένα μπαρ λίγο πιο κάτω και να πούμε μια κουβέντα, γιατί έτσι, γιατί δεν είχα ύπνο.
Από το παράθυρο μου κάθε νύχτα ακούω τους ασυρμάτους των ΜΑΤ που αλλάζουν βάρδια στη Τσαμαδού και στη Σπύρου Τρικούπη, αυτοκίνητα περνάνε αδιάκοπα, μηχανάκια, ουρλιαχτά, μπουκάλια σπάνε κτλπ κτλπ.
Τώρα παντού βλέπεις αστυνομία, σε όλα τα στενά κατά μήκος της Τοσίτσα. Αυτό σε μπερδεύει καθημερινά, ειδικότερα όταν οι ξένοι-τουρίστες φίλοι σου, οι οποίοι έχουν έρθει για διακοπές στο σπίτι για λίγες μέρες, σε ρωτάνε αν παίζει κάτι και έχει τόσο αστυνομία ΠΑΝΤΟΥ.
Εσύ λες το κλασικό για να τους ξεφορτωθείς χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις: «Έτσι είναι εδώ τα πράγματα…συνήθισε το».
Τα πεζοδρόμια είναι όλα κατεστραμμένα, είναι λες και περπατάς σε κάποιο αρχαιολογικό χώρο, οι γωνίες από τη Θεμιστοκλέους και μετά βρωμάνε σύσσωμες κάτουρο, γυαλιά πάντα σπασμένα στην άσφαλτο οπότε αν οδηγείς ποδήλατο ετοιμάσου για κάθε-μέρα-καινούριο-λάστιχο…περίμενε θα μιλήσω και για την πλατεία αλλά πιο μετά…το κερασάκι στη τούρτα…
Τα Εξάρχεια είναι μια γειτονιά που αγαπάει (ή έτσι έχουμε μάθει) να αγαπάει τους ξενιστές της από άλλες γειτονιές. Βόρεια προάστια, νότια, δυτικά. Κάθε καρυδιάς καρύδι θα βρεις να γλεντάει, όλοι ανεξαιρέτως έρχονται να ξεσπάσουν τον καημό τους εδώ…κι αυτοί φυσικά που την πληρώνουν είναι οι ντόπιοι κάτοικοι.
Προσπάθησε να κοιμηθείς Πέμπτη βράδυ χωρίς ωτοασπίδες και μετά ξαναμιλάμε…
Από τη μία είναι φυσικό να γίνεται αυτό θα μου πεις γιατί είναι ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης από την άλλη όμως αν δεν το έχεις βιώσει σαν μόνιμος κάτοικος δεν μπορείς να καταλάβεις τι περνάνε οι ντόπιοι.
Προχθές κιόλας άραζα στο σαλονάκι μου που βλέπει στον πεζόδρομο, ένας ωραίος ήλιος έμπαινε από το παράθυρο, εγώ τρίπαρα άσχημα με τη μουσικούλα μου που έβγαινε από τα ηχεία, με ένα παραδοσιακό Κυριακάτικο hangover να ξεχύνεται κι από τ’ αυτιά μου, είχα χυθεί στην πολυθρόνα και κάπνιζα αγαλλιασμένος κάνοντας την πιο σοβαρή ταβανοθεραπεία της καριέρας μου και ξαφνικά βλέπω ένα τύπο να πλησιάζει το παρτέρι κάτω από το σπίτι και να κατουράει ανενόχλητος σαν να ήταν λαμπραντόρ και μόλις είχε βρει την αγαπημένη του τουαλέτα - το καημένο το παρτεράκι που έχει τραβήξει τα χίλια κακά της μοίρας και μοιάζει πλέον με κανονικό υπαίθριο αποχωρητήριο, μόνο ταμπέλα που δεν του έχουνε βάλει ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΤΟΥΡΗΣΤΕ ΜΕ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΤΙΚΟ ΠΑΡΤΕΡΙ ΑΜΟΙΡΟ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.
Ανοίγω παράθυρο κι αρχίζω τα καντήλια στον τύπο, ο οποίος όχι μόνο δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να φύγει αλλά μου την είπε κι από πάνω.
«Ήρθα εγώ ρε φίλε στη πόρτα σου να σου κατουρήσω;» του λέω.
«Καλά ρε φίλε πως κάνεις έτσι…» μου λέει ατάραχο το βόδι.
«Σε ξαναρωτάω…ήρθα εγώ στη πόρτα σου να σου κατουρήσω;» ξαναλέω.
«Δεν πρόκειται να ξανάρθω ρε φίλε…περαστικός είμαι έτσι κι αλλιώς» μου λέει ο ανίκητος κατουρλής.
Κι εδώ κάπου κρύβεται όλη η ουσία και το πρόβλημα των Εξαρχείων: ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΜΑΙ. Σε αυτή τη γειτονιά όλοι είναι περαστικοί κατρουλήδες που τα κάνουν όλα χάλια και μετά γυρνάνε στα ωραία τους και γυαλισμένα προάστια, σαν απίστευτα δικαιωμένοι επαναστάτες που ξαπλώνουν σε καθαρά παρτέρια και αναπνέουν αέρα αμόλυντο α’ κατηγορίας.
Επανερχόμαστε όμως στην αφήγηση μας σαν να μην συνέβη ποτέ το ξαφνικό ουρολογικό συμβάν…
Τα Εξάρχεια είναι μία άσχημη γειτονιά που δεν θέλει να είναι άσχημη αλλά είναι γιατί όλοι περιμένουν αυτό: Να δούνε μία άσχημη γειτονιά, είναι κάτι σαν παράδοση εδώ. Αν τα Εξάρχεια δεν ήταν άσχημα κανείς δεν θα πάταγε το πόδι του. Η αλήθεια αυτή είναι κι όλοι βολεύονται με αυτό το γεγονός.
Στα Εξάρχεια μπορείς να βρεις την πιο φτηνή μπύρα σε όλη την Αθήνα, μπορείς να σπάσεις ένα μαρμάρινο πεζοδρόμιο αν σου κάνει κέφι και κανείς να μην σου πει τίποτα, μπορείς να ουρλιάξεις μέσα στα στενάκια ότι ώρα θες, να κατουρήσεις όπου θες και να ΕΙΣΑΙ όσο περαστικός θες. Κανείς δεν θα σου μιλήσει. Κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί σου, ούτε καν η αστυνομία (ο ρόλος της οποίας και η έντονη παρουσία της εδώ ακόμη μου είναι παντελώς άγνωστη).
Πάμε τώρα στη πλατεία…
Κάποτε η πλατεία ήταν στέκι πάνκηδων που αράζανε και πίνανε ωραία ωραία και χαριτωμένα τις μπύρες τους, ακούγανε σωστές μουσικές, δεν ενοχλούσαν κανέναν και καμιά φορά παίζανε ξύλο μεταξύ τους για να σπάσουν την ανία…τώρα όμως η πλατεία είναι χάλια, όχι απλά χάλια...σκέτο θρίλερ, Horror κτλπ.
Καταρχάς, εγώ σαν μόνιμος κάτοικος της περιοχής (και όχι μόνο εγώ αλλά και όλος ο κόσμος φυσικά) έχω το απόλυτο δικαίωμα να χρησιμοποιώ το πέρασμα της πλατείας για να πάω στο σπίτι μου ή να φύγω από το σπίτι μου…έλα όμως που πλέον δεν μου κάνει όρεξη να το κάνω.
Και ο λόγος ποιος είναι; Όλοι τον ξέρουμε πάνω κάτω… κάθε ένα μέτρο κάποιος θα με ρωτήσει αν θέλω ναρκωτικά. Κάθε βήμα και ερώτηση και αυτό το δηλώνω χωρίς καμία υπερβολή. Η πλατεία έχει καταντήσει η φωλιά της ανώνυμης μαφίας που διακινούν τα «προϊόντα» της πιτσιρικάδες και όχι μόνο…και είκοσι μέτρα πιο κάτω ένα ολόκληρο τάγμα ΜΑΤ φυλάει…τι φυλάει άραγε; Τον αέρα; Τον αιθέρα; Το τίποτα; Τα λευκά σεντόνια της φαντασίας μας;
Κανείς δεν ξέρει. Και αφού κάθονται που κάθονται και τρώνε τις ώρες τους στην περιοχή προστατεύοντας το ΚΕΝΟ...γιατί δεν κάνουν κάτι για το πρόβλημα με την πλατεία και το εμπόριο ναρκωτικών;
Τα Εξάρχεια είναι μία άσχημη γειτονιά που θα μπορούσε να είναι όμορφη και λειτουργική αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα εντελώς ασήμαντα και κουραστικά κλισέ της και όλοι εκείνοι οι εντεταλμένοι μα αόρατοι εκμεταλλευτές που της πίνουν το αίμα με το καλαμάκι.
Οπότε, αν ακόμη θέλεις να μείνεις στα Εξάρχεια, σκέψου το καλύτερα ή απλά μείνε στο ωραίο σου προάστιο και σκάσε το Παρασκευοσάββατο έτσι για την παράδοση.
Και κάτι άλλο…σε παρακαλώ μην κατουρήσεις στο πεζοδρόμιο, δεν είναι cool πλέον, κράτα το και κατούρα σπίτι σου.
