Είμαι σε μια ηλικία όπου έχω προλάβει όχι απλά τα γήπεδα γεμάτα, αλλά γεμάτα με οπαδούς και των δυο ομάδων. Όταν πήγαινα τη δεκαετία του '80 στο γήπεδο, δεν χρειαζόταν να είναι ντέρμπι για να μαζέψει κόσμο, αρκούσε απλά να είναι Κυριακή μεσημέρι ή απόγευμα, για να έχει το ΟΑΚΑ 50.000 ή 60.000 κόσμο, που υποστήριζε τη μια και την άλλη ομάδα. Θυμίζω επίσης ότι υπήρξε μια περίοδος, όπου στο ΟΑΚΑ έπαιξαν και οι τρεις μεγάλες ομάδες της Αθήνας, οπότε καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλες πιένες ζούσε η Καλογρέζα κάθε εβδομάδα.
Ήταν μια περίοδος όπου το ποδόσφαιρο ήταν πιο «αγνό», οι παίκτες έπαιζαν (και) για τη φανέλα, η τηλεόραση δεν έδειχνε όλα τα ματς αλλά ένα το πολύ και το ποδόσφαιρο ήταν η διασκέδαση του Σαββατοκύριακού για ένα σωρό κόσμο, που έπαιρνε παιδιά - ανήψια - ξαδέλφια κλπ. και πήγαινε γήπεδο. Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω εκείνες τις μέρες, μου φαίνονται τόσο πολύ μακρινές, που σχεδόν αναρωτιέμαι αν υπήρξαν ή τις φαντάζομαι: τα γήπεδα είναι άδεια πλέον ή μισογεμάτα ακόμα και σε παραδοσιακά ντέρμπι, η τηλεόραση δείχνει όλα τα παιχνίδια, οι φιλοξενούμενοι δεν φιλοξενούνται πια παρά μόνο ως «μεμονωμένες μετακινήσεις» και κατόπιν ειδικής συμφωνίας και διασκέδαση δεν το λες πλέον το γήπεδο. Ταλαιπωρία, το λες. Άγχος μην φάω καμιά φάπα, το λες. «Φροντιστήριο» καφρίλας και μπινελικίου, επίσης το λες. Διασκέδαση δυστυχώς, σπάνια είναι.
Το τελευταίο ντέρμπι της χρονιάς για το πρωτάθλημα, είναι αυτή την Κυριακή στο ΟΑΚΑ. Ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Ανάμεσα σε μια ομάδα under construction, όπως είναι ο φετινός Παναθηναϊκός του Γιώργου Δώνη, που κυνηγάει τον Άρη μπας και προλάβει την πέμπτη θέση και ξεχρεώσει την ευρωπαϊκή τιμωρία. Και τον Ολυμπιακό, που έχει κλειδώσει τη δεύτερη θέση, αλλά βγήκε εκτός πρωταθλήματος, κυπέλλου και Ευρώπης μέσα σε λίγες μέρες. Μόνο το πρεστίζ λοιπόν υπάρχει σε αυτό το ντέρμπι, η παραδοσιακή αντιπαλότητα, η κόντρα, οι «αιώνιοι εχθροί», η πλάκα που θα γίνει μετά από τους νικητές στους χαμένους, η καφρίλα ή ο χαβαλές που θα προηγηθεί του ντέρμπι, οι άναρθρες κραυγές για τη διαιτησία και το πέναλτι που δόθηκε ή δεν δόθηκε κατά τη διάρκειά του.
Και η ευκαιρία να δεις το ντέρμπι από την τηλεόραση με την παρέα σου, ειδικά αν υποστηρίζει τον αντίπαλο - αφού δεν υπάρχει η πολυτέλεια να πάτε παρέα στο γήπεδο και να το δείτε χωρίς να κρύβετε τις οπαδικές σας προτιμήσεις και δίχως να μπορείτε να πανηγυρίσετε το γκολ της ομάδας σας επειδή είστε «στην έδρα του εχθρού». Υπάρχει όμως η μάζωξη στο σπίτι. Τα πειράγματα. Η πλάκα. Ο καφές πριν το ματς. Οι μπύρες στην πορεία. Τα σουβλάκια και οι πίτσες. Το πικάρισμα του ενός στον άλλον. Τα «φιλικά μπινελίκια» και τα γέλια. Η παρηγοριά του κερδισμένου στο χαμένο. Η φιλία και η ανθρωπιά, που μπορεί να μην είναι τόσο δυνατές ώστε να μας φέρουν στο ΟΑΚΑ ή στο «Καραϊσκάκης» στα διπλανά καθίσματα, χωρίς δέκα διμοιρίες ΜΑΤ ανάμεσά μας, ιπτάμενα καδρόνια, φωτοβολίδες και «ευχές» για τη μανούλα μας, αλλά μπορούν να αποδειχθούν αρκετές για να βρεθούμε στο ίδιο σπίτι, στον ίδιο καναπέ και να δούμε το ίδιο ματς, χωρίς να χαλάσει η φιλία μας ή να κάνουμε να μιλήσουμε κανένα μήνα μετά.
Καλή η καφετέρια ή το καφενείο για να δεις ματς, έχει κι αυτό την πλάκα του, αλλά σαν το σπίτι δεν είναι. Διότι στην καφετέρια δεν τους ξέρεις όλους και δεν νιώθεις άνετα να μιλήσεις και να εκφραστείς όπως νιώθεις, μπορεί να γίνει καμιά παρεξήγηση και να αρχίσουν να απογειώνονται καρέκλες και τραπέζια σαν F-16. Στο σπίτι, είναι διαφορετικά. Τον άλλον, τον ξέρεις και σε ξέρει. Έχεις την άνεση να πεις και μια κουβέντα παραπάνω και την έχει κι αυτός. Η φιλία σας, είναι ένας πολύ ψηλός φράχτης, που μπορεί να αποτρέψει την καφρίλα και το μίσος να σκαρφαλώσει και να πηδήξει στην απέναντι πλευρά. Και στην τελική ανάλυση, αν έχουμε φτάσει στο σημείο που δεν μπορούμε δυο, τρεις ή τέσσερις καλοί φίλοι, όποια ομάδα και να υποστηρίζουμε, να δούμε σαν φίλοι και σαν παρέα ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι και να συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι και αγαπημένοι και μετά το σφύριγμα της λήξης, ας το κλείσουμε το μαγαζί κι ας το ρίξουμε στο πιλάτες. Τουλάχιστον εκεί θα κάνουμε κορμί - λάστιχο...
