Η ομάδα Μετέχνιο δεν είναι κάτι νέο γι’ αυτούς που «ξέρουν». Υπάρχουν από το 2008 και «μολύνουν» το ιντερνετικό μας σύμπαν κάθε τόσο με γραπτά (μέσα από το φημισμένο και δοξασμένο τους blog) αλλά και με εκπληκτικά βίντεο που έχουν αφήσει ιστορία. Δεν θέλω να αναφερθώ πολύ στο βίντεο που τους έκανε διάσημους, δηλαδή εκείνο το μικρό διαμαντάκι το Hey Panos. Όσοι περιδιάβαιναν στο YouTube στις απαρχές του, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό το μικρό έπος. Με αφορμή το βιβλίο τους «Κυρίως τα Γραπτά» που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες εβδομάδες, πήραμε το θάρρος να τους ρωτήσουμε κάποια πράγματα, πράγματα βασικά, μιας και για να τα καλύψουμε όλα θα έπρεπε να γράφαμε μάλλον άλλο έναν τόμο.
Νικήτας Σινιόσογλου: Μία συζήτηση με τον συγγραφέα του ανεξερεύνητου άστεως
Παρακάτω θα βρείτε την πολύ όμορφη κουβέντα που κάναμε με τον Αντώνη Αθανασόπουλο, τον Κωνσταντίνο Ανδρίκουλα, την Κατερίνα Κολοβού, τον Πάνο Κυδώνη και την Μυρτώ Τραμπλ.
Το βιβλίο σας «Κυρίως τα Γραπτά» με έκανε να θυμηθώ πολλά από τα κείμενα σας που γράφτηκαν την περίοδο 2009-2013. Πώς είναι να επισκέπτεσαι ξανά αυτά τα κείμενα για μία έκδοση; Σας έχουν κουράσει ή ακόμη τα απολαμβάνετε το ίδιο; Εγώ προσωπικά τα βρίσκω ακόμη και σήμερα τρομερά επίκαιρα
ΑΝΤΩΝΗΣ: Κάποια κείμενα της περιόδου που λες έχουν αντέξει στο χρόνο και διατηρούν το χιούμορ τους όπως την πρώτη φορά. Η Λαγοκρατία, ο Μπιλιμπόης, η συνέντευξη Κακάβουρα, κ.α. Από την άλλη, κάποια φανερώνουν την τότε αθωότητα της αναζήτησης μιας χιουμοριστικής γλώσσας. Κάποια, λιγότερα, αποτελούν το πρώτο σκαλί σε αυτήν την πορεία. Τα συμπαθούμε φυσικά και αυτά εξίσου.
ΠΑΝΟΣ: Σαν επιμελητής της έκδοσης θα πω πως ωραία τα είπε ο Αντώνης, συμφωνώ. Θα προσθέσω στα κείμενα του 2009-2013 που ακόμα απολαμβάνω όπως την πρώτη φορά, τα: Σωτήρης Τσέρκης, Ένας αντιήρωας στην εποχή της εγκατάλειψης, Πέρρη Σταφύλη: Παραμύθια για υποψιασμένους…μπόμπιρες και το Καλό Αποκαλόκαιρο.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Για εμένα η έκδοση από μόνη της, ήταν μια ωραία αφορμή να ξαναδιαβάσω όλο αυτό τον θησαυρό γραπτών που είχα ξεχάσει πόσο αστεία ήταν και αυτό το απόλαυσα πολύ. Τα περισσότερα είναι επίκαιρα ακόμα και σε ότι με αφορά θα γράφονταν κάπως έτσι και τώρα, γιατί η έμπνευση τους πηγάζει από διαχρονικές συνθήκες βλακείας. Το να επισκέπτεσαι τα κείμενα αυτά ξανά, όπως και το να βλέπεις βίντεο που έχουμε γυρίσει παλιότερα, εμένα μου δημιουργεί μια νοσταλγία, μου θυμίζει το ποιοι ήμασταν τι σκεφτόμασταν και πως ήταν οι τότε συνθήκες της ζωής μας. Λειτουργεί σαν ημερολόγιο.
Πώς είναι να είστε χωρισμένοι ανάμεσα σε δύο είδη τέχνης; Την γραφή και το σινεμά; Θεωρείτε τους εαυτούς σας κινηματογραφιστές ή συγγραφείς; Έχει καμία σημασία να διαχωρίζονται αυτά τα είδη; Έχει νόημα τελικά να διαχωρίζονται οι τέχνες;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι είμαστε ή αν έχει νόημα ο διαχωρισμός σε συγγραφείς ή κινηματογραφιστές στην δική μας περίπτωση καθώς ανάλογα το πρότζεκτ είμαστε ότι εξυπηρετεί την υλοποίηση του. Από την αρχή ενώσαμε την αγάπη μας για την εικόνα και το βίντεο με την αγάπη μας για αστεία κείμενα, και έτσι προκύψαν τα βίντεο μας. Υπάρχουν όμως πολλές περιπτώσεις στις οποίες κείμενα που θέλαμε να οπτικοποιήσουμε δεν βρήκαν τον τρόπο και κατέληξαν μόνο γραπτά
ΑΝΤΩΝΗΣ: Νομίζω πως κάθε άνθρωπος στο Μετέχνιο θεωρεί (πως είναι) και κάτι διαφορετικό. Εγώ προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου δημιουργό κωμωδίας, ασχέτως μέσου έκφρασης. Η κωμωδία είναι για μένα οριακά ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας μου με τους ανθρώπους. Φυσικά η εικονοποιημένη κωμωδία είναι πιο άμεση και πιο διαισθητική. Για αυτό και προσπαθούμε να κάνουμε ταινίες. Ποτέ ωστόσο δεν θα με θεωρήσω συγγραφέα, σκηνοθέτη ή ηθοποιό. Οι τέχνες έχει νόημα να διαχωρίζονται για να συναντούν η κάθε μια το αντίστοιχο κοινό της. Η καλλιτεχνική προσέγγιση ωστόσο είναι ο ενοποιητικός παράγοντας. Η διάθεση να εξηγήσεις δηλαδή τη σκέψη σου με σχήματα, λογικά άλματα, χρώματα και ήχους.
ΜΥΡΤΩ: Δεν ξέρω αν έχει τόση σημασία να κατηγοριοποιηθούμε ή αν είναι σημαντικός ο αυστηρός διαχωρισμός των τεχνών. Πάντα άλλωστε δημιουργούνται νέα και υβριδικά είδη. Σημασία έχει το τι θέλουμε να εκφράσουμε κάθε φορά. Απλά έχει καθιερωθεί μια κατάσταση στην καλλιτεχνική και επαγγελματική ζωή όπου είναι πιο εύκολο να προχωρήσεις αν παρουσιάζεσαι με μία μόνο ιδιότητα. Το Μετέχνιο δεν είχε τέτοιες ανάγκες και αναπτύχθηκε ανεξάρτητα δημιουργώντας μια δική του χαρακτηριστική κατηγορία αφήγησης που μπορεί να πάρει διαφορετικές μορφές (κείμενα, κόμικ, βίντεο, γραφιστικά), ενδεχομένως με μια αυξανόμενη τάση προς κινηματογραφικές παραγωγές.
ΠΑΝΟΣ: Προφανώς έχει νόημα να διαχωρίζονται οι τέχνες, γιατί εμένα π.χ. μου αρέσει να γράφω αλλά όχι να σμιλεύω γλυπτά από πάγο. Είχα δοκιμάσει με στυλό, χωρίς αποτέλεσμα.
Μία λίγο λοξή ερώτηση τώρα: Τι ακριβώς συμβαίνει με τον Χάρη Φραγκούλη;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Τι να συμβαίνει; Τίποτα. Ήταν ταιριαστό στην ταινία Φαντάζιο ο Ιώργος (ένας αποτυχημένος ηθοποιός) να τρέφει ζήλεια για τον Χάρη Φραγκούλη, έναν πετυχημένο και γοητευτικό ηθοποιό. Προσέδιδε το κάτι παραπάνω στις ρωγμές μικροπρέπειας τις οποίες επιλέγουμε να έχουν οι χαρακτήρες των έργων μας. Τώρα γιατί ο Φραγκούλης συγκεκριμένα; Ίσως επειδή, αν διαβάσεις συνεντεύξεις του, μοιάζει με χαρακτήρα γραμμένο από το Μετέχνιο. Άρα μάλλον κάτι συμβαίνει με το Χάρη Φραγκουλη.
Έβλεπα ξανά το αριστούργημα σας «Τόπων Μύστες» και αναρωτιόμουν πως καταφέρατε να γυρίσετε τη σκηνή στον επιτάφιο, μάλιστα μια γυναίκα που φαίνεται στην κάμερα ακούγεται που λέει με δυσαρέσκεια «παίρνουν φωτογραφίες»…Γενικά τα γυρίσματα των βίντεο είναι σχεδιασμένα ή πολλές φορές γίνονται και αυτοσχεδιαστικά;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Μου κάνει φοβερή εντύπωση πάντα το ότι όλοι θεωρούν δύσκολο το γύρισμα με τον Επιτάφιο και όχι το ότι ο Λέπουρας βούτηξε για το σταυρό σε μια μέρα με τσουχτερό κρύο, χωρίς να το έχει ξανακάνει ποτέ. Ο επιτάφιος ήταν τρομερά εύκολο γύρισμα. Απλά ζητήσαμε να τον κρατήσω επειδή κάνουμε ντοκιμαντέρ, λες και αυτό δικαιολογεί οτιδήποτε. Δεν υπήρχε καμία αμηχανία, παρά μόνο το ότι εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν ταιριάζω για το ρόλο και αυτή η συνειδητοποίηση φαίνεται στο βλέμμα μου. Το μόνο επίφοβο ήταν μήπως δεν καταφέρει η Κατερίνα να έχει καθαρό πλάνο και η Νίνα να ρίχνει καλά πάνω μου τον φακό, αν ας πούμε έμπαινε κόσμος μπροστά. Ευτυχώς όλα πήγαν παραπάνω από τέλεια, για τη «ραντομιά» που ήταν. Το κακό ήταν ότι επειδή ντρεπόμουν όταν άφησα τον επιτάφιο να φύγω αμέσως, βρέθηκα να ακολουθώ την πομπή για μια ώρα στις ερημιές, ενώ τα κορίτσια είχαν γυρίσει σπίτι και έτρωγαν.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Τίποτα δεν ήταν πολύ δύσκολο τότε γιατί δεν υπήρχε πολύ έντονη η ντροπή του να κάνεις αυτές τις βλακείες μέσα στον κόσμο. Όσον αφορά στο αν ήταν σχεδιασμένα τα γυρίσματα θα σου πω ναι, στο κομμάτι που ο σχεδιασμός φτάνει στο τι έθιμο θα γυρνούσαμε κάθε φορά. Λόγω όμως τις φύσεως του ντοκιμαντέρ τίποτα δεν μπορεί να σχεδιαστεί από εκεί και πέρα, καταγράψαμε την αλήθεια παίρνοντας μέρος σε αυτή και διαμορφώνοντας την ταυτόχρονα. Θα δείτε σε ένα σημείο ότι ο Αντώνης ξεκινάει να σταυροκοπιέται πρώτος και ακολουθούν και οι άλλοι. Αυτό μου φαινόταν πολύ αστείο πάντα. Γενικά πάντως, εκτός από μερικές περιπτώσεις, τα πάντα είναι γραμμένα, απλά λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας και την τυχαιότητα της στιγμής του γυρίσματος.
Στην ομάδα Μετέχνιο ποιος κάνει τι; Έχω καταλάβει πως η Κατερίνα γράφει αρκετά και ο Αντώνης ασχολείται με την κάμερα και τη φωτογραφία για παράδειγμα. Αυτό φυσικά αλλάζει υποθέτω. Πως μοιράζετε τις εργασίες σε ένα πρότζεκτ; Είναι κάτι που συμβαίνει φυσικά ή είναι προσχεδιασμένο το ποιος θα κάνει τι; Τσακώνεστε; Έχετε διαφωνίες; Είναι εύκολη ή δύσκολη η ζωή μέσα στην κοοπερατίβα σας;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Έχεις καταλάβει εντελώς λάθος όμως. Όλοι/ες κάνουμε τα πάντα άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, άλλος καθόλου. Μέχρι τώρα βέβαια το ρόλο του διευθυντή φωτογραφίας έχει ο Κωνσταντίνος Ανδρίκουλας (Αποστόλης). Ή, ας πούμε, ο Πάνος Κυδώνης ευθύνεται για την πλειονότητα των κειμένων του βιβλίου. Σε κάθε πρότζεκτ ακόμα μπορεί κάποιος/α να ζητήσει να αναλάβει ένα συγκεκριμένο πόστο, πχ τη σκηνοθεσία. Στην ταινία Παναγιώτης Λύτρας – Η επιστροφή για παράδειγμα, ο Λέπουρας έγραψε εξ ολοκλήρου το σενάριο και ζήτησε να μη γίνει καμία παρέμβαση/αλλαγή από το υπόλοιπο Μετέχνιο, το οποίο και σεβαστήκαμε, κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανος. Φυσικά τσακωνόμαστε κατά καιρούς, καμιά φορά και σε βαθμό χοντρής παρεξήγησης. 15 χρόνια είναι αυτά. Αν ήμασταν ροκ μπάντα θα είχαμε διαλυθεί 3 φορές τουλάχιστον. Αλλά είναι φυσικό αυτό στα τόσα χρόνια σχέσης. Είμαστε σαν συγγενείς πια. Μια οικογένεια που συναντιέται για το Πάσχα είμαστε περισσότερο. Σίγουρα δεν είμαστε κοοπερατίβα πάντως. Αυτός είναι ένας όρος που χρησιμοποιούσαμε με σαρκαστική διάθεση στην αρχή, αλλά δυστυχώς πέρασε στον κόσμο ως κανονικό, ως κάτι που το εννοούσαμε. Τι να πεις; Πληρώνουμε τα λάθη μας. Το ότι δεν θεωρήσαμε τους εαυτούς μας εξαρχής καλλιτέχνες. Τρέφαμε μάλλον ένα κόμπλεξ προς τον όρο.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Είμαστε δημιουργικοί άνθρωποι και οι περισσότεροι καταπιανόμαστε με πολλά που είτε τα ξέρουμε και τα εξελίσσουμε, όπως οι ικανότητες στον χειρισμό μηχανημάτων βιντεοσκόπησης, ήχο ή μοντάζ, είτε αναγκαζόμαστε να τα μάθουμε, για παράδειγμα το πως γράφεται ένα σενάριο. Εγώ ας πούμε θεωρώ πως είμαι η τεχνικός της παρέας καθώς αυτή ήταν και πάντα η δουλειά μου αλλά προφανώς και θα γράψω (γελάω πολύ την ώρα που τα γράφω) και θα προσπαθήσω όταν έχω κάποια ιδέα, να την μεταφέρω στους φίλους μου όσο το δυνατόν καλύτερα ώστε όλοι μαζί να μπορέσουμε να φτιάξουμε κάτι ωραίο. Μου αρέσει και επιδιώκω να μοιράζομαι αυτές τις ιδέες, καθώς έχω την χαρά να έχω ανθρώπους δίπλα μου που με καταλαβαίνουν κατευθείαν και με την συνδρομή τους όλη η δημιουργία παίρνει πολύ πιο ωραία μορφή. Προφανώς μέσα σε μια παρέα με ανθρώπους που συν-δημιουργούν, υπάρχουν διαφωνίες και εντάσεις γιατί πιστεύω πως πολλές φορές ξεχνάμε τον λόγο που δημιουργούμε και αναλωνόμαστε σε προσωπικές ανασφάλειες ή αλλάζουν με τον καιρό τα θέλω μας και δεν συμβαδίζουμε. Παρόλα αυτά είμαστε αγαπημένοι και στο τέλος κρατάμε αυτό και συνεχίζουμε.
Πολλές φορές - και στα γραπτά και στα βίντεο - έχει κανείς την αίσθηση πως δεν είστε απλά ειρωνικοί, φτάνετε στα όρια της υπερβολής τόσο πολύ που αυτός που διαβάζει ή βλέπει το έργο σας νιώθει πραγματικά μία συγκίνηση και ένα «ταράκουλο» ψυχικό. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να σας «βγει» αυτό; Είναι τελικά και ο σκοπός του έργου σας; Να μπερδεύει; Να δημιουργεί σύγχυση;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Χαίρομαι πολύ που το λες αυτό για τη συγκίνηση. Γενικά πιστεύουμε ότι το γέλιο βγαίνει μέσα από τις θλιβερές καταστάσεις, τα λάθη και τις απανωτές καρπαζιές. Από την προσπάθεια επίσης που κάνουν οι άνθρωποι να αποδείξουν ότι αξίζουν παραπάνω από τις πραγματικές τους διαστάσεις, κατάσταση θλιβερή από τη ρίζα της. Επίσης είμαστε όλοι/ες συναισθηματικά άτομα. Κλαίμε με γατάκια, σκυλάκια και ανθρώπους που αποτυγχάνουν. Το να αποτυπώσουμε αυτήν την πλευρά ανάγνωσης της ζωής είναι για μας εύκολο και αυτονόητο. Στην επόμενη ταινία μας έχουμε σκοπό να προκαλέσουμε πραγματικά δάκρυα στα πρόσωπα των θεατών μας.
ΜΥΡΤΩ: Καθόλου δύσκολα δεν βγαίνει. Για μένα το χιούμορ και η υπερβολή είναι μηχανισμοί διαχείρισης της καθημερινότητας, βγαίνουν φυσικά και αυθόρμητα. Σκοπός του έργου μας πιστεύω πως είναι να εκφραστούμε, έχει να κάνει με εμάς και όχι με την πρόκληση κάποιας συγκεκριμένης επίδρασης στο κοινό, παρότι έχουμε κάποιες αδυναμίες όπως π.χ. η ετεροντροπή.
Με την πολιτική κατάσταση πως το βλέπετε; Τι θα ψηφίσει ο κόσμος στις εκλογές τώρα τον Μάιο; Έχει μέλλον αυτός ο τόπος πολιτικά; Πιστεύετε πως είστε πρώτα πολιτικά όντα ή προτεραιότητα έχει η τέχνη και η έκφραση;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η πολιτική, πέραν του ότι είμαι ένας ελευθεριακός αντιδεξιός.
ΠΑΝΟΣ: Στο Μετέχνιο έχει προτεραιότητα το προσωπικό δράμα και η έκφραση, αν και αυτή είναι αυτονόητα συνδεδεμένη και με την πολιτική θέση του καθενός. Είμαστε όλοι, κατ’ ανάγκη, πολιτικά όντα. Θα συμφωνήσω έτσι μόνο στο δεύτερο μισό της πρότασης του Αντώνη. Εμένα η πολιτική κατάσταση μου ανεβάζει την πίεση. Εκτροπή, λεηλασία, βαρβαρότητα και κοροϊδία, υπό προκλητική δικαστική και μιντιακή ασυλία. Από την άλλη, διαβάζεις την Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974 του Βασίλη Ραφαηλίδη και τα πράματα μπαίνουν σε ένα πλαίσιο, καταλαβαίνεις πόσα λίγα έχουν αλλάξει από την εποχή των κοτζαμπάσηδων στη μικρή βαλκανική γωνίτσα μας. Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά σε ιστορικό και παγκόσμιο επίπεδο, όπου γενικά αισιοδοξώ πως -παρά τη σφαγή- προοδεύουμε, απλά θα μας προλάβει η κλιματική καταστροφή.
ΜΥΡΤΩ: Νομίζω κάποιος που αγαπάει τη δουλειά του Μετεχνίου καταλαβαίνει πως το βλέπουμε. Το "Τόπων Μύστες", τα επεισόδια "Λόγια Σταράτα", το "Διάλογος" 1&2, το "Στη Χώρα των Άνοσων" και άλλα κινηματογραφικά ή συγγραφικά έργα έχουν ξεκάθαρα και μια πολιτική διάσταση. Πιστεύω πως η πολιτική ενυπάρχει στην κωμωδία, στη τέχνη και στην έκφραση στο σύνολό τους, δεν είναι ανταγωνιστική ως προς αυτές ή θέμα προτεραιότητας. Δεν νομίζω πως το πολιτικό μέλλον εντοπίζεται μόνο στις εκλογές αλλά και στις κοινωνικές συμπεριφορές, την παιδεία και την ενημέρωση. Ακόμα κι όταν ένα περιεχόμενο π.χ ενός ενημερωτικού site είναι φαινομενικά απολιτίκ, παράγει πολιτική και προωθεί κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές και αντιλήψεις. Όλοι οι άνθρωποι είναι εγγενώς πολιτικά όντα. Αυτό αλλάζει παρά μόνο αν πάει κανείς να ζήσει κάπου απομονωμένος.
Τι ετοιμάζετε τώρα; Κάπου διάβασα πως έχετε στα σκαριά μία νέα ταινία; Κάτι με άλογα…Είναι αλήθεια, κι αν ναι, πότε θα είναι έτοιμη περίπου;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Είναι αλήθεια. Θα λέγεται Άλογα και θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν ένα Μεσσηνιακό γουέστερν. Εάν όλα πάνε καλά, αν καταφέρουμε δηλαδή να μαζέψουμε τα λεφτά που απαιτούνται (να είστε έτοιμοι για ανακοίνωση crowdfunding) θα το ετοιμάσουμε φέτος.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Θα είναι πολύ ωραίο γουέστερν τα άλογα, ελπίζουμε να αρχίσουμε τα γυρίσματα το φθινόπωρο που μας έρχεται γιατί ενώ ξεκίνησε σαν ένα απλό έργο από αυτά που συνήθως έχουμε την δυνατότητα να φέρουμε εις πέρας κατέληξε σε ένα αρκετά απαιτητικό εγχείρημα και θα είμαστε πολύ περήφανοι αν το καταφέρουμε.
Ταυτόχρονα έχουμε γραμμένο και το Φαντάζιο 2, που είναι κατά την γνώμη μου πολύ πιο αστείο από το πρώτο και ελπίζουμε να το γυρίσουμε και αυτό άμεσα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ο καθένας μας στο Μετέχνιο, είτε συνεργατικά με τους υπόλοιπους είτε μόνος του, έχει και από κάποιο πρότζεκτ κινηματογραφικό το οποίο δουλεύει με σκοπό να πραγματοποιηθεί όταν οι συνθήκες υλοποίησης είναι ώριμες, λαμβάνοντας υπόψιν δυστυχώς πως αυτό που εμείς λέμε παραγωγή δεν έχει καθόλου να κάνει με μια πραγματική κινηματογραφική παραγωγή. Εγώ προσωπικά δουλεύω πάνω σε ένα σενάριο ενός ψυχολογικού σατυρικού δράματος fiction με στοιχεία ντοκιμαντέρ, το οποίο έχει να κάνει με τα υπαρξιακά ενός ήρωα και τον ρόλο των ανθρώπων στο αστικό τοπίο της Αθήνας με τίτλο "Αθήνη".
Παρακολουθώ τη δουλειά σας από την αρχή σχεδόν αλλά πάντα είχα την ίδια απορία: Πως είναι δυνατόν να βγαίνει κάτι τόσο καλό και αστείο, πηγαίο και σχεδόν «επαγγελματικό», από ανθρώπους που ουσιαστικά έχουν σταθερά day jobs, κάπως άσχετα με το Μετέχνιο; Είναι εντυπωσιακό!
ΑΝΤΩΝΗΣ: Είναι κυρίως θλιβερό, αν σκεφτείς πόσα πράγματα δεν καταφέραμε να κάνουμε λόγω αυτής της κατάστασης. Τώρα για να απαντήσω, παρόλο που ο όρος «επαγγελματικό» θέλει εκατοντάδες ακόμα εισαγωγικά για να αποτολμηθεί η εκφορά του, πιστεύω ότι είμαστε έξυπνα παιδιά με ταλέντο και αγάπη για την κωμωδία. Αυτό μας κινεί. Επίσης, ακόμα και χωρίς λεφτά ή μέσα, ξέρουμε ότι η αρτιότητα είναι κάπου εκεί ψηλά. Οπότε κάπου εκεί ψηλά πρέπει να στοχεύσουμε, όσο χαμηλά και αν φτάσουν τελικά τα βέλη μας. Οπότε, τροποποιώντας την ερώτηση σου, γιατί είναι τόσο καλό για no budget, DIY παραγωγή, η απάντηση είναι η αγάπη με την οποία το προσεγγίζουμε και το γεγονός ότι η ευρύτερη παρέα του Μετεχνίου ξέρει καλά από αυτοθυσία, αλληλεγγύη και ουσιαστικό εθελοντισμό.
Το βιβλίο «Κυρίως τα γραπτά» είναι ίσως ένα σημάδι πως «κλείνετε» με τον γραπτό λόγο; Πώς ίσως να επιθυμείτε να επικεντρωθείτε περισσότερο στο βίντεο; Εγώ προσωπικά θα ήθελα να δω τα γραπτά να συνεχίζονται και ίσως, γιατί όχι, να βγει κι ένας δεύτερος τόμος κάποτε, όταν θα έχουν περάσει τα χρόνια…
ΑΝΤΩΝΗΣ: Όχι καλέ. Δεν τελειώσαμε. Τουλάχιστον όχι εν γνώσει μας.
ΠΑΝΟΣ: Νέα κείμενα γράφονται αυτή τη στιγμή και ελπίζουμε σε δεύτερο τόμο πριν περάσουν χρόνια!
Την ομάδα Μετέχνιο μπορείτε να την βρείτε και να "συνδεθείτε" μαζί της ΚΑΙ εδώ
