Η υπόθεση των τριών νεκρών παιδιών της Πάτρας και η σύλληψη της Ρούλας Πισπιρίγκου από την Ελληνική Αστυνομία, έχει κατακλείσει την επικαιρότητα της χώρας και όσο περνάνε οι μέρες όλο και περισσότερα στοιχεία και εκδοχές θα βγαίνουν στη φόρα.
Πόσο τραυματισμένη θα βγει η ελληνική κοινωνία από το έγκλημα στην Πάτρα;
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται για μία ακόμα φορά αντιμέτωπη με το ραγισμένο είδωλό της, ωστόσο κάτι τέτοιο έρχεται σε δεύτερη μοίρα καθώς η εκδικητικότητα και ο θυμός έχουν κατακλείσει το μεγαλύτερο μέρος του έκδηλα έξαλλου κόσμου που βλέπει το δέντρο αλλά χάνει το δάσος.
Το Ratpack συζήτησε με τον ψυχοθεραπευτή, συγγραφέα και mentor, Γιώργο Λάγιο (www.georgelagios.gr) για το θέμα που έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία και εκείνος κατέθεσε τη δική του γνώμη για τον «εκδηλωτικό» κόσμο, τη Ρούλα Πισπιρίγκου, την τιμωρία της αλλά και το ποιος ευθύνεται πραγματικά για ένα έγκλημα όπως αυτό της Πάτρας.
Για το αν υπάρχει δυνατότητα σωφρονισμού:
-Για μένα δεν μπορεί να υπάρξει κανένας απολύτως σωφρονισμός στην περίπτωση της Ρούλας Πισπιρίγκου. Είναι μια κατάσταση όπου υπάρχει σοβαρή ψυχοπαθολογία και αν ισχύουν τελικά όλα αυτά για τα οποία κατηγορείται τότε αυτή βρίσκεται σε ιδιαίτερα ακραία μορφή. Άνθρωποι που έχουν τέτοιες συμπεριφορές είτε γιατί βρίσκονται στο φάσμα των διαταραχών προσωπικότητας είτε της ψυχώσης συνήθως δεν καταλαβαίνουν καν ότι έχουν σφάλει.
Το μεγάλο λάθος του συστήματος της φυλακής είναι ότι θα έπρεπε να σωφρονίζει τους κρατούμενους ανάλογα με το αδίκημα που έχουν διαπράξει. Για παράδειγμα αν οδηγείς μεθυσμένος και έχεις σκοτώσει κάποιον με το αυτοκίνητο, το σύστημα οφείλει κάθε απόγευμα μετά τη φυλακή να σε στέλνει στο νοσοκομείο να βοηθάς κόσμο που έχει ακρωτηριαστεί από ατυχήματα στο δρόμο, να μιλάς μαζί τους, να ακούς τα προβλήματά τους. Να «δουλεύεις» υπέρ των ανθρώπων που έχεις διαπράξει το έγκλημα και εκεί είναι που θα δημιουργηθεί η τρύπα στη συνείδησή σου. Στο τέλος και θα έχεις κάνει καλό στην κοινωνία μέσω κοινωνικής υπηρεσίας και ταυτόχρονα θα έχεις βοηθήσει τον εαυτό σου. Αυτό θα πει σωφρονισμός.
Επίσης, αναρωτιέμαι αν πιστεύει κάποιος πως η τιμωρία της φυλάκισης έχει αποτρέψει τα σοβαρά εγκλήματα από το να συμβούν; Φυσικά είναι ρητορική ερώτηση διότι βλέπουμε καθημερινά τι συμβαίνει. Γι’ αυτό και ασχολούμαστε με το να διορθώσουμε, αντί να προλάβουμε.
Το να σε κλείσει το σύστημα στη φυλακή για μερικά χρόνια για να σε βγάλει -όπως συνηθίζεται- μετά από χρόνια πολύ πιο αγριεμένο από ότι πριν δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Η φυλακή στην τελική μετά από λίγο καιρό παύει να είναι τιμωρία γιατί συνηθίζεται. Ο μόνος που μπορεί να σε τιμωρήσει είναι η συνείδησή σου. Ή αλλιώς οι ενοχές που θα σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα.
Για τον κόσμο και τον αναβρασμό ο οποίος τον περιβάλλει:
-Ο κόσμος είναι φανερό ότι «βράζει» και εμφανίζει διάθεση εκδίκησης. Το συγκεκριμένο ένστικτο είναι ένα ιδιαίτερα πρωτόγονο ένστικτο το οποίο μας επιβραβεύει με ντοπαμίνη αλλά ταυτόχρονα μας εμποδίζει να δούμε την ουσία του προβλήματος. Στην προκειμένη περίπτωση η ουσία είναι ότι χάθηκαν τρεις ψυχές εντελώς άδικα από μία κοινωνία που επέτρεψε στη Ρούλα Πισπιρίγκου και στην κάθε Ρούλα Πισπιρίγκου να γίνει γονιός.
Ο κόσμος που μαζεύτηκε έξω από το σπίτι της στην Πάτρα, αλλά και οι επόμενοι που θα μαζευτούν ενδεχομένως, δεν θα πετύχουν κάτι πέρα από το να ικανοποιήσουν το εκδικητικό τους ένστικτο. Δεν θα αποτρέψουν το επόμενο έγκλημα και αυτό είναι το μεγάλο λάθος της οχλαγωγίας. Στη διπλανή πόρτα μπορεί να γίνονται τρομακτικά εγκλήματα τα οποία δυστυχώς δεν μπορούμε να τα ξέρουμε, κυρίως γιατί δεν έχουμε τους μηχανισμούς να τα εντοπίσουμε. Και το να μαζευτούν, να φωνάξουν, να βρίσουν και να βγάλουν το άχτι τους σίγουρα δεν θα σώσει το επόμενο θύμα.
Κάνω δωρεάν ομαδικές συνεδρίες για ανθρώπους που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία ή σεξουαλική κακοποίηση από τον ίδιο τους τον πατέρα και ειλικρινά συγκλονίζομαι συνεχώς με τα τερατουργήματα που ακούω. Κυρίως όμως με θλίβει που εμπόδια στέκονται οι ίδιοι οι γονείς των θυμάτων που δεν έχουν την ψυχική δύναμη για να παραδεχτούν την αλήθεια λόγω φόβου.
Για το ποιος ευθύνεται για αυτή την κατάσταση:
-Αναμφίβολα τα πάντα ξεκινάνε από το σπίτι και το γενετικό υλικό. Είναι πλέον φανερό το ότι η παιδεία και η ανατροφή των παιδιών είναι ξεκάθαρα θέμα τύχης ανάλογα με το με ποιους γονείς θα μεγαλώσεις. Τα τυχερά αναθρέφονται από καλούς γονείς και το υπόλοιπο -το μεγαλύτερο- ποσοστό βρίσκονται σε κακοποιητικές οικογένειες. Υπάρχουν βεβαίως παιδιά που τα καταφέρνουν, χτίζουν ψυχική ανθεκτικότητα και γίνονται σπουδαίοι/ες και είναι success stories, μέσα από τις συγκεκριμένες δυσκολίες στην οικογένειά τους, αλλά οι περισσότερες των περιπτώσεων δεν καταλήγουν σε καλό.
Στην περίπτωση της Ρούλας Πισπιρίγκου φταίμε όλοι εμείς που της επιτρέψαμε να είναι μητέρα. Οι δικοί μας νόμοι της επέτρεψαν να έχει ελευθερία να κάνει στα παιδιά της ό,τι ακριβώς θέλει. Μόνο αν «χτυπήσουμε» την πόρτα σε κάθε σπίτι και πάρουμε γνώμη από τα ίδια τα παιδιά θα μπορούμε να καταλάβουμε αν όντως κάποιος αξίζει να είναι γονιός. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περιορίσουμε την «ελευθερία» όλων εκείνων που θέλουν να λέγονται γονείς αλλά στην ουσία κρατούν αιχμάλωτα τα παιδιά τους.
Τα παιδιά δεν είναι δικά τους. Έρχονται μέσα από αυτούς αλλά δεν είναι ιδιοκτησία τους.
