Ο Βασίλης Mike Δεληστάθης γεννήθηκε στο Κιάτο Κορινθίας το 1963. Είναι γλύπτης και σήμερα εργάζεται και ζει στα Μποζικά Κορινθίας.
Τα τελευταία 30 χρόνια ασχολείται με τη γλυπτική και κυρίαρχο στοιχείο των έργων του είναι το μέταλλο. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Ελβετία, Βέλγιο, Ολλανδία και Αμερική).
Έχει παρέμβει εικαστικά σε διάφορους επαγγελματικούς χώρους ενώ γλυπτά του έχουν χρησιμοποιηθεί σε διαφημίσεις, φωτογραφίσεις καθώς και τηλεοπτικά σόου.
Σε κάποιο σημείο τις πορείας του στη ζωή μοιάζει να ξέχασε τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας και ξεκίνησε σπουδές ηλεκτρονικού. Το «παραστράτημα» όμως δεν κράτησε για πολύ. Αφορμή στάθηκε μια έκθεση του Τάκη στη Νέα Υόρκη.
Με βάση πάντα το μέταλλο, παντρεύει φαινομενικά αταίριαστα υλικά, όπως το ξύλο και το κρύσταλλο. Ταυτόχρονα συνδυάζει με απόλυτη αρμονία γλυπτική και ζωγραφική. Πηγές έμπνευσης του αποτελούν η φύση, η θάλασσα, το μέταλλο, το ξύλο, τα δύο του παιδιά, οι γυναίκες.
Ήταν σαν να επιστρέφει στις ρίζες του, σαν το πνεύμα του να ξύπνησε και η ψυχή του καλλιτέχνη να ξαναζωντάνεψε. Από τότε αρχίζει μια τρελή πορεία ανάμεσα σε πεταμένα σίδερα και λαμαρίνες, ανάμεσα σε πέτρες και ξύλα.
Στην Ολλανδία, όπου έζησε για τρία σχεδόν χρόνια, έκανε τα πρώτα του βήματα ως γλύπτης. Δούλευε στα ναυπηγεία. Όταν το καμπανάκι σήμαινε το τέλος της δουλειάς και οι εργάτες αποχωρούσαν, εκείνος έμενε πίσω και μάζευε ότι άχρηστο περίσσευε. Τα έργα του, αν και πρωτόγονα στην αρχή, έβρισκαν μια θέση σε πολλά σπίτια και μαγαζιά του εξωτερικού.
Κάναμε μαζί του μία κουβέντα η οποία αποδείχθηκε πολύ εποικοδομητική. Το απόσταγμα της σοφίας του Mike Δεληστάθη διαφαίνεται καθαρά μέσα από τις απαντήσεις που μας έδωσε.
Έχουμε μάθει πως σας αρέσει το DIY πνεύμα, δηλαδή κάνετε και φτιάχνετε πράγματα με τα χέρια σας. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό.
Do It yourself! Υπάρχει κάτι ποιο ουσιαστικό; Νομίζω πως στην Τέχνη, τα ατομικά χέρια είναι αναντικατάστατα. Πόσο μάλλον σε μια εποχή, όπως η τωρινή, που ο περισσότερος κόσμος τα περιμένει όλα έτοιμα από άλλους. Αυτό, παρέχει βέβαια την ευκολία, ωστόσο το πνεύμα και το σώμα αδυνατίζουν. Αυτοτραυματιζόμαστε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε και τελικά καταλήγουμε ανήμποροι ακόμα και για τα απλά τα καθημερινά. Για παράδειγμα, ενώ από μικρός έδειχνα μια τάση για τη Ζωγραφική, ο πατέρας μου με πήρε στο ξυλουργείο του για να τον βοηθάω. Εκεί ανακάλυψα πώς μπορώ να δώσω πνοή και να μεταμορφώσω άψυχα υλικά σε «ζωντανά». Από τότε κόλλησα το «μικρόβιο» της γλυπτικής.
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Όλη μου η ζωή είναι μια περιπέτεια δημιουργίας, σε όλα τα επίπεδα. Έπειτα από μια έντονη περιήγηση στον κόσμο, έχω «αποσυρθεί» σε ένα ήσυχο χωριουδάκι στην ορεινή Κορινθία. Εδώ, έχω μετατρέψει το χώρο σε ένα καταφύγιο για την Τέχνη και την ήρεμη ζωή. Συνοδοιπόροι , η σύντροφός μου Ζέτα και τα παιδιά μας. Έχουμε μια μικρή φάρμα και καλλιέργειες, τόσο όσο να επαρκούν για εμάς και τους φιλοξενούμενούς μας. Τα πάντα γύρω μου με εμπνέουν και με γεμίζουν ενέργεια. Έτσι, αυτή την περίοδο «παλεύω» ένα νέο έργο με τρία ετερόκλιτα υλικά: Μέταλλο – Ξύλο – Μάρμαρο. Αναζητώντας την αρμονία μεταξύ αυτών των διαφορετικών υλικών σε υφή, χρώμα, θερμοκρασία, σκληρότητα…
Τι ρόλο έπαιξε ή παίζει η γλυπτική και η τέχνη στη ζωή σας;
Η Γλυπτική και γενικότερα η Τέχνη, δεν παίζουν κάποιο ρόλο στη ζωή μου. Είναι η ίδια μου η ζωή. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς να δημιουργώ και να απολαμβάνω έργα Τέχνης. Όχι μόνο εικαστικά. Τρέλα επίσης έχω με τη μουσική. Παντού ανακαλύπτω την Τέχνη γύρω μου. Ακόμα και στην κουζίνα της συντρόφου μου, η οποία διατηρεί και παραδοσιακή ταβέρνα εδώ στα Μποζικά ορεινής Κορινθίας. Οι παρεμβάσεις μου, ξεκινούν από την ψησταριά, μέχρι και τον διάκοσμο της ταβέρνας. Και τα παιδιά αντάμα βέβαια. Είναι ακόμα μια πηγή έμπνευσης.
Με τι τρόπο σας επηρεάζουν τα υλικά που χρησιμοποιείτε;
Το μέταλλο με την σκληρότητα και την ψυχρότητά του, εκφράζει για εμένα τη σκληρή καθημερινότητα στην οποία ζει ο περισσότερος κόσμος. Παρόλο που εμείς εδώ έχουμε βρει ένα «απάγκιο», δεν μπορώ να εξαιρεθώ από την πλειοψηφία των ανθρώπων. Το καλό είναι , ό,τι το περιβάλλον που ζω επηρεάζει τον τρόπο που χρησιμοποιώ τα υλικά μου, καθώς και το τελικό αποτέλεσμα, με πιο θετικό πρόσημο και για εμένα και για τους αποδέκτες.
Γιατί σας συναρπάζει να φτιάχνετε πράγματα με τα χέρια σας;
Όταν ο άνθρωπος έχει θέληση για δημιουργία, γίνεται ασταμάτητος και ξεπερνά κάθε εμπόδιο. Υπάρχουν άνθρωποι χωρίς χέρια που ζωγραφίζουν εκπληκτικά, με πινέλα που κρατούν με το στόμα ή με τα πόδια. Οπότε, αισθάνομαι τυχερός που έχω λειτουργικά χέρια και μπορώ να τα χρησιμοποιώ, για να δίνω και να παίρνω χαρά.
Ποια είναι η άποψη σας για την σημερινή τέχνη;
Στην κοινωνία της κρίσης που διανύουμε, η Τέχνη συμπεριλαβάνεται κι αυτή, αναπόφευκτα. Ωστόσο, πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Διότι η Τέχνη, δεν αντικατροπτίζει μόνο τη ζωή. Είναι και το μέλλον της.
Τι ακριβώς κάνετε στο Ξυλόκαστρο;
Στα Μποζικά, όπως προείπα, έχω συμπεριλάβει μαζί με το καλλιτεχνικό μου εργαστήριο, την ταβερνούλα και ένα μικρό «χειροποίητο» δωμάτιο, το οποίο ήταν κελάρι και το διαθέτω στο airbnb. Συμμετέχω σε όλες τις δραστηριότητες της καθημερινότητας, διότι αυτό μου δίνει δύναμη και έμπνευση για τα καλλιτεχνικά μου έργα. Η αλληλεπίδραση επίσης με τους ανθρώπους που έρχονται εδώ, από όλο τον κόσμο, παίζει επίσης καταλυτικό ρόλο.
Τι θα συμβουλεύατε σε έναν νέο άντρα αυτή την εποχή;
Οι περισσότεροι νέοι άνδρες, ζουν με τρομερό άγχος. Χάνονται μέσα στην τρέλα την καθημερινότητας, που απαιτεί από αυτούς «τα πάντα», εξαφανίζοντας την προσωπικότητά τους. Θα τους έλεγα λοιπόν, όπως λέω και στα παιδιά μου, να υιοθετήσουν έναν τρόπο ζωής που τους εκφράζει, αποφεύγοντας το καθιερωμένο lifestyle που επιβάλλεται. Και να δημιουργούν. Με οτιδήποτε και οποτεδήποτε. Ετσι θα βρει ο καθένας το δρόμο του προς την ατομική ευτυχία η οποία θα μετατραπεί σε συλλογική.
Πιστεύετε πως ο άντρας περνάει κρίση αυτή την περίοδο ή εξελίσσεται σε κάτι καλύτερο;
Τίποτα δεν μπορεί να εξαιρεθεί από την σημερινή περίοδο κρίσης. Αυτό δε σημαίνει ότι η ζωή δεν συνεχίζεται ή δεν εξελίσσεται. Απλά, γίνεται με άλλους ρυθμούς. Κάπως πιο αργούς. Αλλά, πού θα πάει; Θα γυρίσει ο τροχός… Η αισιοδοξία πρέπει να μας διαφεντεύει, παράλληλα με τις ατομικές και συλλογικές «μάχες» για καλύτερη ζωή.
Πως βλέπετε το μέλλον στην τέχνη αλλά και στην ζωή των Ελλήνων;
Μακάρι να ήμουν η «Πυθία» για να μπορώ να προβλέψω το μέλλον (χαχαχχαα). Αστειεύομαι. Και το χιούμορ είναι απαραίτητο στη ζωή. Νομίζω ότι το μέλλον, δεν έρχεται από μόνο του. Εγώ, εσύ, όλοι μας, θα το προσδιορίσουμε και θα το στήσουμε. Αρκεί να έχουμε θέληση για καλύτερη ζωή και για δημιουργία. Οι Έλληνες γενικά είμαστε φιλότεχνοι, γενναίοι και πολλοί είναι και αυτοδίδακτοι, που σημαίνει υψηλό δείκτη νοημοσύνης. Ας τα αξιοποιήσουμε λοιπόν.
