Σε μία γκρίζα, στενή και ψηλοτάβανη αίθουσα με σιδερένιους άβολους πάγκους αντί για αναπαυτικές καρέκλες, στριμώχτηκαν γύρω στα 80 άτομα, όλοι τους δημοσιογράφοι, ώστε να λάβουν την επίσημη ενημέρωση από τον Αρμόδιο. Κανείς δεν εμφανίστηκε στο βήμα παρά ένα αλλοιωμένο, αυστηρό πρόσωπο σε μια τεράστια οθόνη που με έναν κοφτό χαιρετισμό, έκανε γνωστό πως σε λίγα δευτερόλεπτα, η ομιλία του θα ξεκινούσε.
«Η τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου, χρησιμοποιείται από τις αστυνομικές αρχές, ώστε η κοινωνία που ζούμε, να είναι πιο ασφαλής. Μέσω αυτής, περιορίζεται η εγκληματικότητα και η βία. Τα αεροδρόμια, προσφέρουν στους ταξιδιώτες σιγουριά και ασφάλεια. Ακόμα και τα κινητά τηλέφωνα, πλέον, χρησιμοποιούν αυτή την τεχνολογία, ώστε ο πελάτης να νιώθει απόλυτα ασφαλής όσον αφορά τα προσωπικά του δεδομένα. Δημιουργούνται φάκελοι για το κάθε άτομο ξεχωριστά. Με τον τρόπο αυτό, θα αποτραπούν παράνομες μελλοντικές ενέργειες και αν τελικά κάποιες από αυτές γίνουν πράξη, θα γνωρίζουμε τον υπεύθυνο. Στο ξεκίνημα κάθε ημέρας, κατά τη διάρκειά της και στο τέλος αυτής, παραμένουμε ελεύθεροι και ασφαλής».
Φυσικά, η παραπάνω παράγραφος πρόκειται για μια αποτυχημένη προσπάθεια να περιγράψω μια καθημερινή στιγμή από το δυστοπικό μυθιστόρημα του George Orwell, 1984, με το δικό μου, φτωχό απέναντι στο δικό του, τρόπο. Τελικά, αποδείχθηκε μια κακή αντιγραφή και τίποτα παραπάνω. Πολλές φορές, είναι αλήθεια πως ακόμα και η προσπάθεια, μετράει. Αν εξαιρέσει κάποιος την άστοχη επίθεση του Orwell σε συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία, αρκετές από τις υποθέσεις του, επιβεβαιώθηκαν ή τουλάχιστον, τις βιώνουμε με διαφορετικό τρόπο, έχοντας, ωστόσο, το ίδιο αποτέλεσμα.
Η τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου, σαν άλλη τηλεοθόνη, χρησιμοποιώντας τα σχήματα των προσώπων μας, μπορεί και αναγνωρίζει κάποιον ψηφιακά σε φωτογραφίες, video και -το κυριότερο-, σε πραγματικό χρόνο. Είναι εξαιρετικά βολικό, από όλες τις πλευρές, να πιστεύουμε πως η χρήση της συγκεκριμένης τεχνολογίας γίνεται αποκλειστικά για τη δική μας ασφάλεια και την ασφάλεια του συνόλου, χωρίς αυτό να σημαίνει, παράλληλα, πως δεν είναι σε θέση να την προσφέρει ή δεν την προσφέρει ήδη.
Δεν θα ένιωθες πως πραγματοποιείται παραβίαση της ιδιωτικής σου ζωής αν κάθε υπηρεσία επιβολής του νόμου γνώριζε πως βρίσκεσαι σε ένα εστιατόριο και γευματίζεις; Μέχρι να φτάσεις σε αυτό, μέχρι να καρφώσεις για πρώτη φορά το πιρούνι σου στη μπριζόλα σου, η κάμερα που βρίσκεται στο δρόμο που επέλεξες να διασχίσεις, έχει προβεί σε ταυτοποίηση. Ποιος μας εγγυάται πως μία κυβέρνηση δεν θα κάνει κατάχρηση των πληροφοριών μας, έχοντας πάντα ως πρόσχημα τη δική μας ασφάλεια; Ακόμα και διαφημιστικές εταιρείες, μπορούν μέσω αυτής της τεχνολογίας να συλλέγουν και να μοιράζονται τις πληροφορίες καταναλωτών, χωρίς την συγκατάθεσή τους.
Μια κάμερα, αν εστιάσει στο πρόσωπό σου, μπορεί εκτός από το όνομά σου, να προσφέρει στις υπηρεσίες που ενδιαφέρονται την εθνικότητά σου, την ηλικία σου, το μαθησιακό σου background, αν υπάρχουν κατηγορίες εις βάρους σου, το ιστορικό εργασίας σου, ακόμα και το πολιτικό κόμμα που υποστηρίζεις. Αυτό που μόλις διάβασες, δεν είναι απόκομμα από κάποιο περιοδικό επιστημονικής φαντασίας ή μια καταγραφή ονείρου ενός ατόμου που του αρέσει να ελέγχει τα πάντα. Σε κάποια σημεία της Κίνας, μια μικρή διαδρομή προς το μετρό, είναι αρκετή για να έχουν οι υπηρεσίες τις παραπάνω πληροφορίες. Δεν είναι ένα δυστοπικό παραλήρημα, είναι πραγματικότητα.
Η τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου, σαφώς και περιορίζει την ατομική ελευθερία ενός ατόμου, παραβιάζει την ιδιωτικότητά του και πολτοποιεί αυτό που ονομάζουμε ελεύθερη βούληση. Η απάντηση των κυβερνήσεων, είναι έτοιμη και βασισμένη σε ένα μέγα επιχείρημα. Ολόκληρος ο μηχανισμός, έχει στηθεί με γνώμονα την ασφάλεια του συνόλου. Μπορείς να διαφωνήσεις; Μπορείς. Έχει σημασία; Όχι.
