Για τον Μάριο Γιαννάκου, το όριο ήταν εξαρχής ο ουρανός. Άλλωστε τι όριο μπορεί να βάλει ένας άνθρωπος που από μικρό παιδί φανταζόταν να ανεβαίνει στην κορυφή του υψηλότερου σημείου στον κόσμο; Αυτό το όνειρο δεν ήταν μια παιδική φαντασίωση η οποία έκανε τον κύκλο της και ξαφνικά τελείωσε. Ρίζωσε μέσα στο Μάριο έγινε κομμάτι της προσωπικότητάς του της ζωής του και πριν μερικές μέρες έγινε και πραγματικότητα. Μας μίλησε σήμερα Μέσα από το νοσοκομείο που νοσηλεύεται στο Κατμαντού, αποδεικνύοντας ότι τα όρια είναι αυτά που βάζουν οι άνθρωποι.
Είχε μόλις τελειώσει την συνέντευξη του στο κανάλι της ΕΡΤ όταν τον πήρα τηλέφωνο. «Κώστα τα καταφέραμε» ήταν η πρώτη ατάκα ενός ανθρώπου που ακόμη κι αν βρισκόταν στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, είχε πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο. Δεν θέλησα να τον κουράσω πολύ και του ζήτησα μόνο μερικές δηλώσεις για αυτό που κατάφερε και που οι άλλοι θεωρούν αδύνατο. «Αυτή τη στιγμή είμαι στο νοσοκομείο στο κατμαντού και πρέπει να κάνω μια συγκεκριμένη θεραπεία. Πρέπει να δούμε τα δάχτυλα των ποδιών σε τι φάση είναι κι αν μπορούν να επανέλθουν διαφορετικά ενδεχομένως θα πρέπει να κόψουμε ένα δύο από αυτά». Ο Μάριος μιλάει για αυτό, με τον ίδιο τρόπο που κάποιος από μας συζητάει για το πού θα πιει ποτό το βράδυ. Δεν είναι όμως καθόλου περίεργο. Είναι η αντίληψη ενός μαχητή που γνωρίζει ότι ενδεχομένως να πρέπει να θυσιάσει και την ίδια του τη ζωή προκειμένου να καταφέρει το στόχο του πάση θυσία. «Το πρωί με έφεραν εδώ και θα με αφήσουν να φύγω την Κυριακή».
Στη συνέντευξη που μόλις είχε δώσει μίλησε για τα καιρικά φαινόμενα που ήταν πιο δύσκολα από ότι περίμενε. «Πράγματι δεν είχαμε πολύ καλή πρόγνωση καιρού και τα πράγματα ήταν χειρότερα από ότι περιμέναμε. Είχε πάρα πολύ αέρα και οι περισσότεροι από εμάς εξαντλήθηκαν πολύ γρήγορα και πάθαμε κρυοπαγήματα». Από δημοσιεύματα και παλιά άρθρα σε περιοδικά, όλοι οι αναβάτες κατέληγαν σε μια ίδια δήλωση. Ότι το Έβερεστ δεν συγχωρεί. Μπορείς να φανταστείς τις πιο ακραίες θερμοκρασίες με εμφανέστατη την έλλειψη του οξυγόνου μιας και χρειάζεσαι εξοπλισμό για να ανέβεις; όλα αυτά σε απότομα, άγρια, σχεδόν εξώκοσμα σημεία, όπου το μόνο που έχεις είναι ο εαυτός σου και η ομάδα σου. Αρκεί όμως αυτό;
«Για μένα το μυστικό είναι να είσαι συγκεντρωμένος στο στόχο, να έχεις εμμονή με τον στόχο. Ήξερα πως εγώ έπρεπε να φτάσω εκεί. Τέλος. Όλα τα άλλα δεν είχαν σημασία». Με ενημέρωσε πως η ομάδα των 5 ανθρώπων που ξεκίνησαν μαζί, έκανε ο καθένας τη δική του προετοιμασία σε άσκηση και διατροφή, αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πείσμα και την ψυχολογία που απαιτείται για να καταφέρεις έναν τέτοιο άθλο. Αλλά ο φόβος του θανάτου; Δεν είναι ίσως η βασική απόδειξη ότι κανείς δεν είναι άτρωτος; Για τον Μάριο, αυτή ήταν μία σκέψη που απλά κάποια στιγμή πέρασε και έφυγε. Ως εκεί. Μετά σημασία είχε μόνο η κορυφή. «Η σκέψη της αποτυχίας δεν υπήρχε μέσα στο κεφάλι μου. Δεν είπα ποτέ στον εαυτό μου ‘‘δεν θα τα καταφέρεις’’. Αν ωστόσο υπήρχε κάποια στιγμή που φοβήθηκα ότι θα πεθάνω, ήταν στη θέση Balcony όπου τελείωνε το οξυγόνο. Ωστόσο δεν μπορείς να αφήσεις αυτή τη σκέψη να κυριαρχήσει γιατί στη συνέχεια έρχεται πανικός και ο πανικός οδηγεί σε λάθος αποφάσεις. Δεν υπάρχει χώρος για λάθος αποφάσεις όταν επιχειρείς να κάνεις κάτι τέτοιο».
Και όντως δεν το άφησε να τον κατακτήσει. Αντιθέτως ήταν ο Μάριος που κατέκτησε το φόβο του πριν κατακτήσει την κορυφή του Έβερεστ. Το παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα και ο Μάριος απέδειξε ότι κάποια όνειρα δεν τελειώνουν απλά πραγματοποιούνται. «Τι να σου πω, έκλαιγα σαν μικρό παιδί. Δεν πίστευα πως είχα φτάσει στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Από παιδάκι περίμενα αυτή τη στιγμή». Ωστόσο αυτή η αποστολή είχε και τη μελανή της σελίδα. Ένας από τους αναβάτες της ομάδας του Μάριου, ο Τζέισον, δεν κατάφερε να επιστρέψει. «Δεν περιμένεις ότι κάποιος θα πεθάνει όταν ξεκινάς την ανάβαση. Είναι πάρα πολύ σκληρό και άδικο αλλά εκείνη την ώρα επιβάλλεται να προχωρήσεις. Και επιβάλλεται να προχωρήσεις γιατί είναι μια πολύ δυνατή σφαλιάρα όπου συνειδητοποιείς την επικινδυνότητα της κατάστασης και δεν μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου εκείνη την ώρα γιατί θα πεθάνεις κι εσύ» σχολιάζει στο τηλέφωνο ο Μάριος, για το αποτέλεσμα μιας αποστολής που συνολικά διήρκησε δύο μήνες.
Ποια είναι όμως η επόμενη μέρα για έναν άνθρωπο που έχει κατακτήσει το μεγαλύτερό του όνειρο; τι υπάρχει πλέον στον κόσμο για εκείνον που να του προσφέρει την ίδια εμμονή που του προσέφερε νωρίτερα η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του; «Σίγουρα η οικογένειά μου. Θέλω να επιστρέψω πίσω στην οικογένειά μου και να ζήσω μια φυσιολογική ζωή. Και τώρα και όταν ήμουν στην ανάβαση και στην κατάβαση, σκεφτόμουν συνέχεια την οικογένειά μου. Και πρέπει να σκέφτεσαι συνέχεια τους ανθρώπους σου Και όσους έχεις αφήσει πίσω, ανεξαρτήτως του ότι βάζεις τον εαυτό σου σε ακραίες και δυσμενείς συνθήκες προκειμένου να πετύχεις το στόχο σου».
Για τον νικητή Μάριο Γιαννάκου, η εμπειρία θα είναι το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του και ειδικά αν του δοθεί η ευκαιρία να μεταλαμπαδεύσει αυτή τη γνώση που απέκτησε στους μελλοντικούς αναβάτες. «Θα είμαι εδώ για να πω την ιστορία μου και να μοιραστώ τις εμπειρίες μου σε όποιον το βάλει στόχο».
Γιατί ο μάριος δεν κατέκτησε απλά την κορυφή του υψηλότερου βουνού στον κόσμο. Κατέκτησε το φόβο. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο για εκείνον γιατί κέρδισε τη δυσκολότερη μάχη που μπορεί να δώσει άνθρωπος. Απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
* Οι φωτογραφίες είναι από τον λογαριασμό του Μάριου Γιαννάκου στο Instagram
