Σε μικροατυχήματα, είθισται να ακούμε κόσμο τρομοκρατημένο, σοκαρισμένο, αλλά και αμπελοφιλοσοφημένο: «Τα φωνάζουμε χρόνια εμείς. Δηλαδή τι πρέπει να γίνει; Να θρηνήσουμε νεκρούς για να λάβουμε τα μέτρα μας;».
Δυστυχώς, τούτη τη φορά, ακόμα κι αυτή η κλισεδιάρικη και χιλιοειπωμένη φράση, δεν πρόλαβε να ειπωθεί πριν, αλλά, το χειρότερο, δεν ειπώθηκε ούτε καν μετά. Γιατί, νεκρό θρηνήσαμε. Αλλά μάλλον δεν ιδρώσαμε...
Για ένα ακόμη Πάσχα, στον απολογισμό των αυτοκινητιστικών μετρήσαμε και θύματα βλακωδών και θανατηφόρων εθίμων που κατέληξαν σε δυστύχημα, ή στην καλύτερη σε σοβαρό ατύχημα. Ένας άνθρωπος σκοτώθηκε ακαριαία, ωμά, βιντεοσκοπώντας τον θάνατό του. Σύμφωνα με τον Δήμαρχο Καλαμάτας βέβαια, απλά «απεβίωσε». Έτσι ηχεί καλύτερα...
Κι εκεί που περιμέναμε να ακούσουμε την κλισεδιά μας για να ησυχάσουμε μέχρι το επόμενο Πάσχα, με το αιώνιο ερώτημα «δηλαδή πρέπει να θρηνήσουμε κι άλλο νεκρό για να λάβουμε τα μέτρα μας;», δυστυχώς, δεν την ακούσαμε ούτε αυτή. Έστω αυτή. Αντ' αυτής, ακούσαμε πως ένα ακόμη ηλίθιο, παιδιάστικο και επικίνδυνο έθιμο που κρατά από αμνημονεύτων χρόνων, θα συνεχίσει να κρατά ψηλά τη σημαία της βλακείας και της άγνοιας.
Ακούγοντας τη μακροσκελή συνέντευξη του Δημάρχου Καλαμάτας, δεν διακρίνεις απολογητικό αλλά περισσότερο απολογιστικό ύφος. Σαν το παιδάκι που προσπαθεί να καθησυχάσει τους γονείς του πως έχει επίγνωση της ανοησίας που κάνει, αλλά δεν είναι ανάγκη να το μαλώνουν κιόλας, ούτε και να το βάλουν τιμωρία στερώντας του το δικαίωμα στην ανοησία. Και στο κάτω-κάτω, παιδάκι είναι. Αν δεν την κάνει την ανοησία πώς θα μάθει;
Έτσι παιδιάστικα, λοιπόν, σε περιβάλλον και ύφος παντελούς άγνοιας, ο Δήμαρχος Καλαμάτας αράδιασε λέξεις και φράσεις πιο επικίνδυνες από κάθε σαΐτα, αφού φαίνεται ότι η ευθιξία, η ανάληψη ευθυνών και η ανάδειξη της ανθρωπιάς από 'δω και πέρα θα εκφράζονται με σταυρωμένα χέρια. Άντε και κανένα σταυροκόπημα μπας και γλιτώσουμε.
Πρόκειται άλλωστε για ένα έθιμο το οποίο «Χρηματοδοτείται πλήρως από τον Δήμο Καλαμάτας». Προφανώς η Καλαμάτα είναι ένα αυτόνομο, αψεγάδιαστο κρατίδιο που δεν χρήζει χρηματοδοτήσεων για άλλους, πιο σοβαρούς λόγους. Πρόκειται για ένα έθιμο που «ωφελεί» την πόλη (σ.σ. όπως ακούσαμε), αφού όλα τα Μέσα ασχολούνται με το έθιμο αυτό», κάτι που προφανώς γίνεται και τις τελευταίες ώρες από ένα «ωφέλιμο», για την πόλη και κυρίως την οικογένεια του θύματος, περιστατικό. Πρόκειται για ένα έθιμο «στο οποίο συμμετέχουν μικρά παιδιά», αφού προφανώς και τη βλακεία μας πρέπει να την περνάμε στις επόμενες γενιές.
Για ένα έθιμο που ενέχει «ανταγωνισμό ανάμεσα στις γειτονιές και στις ενορίες», άρα καταλαβαίνεις γιατί γίνεται και με τόση θέρμη. Για ένα έθιμο «πατροπαράδοτο, το οποίο δεν καταργήθηκε επί δικτατορίας». Τώρα θα καταργηθεί; Επί δημοκρατίας; Για ένα έθιμο που «δεν καταργείται», αφού όπως ακούσαμε «και να καταργηθεί, απλά θα μεταφερθεί στις γειτονιές». Για ένα έθιμιο που ο Δήμος είχε λάβει όλα τα μέτρα του αφού «ο χώρος είχε περιφραχθεί με πλέγμα».
Για ένα έθιμο που «είναι στο DNA της Καλαμάτας».
Δεν είναι το έθιμο στο DNA. Η βλακεία είναι. Και δεν είναι Καλαματιανό φαινόμενο, αλλά ελληνικό. Πόσα και πόσα ανάλογα περιστατικά ακούμε κάθε χρόνο, με χέρια, μάτια, πόδια που χάνονται, ή που ευτυχώς δεν χάθηκαν επειδή, πάλι καλά, το μοιραίο πέρασε ξυστά από τη μοίρα μας. Από νεκρούς συζύγους και πατέρες, μέχρι σοβαρά τραυματισμένα ανήλικα, όπως η 8χρονη που χτυπήθηκε από αδέσποτη σφαίρα, στις Θεσπιές Βοιωτίας.
Προφανώς για τον Δήμο της Καλαμάτας, τα μέτρα πρόληψης φτάνουν μέχρι το συρματόπλεγμα, άντε και τη σύλληψη μερικών εκ των εμπλεκομένων στον σαϊτοπόλεμο. Η διά ροπάλου απαγόρευση, η αστυνομική παρουσία και φύλαξη στα ενδότερα στενά της πόλης, ακόμα και ο σωματικός έλεγχος εκείνες τις μέρες δεν βρίσκεται στο DNA του Δημάρχου και γενικότερα του Δήμου Καλαμάτας.
Παρά τις προειδοποιητικές βολές των προηγούμενων ετών, με τραυματισμούς, ακρωτηριασμούς κλπ, η τελευταία χαριστική βολή στην παντελή άγνοια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, υπό την επίσης κλισεδιάρικη «σκέπη» και φράση πως «δεν υπάρχει κράτος». Μα φυσικά, αφού δεν νοιάζεται το κράτος, ο Δήμος θα ενδιαφερθεί; Το κράτος βέβαια ποιοι το απαρτίζουν; Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Και άλλα τέτοια αιώνια, αόριστα και θεωρητικά ερωτήματα που θα υπάρχουν για πάντα στο DNA της βλακείας και της άγνοιάς μας.
Μαζί με τον σαϊτοπόλεμο βέβαια...
