Δύσκολα θα καταφέρεις να βρεις μία προσπάθεια που να έχει την καθολική αναγνώριση από την κοινή γνώμη. Σε μία εποχή έντονης αμφισβήτησης, τοξικότητας και μη εποικοδομητικής κριτικής, το να καταφέρεις να δημιουργήσεις κάτι που θα το σεβαστεί το κοινό αποτελεί από μόνο του παράσημο. Το ευχάριστο συναίσθημα της αναγνώρισης έχουν την ευκαιρία να το αισθάνονται οι δημιουργοί του El Sombrero*. Τέσσερις γνωστοί-φίλοι που το 2008 αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία σελίδα ώστε να καταγράφουν την αποψή τους για το ποδόσφαιρο και φυσικά τις ομάδες που υποστηρίζουν. Σχεδόν 15 χρόνια μετά, είναι κάτοχοι της πιο cool σελίδας αθλητικού περιεχομένου. Μάλιστα ορισμένες από αυτές τις ιστορίες που γράφουν, τις έχουν συμπεριλάβει στο βιβλίο τους: «Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο». Στη συζήτησή μας, μιλήσαμε για τη φασούλα με το against modern football, για το αν υπάρχει κάτι το υποκριτικό στη νοσταλγία, για την τοξικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, για το πόσο άστοχη είναι η συζήτηση για τον GOAT του αθλήματος και το ποιος θα πάρει τη φετινή SuperLeague.
Πότε ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια, ποιο ήταν το concept και πόσο άλλαξε φτάνοντας στο σήμερα;
Η σελίδα ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2008 από τέσσερις γνωστούς-φίλους που υποστήριζαν διαφορετικές ομάδες στην Ελλάδα. Το αρχικό πλάνο ήταν πολύ απλό: Να γράφουμε την αποψάρα μας για τις ομάδες μας και για το ποδόσφαιρο. Μερικές κρίσεις, πολλά σκάνδαλα, αρκετά Eurogroups, κάτι πολέμους και μια πανδημία αργότερα έχουν αλλάξει κάποιοι συντάκτες, έχει αλλάξει ο κόσμος, έχουμε αλλάξει φυσικά και εμείς. Γι' αυτό και, αναμενόμενα νομίζω, η θεματολογία της σελίδας σήμερα διαφέρει αρκετά από εκείνη των πρώτων χρόνων.
(duendes)
Ποια είναι η αγαπημένη ιστορία που έχετε γράψει ο κάθε αρθρογράφος και γιατί;
Επειδή έχουμε κληθεί κι άλλες φορές να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση και πάντα δυσκολευόμασταν να διαλέξουμε μόνο μια, πρόσφατα αποφασίσαμε με τη βοήθεια των Εκδόσεων Διόπτρα να συγκεντρώσουμε σε ένα βιβλίο κάποιες από τις αγαπημένες μας. Το βιβλίο λέγεται "Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο" και περιλαμβάνει 45 ιστορίες από όλο τον κόσμο που καλύπτουν μεγάλο μέρος της θεματολογίας της σελίδας.
(duendes)
Είστε against modern football και αν ναι, ποιος είναι ο λόγος;
Δεν γίνεται να ασχολείσαι με τις ώρες με το σύγχρονο ποδόσφαιρο, να σχολιάζεις κάθε εβδομάδα τι έγινε στο Τσάμπιονς Λιγκ και την Πρέμιερ Λιγκ, να παρακολουθείς και να αναλύεις τα clasico, το Μουντιάλ και τη μεταγραφολογία και ταυτόχρονα να υποστηρίζεις με στόμφο ότι είσαι και Against Modern Football. Συγγνώμη αλλά προσωπικά το θεωρώ μεγάλη υποκρισία. Κάθε εποχή είχε και έχει τα δικά της θέματα, κάποια θετικά και κάποια αρνητικά. Ένα αγαπημένο παράδειγμα πάνω σ' αυτό είναι κάποια ρεπορτάζ αγγλικών εφημερίδων που χρησιμοποιούσαν την κλασική πλέον φράση αγανάκτησης "Game is gone" όταν για πρώτη φορά το κόστος μιας μεταγραφής έφτασε τις 1.000 λίρες. Αυτό έγινε το... 1905! Κάπως έτσι και το δικό μας "μόντερν φούτμπολ" έχει σίγουρα αρκετά προβλήματα, κάποια εκ των οποίων είναι πολύ σοβαρά, αλλά και κάποιους τομείς που το παιχνίδι και η εμπειρία της θέασης του έχουν βελτιωθεί αισθητά. Μακάρι να μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα ποδόσφαιρο ακριβώς όπως το φανταζόμαστε αλλά ακόμα κι αν μας έδινε κάποιος τη δυνατότητα αμφιβάλλω ότι θα συμφωνούσαμε μεταξύ μας στο πώς ακριβώς θα είναι αυτό.
(duendes)
Μήπως υπάρχει υπερβολή σε όλη αυτή τη νοσταλγία αναφορικά με το ποδόσφαιρο;
Υπάρχουν αυτοί που νοσταλγούν το ποδόσφαιρο έτσι όπως θυμούνται να το έζησαν οι ίδιοι κι είναι συχνά νοσταλγία για την παιδική ή εφηβική ηλικία τους, ίσως εξιδανικευμένη, και υπάρχουν εκείνοι, πιο πολλοί, που μιλούν με νοσταλγία για κάτι που δεν γνώρισαν και το φαντάζονται όπως θέλουν. Το παρελθόν και στο ποδόσφαιρο είναι ένα μέρος εξωτικό, με παιδιά που παίζουν στις αλάνες, φιλάθλους που τρώνε σπόρια στις κερκίδες αγκαλιά με τους αντίπαλους οπαδούς, μακρυμάλληδες παίκτες που πίνουν μπύρες στο ημίχρονο και κατόπιν βάζουν καταπληκτικά γκολ. Γιατί όχι;
Εμείς στο Σομπρέρο η αλήθεια είναι ότι έχουμε μια κάποια αδυναμία στις ιστορίες από το παρελθόν ή ιστορίες για το τζάκι, όπου καμιά φορά συμβαίνουν στ΄ αλήθεια τα παραπάνω, αλλά ελπίζουμε ότι, αντίθετα με τη γνωστή ατάκα του Τόνι Σοπράνο, οι διηγήσεις του τύπου "θυμάσαι τότε που …" δεν είναι όπως είχε πει: "το χαμηλότερο επίπεδο συζήτησης" και έχουν ενδιαφέρον για όσους μας διαβάζουν.
(Jürgen Spock)
Γιατί δεν ασχολείστε καθόλου με το ελληνικό ποδόσφαιρο; Είναι η τοξικότητα που το περιβάλλει; Είναι το επίπεδο; Είναι πώς δεν βρίσκετε μια όμορφη ιστορία να καταπιαστείτε;
Ασχολούμαστε, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Έχουμε γράψει αρκετές ιστορίες για το ελληνικό ποδόσφαιρο και αρκετά συχνά ασχολούμαστε με αυτό στα social media, είτε όταν κάτι όμορφο συμβεί (σπάνιο, αλλά γίνεται), είτε για να αντιμετωπίσουμε με χιούμορ κάποιες καταστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησε το Σομπρέρο γράφαμε πολύ συχνότερα, ειδικά για τις ομάδες μας, ήμασταν πολύ πιο οπαδικοί, αλλά όπως είπαμε και προηγουμένως, άλλαξαν οι συνθήκες, αλλάξαμε εμείς, άλλαξε και η θεματολογία σε μεγάλο βαθμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ασχολούμαστε καθόλου, απλώς προσπαθούμε να αποφεύγουμε την τοξικότητα όσο αυτό είναι εφικτό.
(Elaith)
Πηγαίνετε γήπεδο ή δε σας ενδιαφέρει καθόλου η ελληνική πραγματικότητα;
Προσωπικά πηγαίνω. Με περιγράφει η ατάκα από την ταινία El Secreto de sus Ojos που πήρε το Όσκαρ ξενόγλωσσης πριν καμία δεκαριά χρόνια:
– Tι είναι η Ράσινγκ για σένα;
– Ένα πάθος
– Ακόμα κι αν έχει εννιά χρόνια να πάρει το πρωτάθλημα;
– Ένα πάθος είναι ένα πάθος.
Βλέπεις Μπενχαμίν; Ένας τύπος μπορεί να αλλάξει τα πάντα, πρόσωπο, σπίτι, οικογένεια, γκόμενα, θρησκεία, αλλά ένα πράγμα δεν μπορεί να αλλάξει: το πάθος του…
Κάπως έτσι κι εγώ, δεν μπορώ να αλλάξω το πάθος, την ιεροτελεστία του γηπέδου. Τη συνάντηση με τους φίλους, τα γούρια στην εξέδρα όταν δεν πάει καλά το ματς, την έξοδο μετά είτε για ψυχοθεραπεία, είτε για πανηγύρια, την οσμή του γκαζόν, τα συνθήματα. Δεν εθελοτυφλώ βέβαια. Ξέρω τι «προϊόν» βλέπω, ξέρω τις παθογένειές του, τις αναγνωρίζω, κάποιες φορές ζηλεύω όσους έχουν καταφέρει να αποστασιοποιηθούν.
(Elaith)
Τι πρέπει ν’ αλλάξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο ώστε να ανέβει επίπεδο και ποιο είναι το ιδανικό μοντέλο (γερμανικό, αγγλικό, ολλανδικό) που πρέπει να κοπιάρουμε; Ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη αναφορικά με αυτό που μας παρουσιάζεται ως προϊόν. Πολιτεία, διοικήσεις, δημοσιογράφοι, οπαδοί;
Για να κοπιάρεις κάποιο επιτυχημένο μοντέλο του εξωτερικού θα πρέπει πρώτα να φτιάξεις γερές βάσεις και τη σωστή νοοτροπία. Απ' την άλλη, πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο χωρίς σύγχρονα γήπεδα και σοβαρές εγκαταστάσεις που θα βοηθήσουν τους αθλητές, τους προπονητές και όλους όσους βρίσκονται στον οργανισμό μιας ομάδας για να δουλέψουν σωστά; Θα είναι σαν να χτίζεις ένα σπίτι με ακριβά υλικά χωρίς να έχεις θεμέλια. Το θεωρώ λοιπόν ουτοπικό.
Η ευθύνη, δυστυχώς μας βαραίνει όλους όσο κι αν ακούγεται γενικό και τετριμμένο. Υπάρχει ανομία, υπάρχει βία, υπάρχει φόβος. Και δεν αναφέρομαι για αυτά που συμβαίνουν εντός των γηπέδων. Ακούμε και διαβάζουμε δημοσιογραφικές απόψεις στο όριο του τυφλού οπαδισμού και μετά μας φταίνε οι οπαδοί «που είναι κάφροι». Βλέπουμε διαιτητές να φοβούνται να σφυρίξουν σωστά. Βλέπουμε παράγοντες να απειλούν από το τελευταίο τοπικό πρωτάθλημα μέχρι την πρώτη κατηγορία και κανείς δεν ασχολείται. Έχουμε φτάσει να θεωρείται αυτή η λογική ως κανονικότητα. Και αυτό είναι πραγματικά τρομακτικό. Ότι το έχουμε αποδεχτεί. Όσο ωραίο κι αν είναι το ποδόσφαιρο, μέσα σε ένα τόσο άρρωστο τοπίο η ομορφιά του θα θαμπώσει, θα λεκιαστεί, θα χαθεί.
(gargaduaaas)
Ποιος είναι ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και γιατί;
Οι συζητήσεις για τους GOAT με ενοχλούν και με αφήνουν αδιάφορο ιδίως σε σπορ όπως είναι το ποδόσφαιρο που κανένας, όσο τέλειος κι αν είναι, είναι εξαρτημένος από τους συμπαίκτες του για να μεγαλουργήσει. Επίσης είναι κάπως άτοπο να συγκρίνουμε ποδοσφαιριστές από διαφορετικές εποχές, και γιατί δεν τους έχουμε δει αλλά και γιατί το ποδόσφαιρο του σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο περασμένων δεκαετιών. Θεωρώ πάντως πως η Ελλάδα έχει βγάλει σπουδαίους ποδοσφαιριστές που πολλοί εξ αυτών θα μπορούσαν να έχουν αγωνιστεί με μεγάλη επιτυχία και στο εξωτερικό αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και το ποδόσφαιρο της χώρας μας πιο επαγγελματικό και πριν τη δεκαετία του 1990. Από αυτούς που έχω δει θεωρώ ως τον πιο ντελικάτο τον Δημήτρη Σαραβάκο και ως καλύτερο ποδοσφαιριστή συνολικά, χωρίς να έχει την τεχνική του Σαραβάκου, τον Γιώργο Καραγκούνη. Θεωρώ επίσης ως το κορυφαίο του «παράσημο» ότι κατάφερε μέσα σε ένα τόσο τοξικό κλίμα, όπως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, να είναι αγαπητός από σχεδόν όλους τους εγχώριους ποδοσφαιρόφιλους.
(gargaduaaas)
Η ερώτηση που ποτέ δεν πήρε απάντηση. Ποιος είναι ο GOAT του αθλήματος και γιατί;
Ούτε σήμερα θα πάρει. Για μένα είναι εντελώς άτοπη. Ποιος μπορεί να συγκρίνει τον ντι Στέφανο και τον Πούσκας με τον Μέσι; Έχει δει τους πρώτους για να το κάνει; Ήταν το ίδιο ποδόσφαιρο; Ο Μέσι αν είχε γεννηθεί τότε θα ήταν ο ίδιος παίκτης; Ο Πελέ αν είχε γεννηθεί σήμερα και είχε προπονηθεί με τις σημερινές συνθήκες θα ήταν ο ίδιος παίκτης; Δεν έχει κανένα νόημα. Ας απολαύσουμε όσους είδαμε εμείς, όπως απόλαυσαν οι προηγούμενες γενιές τους δικούς τους, όπως θα απολαύσουν οι επόμενες όσους έρχονται.
(Elaith)
Τελικά το φετινό πρωτάθλημα της Super League, ποιος θα το πάρει;
Ελπίζω η ομάδα που υποστηρίζω.
(Elaith)
Μπορεί το ποδόσφαιρο να κάνει τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος;
Μπορεί να τον κάνει πιο ανεκτό, όπως το καταφέρνει πάντα το παιχνίδι, αλλά και η τέχνη. Το ποδόσφαιρο, μερικές σπάνιες στιγμές, μπορεί να είναι και τα δύο.
(Jürgen Spock)
*Οι διαχειριστές του El Sombrero επιθυμούν να κρατήσουν την ανωνυμία τους και υπογράφουν με τα ψευδώνυμά τους
