Ποιος δεν έχει ακούσει έστω και μία φορά στη ζωή του Υπόγεια Ρεύματα; Οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα (και όχι μόνο φυσικά) έχουν μία κασέτα ή έναν δίσκο του συγκροτήματος που μας έμαθε να συγκινούμαστε με την ποίηση αλλά και την ποιότητα των πραγμάτων γύρω μας.
Με μία πορεία σχεδόν σαράντα χρόνων τα Υπόγεια Ρεύματα συνεχίζουν να μας καταπλήσσουν με νέες μουσικές και νέους δρόμους. Συγκεκριμένα το νέο τους άλμπουμ «Η Γη που αφήνω» είναι μία μίξη από πολλά στοιχεία μαζί. Από τη μία το ροκ στοιχείο κυριαρχεί, αυτή τη φορά με τη σύνθεση τους να είναι μόνο τρία άτομα (μπάσο, κιθάρα, ντραμς) αλλά την ίδια στιγμή τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι έκδηλα σε όλο το μήκος του άλμπουμ.
Το Ratpack τους πέτυχε σε μία από τις πολλές πρόβες τους που κάνουν στο στούντιο των Τσοπάνα Rave στους Άγιους Ανάργυρους και είχαμε μία εκτενής κουβέντα για όλα όσα απασχολούν το συγκρότημα αυτή την περίοδο. Τα Υπόγεια Ρεύματα αποτελούνται από τους Τάσο Πέππα (ντραμς, φωνή), Γρηγόρη Κλιούμη (φωνή, κιθάρες) και Νίκο Γιούσεφ (μπάσο, φωνή).
Φωτογραφίες: Λευτέρης Παρτσάλης
Το νέο άλμπουμ «Η Γη που αφήνω» το γράψατε μέσα στην καραντίνα έτσι δεν είναι;
Γρηγόρης Κλιούμης: Είχαμε ξεκινήσει ακριβώς πριν, οπότε η καραντίνα έπεσε τέλεια γι’ αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Κανείς όμως δεν ξέρει τι θα συμβεί ακόμη με την περιοδεία. Θέλουμε να προωθήσουμε το άλμπουμ αλλά ακόμη τα πράγματα με την πανδημία δεν είναι σίγουρα. Έχουμε το μεγάλο live μας στο θέατρο Βράχων στις 7/7 μαζί με Magic De Spell και μετά Αύγουστο σχεδιάζουμε τρία live στην Κρήτη, Ηράκλειο, Χανιά, Ρέθυμνο.
Με τον κορονοϊό πως το βιώσατε; Ήταν για εσάς θετικά τα πράγματα ή σας έκανε κακό όλο αυτό;
Γ.Κ.: Γράψαμε ένα ολόκληρο άλμπουμ, αυτό νομίζω είναι τρομερά καλό. Νομίζω όμως πως όλες οι μπάντες το ίδιο βίωσαν. Τώρα που ανοίξαμε ξεκινήσαμε πάλι να ετοιμάζουμε με πρόβες την περιοδεία που θα κάνουμε για το «Η γη που αφήνω».
Το άλμπουμ «Η Γη που αφήνω» έχει κυκλοφορήσει σε βινύλιο;
Γ.Κ.: Ναι, κυκλοφορεί σε βινύλιο, CD και digital από το Όγδοο.
Πως προέκυψε ο τίτλος και το όλο θέμα του άλμπουμ;
Γ.Κ.: Τα τραγούδια συγκεντρώθηκαν στην πρώτη καραντίνα. Εκεί είχαμε και τον χρόνο να κάτσουμε να τα συνθέσουμε με την ησυχία μας, στο δικό μας στούντιο. Ήταν η πρώτη φορά που δουλέψαμε έτσι, ο καθένας στο σπίτι του και μετά ενώσαμε όλες τις ιδέες μαζί. Δεν υπήρχε καμία πίεση και κάναμε πολύ pre production πριν μπούμε στο στούντιο, κάτι που μας βοήθησε.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε περιοδεία;
Γ.Κ.: Ακριβώς πριν από την καραντίνα. Μας έκοψε μάλιστα πολλά live που είχαμε κανονίσει. Έσκασε η πανδημία και μας έκοψε. Αλλά εμείς σε σχέση με άλλους είμασταν σε καλή μοίρα γιατί η πανδημία στην ουσία αύξησε την δημιουργικότητα μας κι έτσι καταφέραμε να κάνουμε αυτό το άλμπουμ. Η δεύτερη καραντίνα όμως ήταν πιο δύσκολη. Γενικά στην καραντίνα φάνηκε ποια μπάντα έχει προβλήματα και ποια όχι. Εκεί βγαίνουν όλα τα προβλήματα. Φτιαχτήκανε πολλά πράγματα όμως την ίδια στιγμή μέσα στον κορονοϊό. Ήταν και μία ευκαιρία για διαφορετική δημιουργικότητα.
Είστε μαζί σαν συγκρότημα από το 1994;
Γ.Κ.: Ναι, δισκογραφικά. Είμαστε μαζί από πιο παλιά ακόμη. Τα μέλη αλλάζουν. Εγώ ήμουν από τους πρώτους, ο Τάσος είναι 18 χρόνια μαζί μας, ο Νίκος Γιούσεφ είναι στη μπάντα δέκα χρόνια. Τώρα είμαστε οι τρεις μας. Αλλά δεν λέμε ποτέ όχι σε κάποιο άλλο μέλος. Δεν παίρνουμε ποτέ session μουσικούς. Τώρα σκεφτόμαστε να φέρουμε κάποιο φίλο να βοηθήσει λίγο στην δεύτερη κιθάρα. Το σκεφτόμαστε γενικά.
Ν.Γ.: Είναι η πρώτη φορά που λέμε να πάρουμε έναν τέταρτο…
Γ.Κ.: Επειδή γέρασα έτσι; (γέλια)
Ν.Γ.: Τώρα που αυτός ο δίσκος δεν είναι γραμμένος live δεν χρειάστηκε να έχουμε έξτρα μέλη. Λόγω της καραντίνας κάναμε το σπίτι του Τάσου στούντιο και έτσι γράψαμε εκεί τα πάντα κανάλι, κανάλι. Για εμάς ήταν πολύ διαφορετικό αλλά και ενδιαφέρον διαδικασία. Όσο όλοι οι άλλοι κλαίγανε τη μοίρα τους για την καραντίνα εμείς φτιάχναμε το καινούριο άλμπουμ (γέλια).
Γ.Κ.: Αν είχαμε πολλά λεφτά και πολλές ώρες τότε αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να γινόταν σε κάθε μας άλμπουμ αλλά δεν είναι εύκολο. Τώρα είχαμε την ευκαιρία και το κάναμε.
Ήθελα από πριν να σας ρωτήσω κάτι ίσως λίγο ανόητο αλλά που με τρώει η περιέργεια…με το trap πως τα πάτε; Ρωτάω γιατί τώρα αυτό είναι το top μουσικό είδος στην Ελλάδα…
Τ.Π.: Μην τα βάζουμε όλα σε ένα σακούλι. Μπορεί να έχει κακή φήμη το trap αλλά όμως υπάρχουν και τα ποιοτικά πράγματα μέσα σε αυτή τη μουσική. Είναι τρομερά δύσκολο να κάνεις trap. Δεν είναι κάτι εύκολο. Δεν υπάρχει δομή, είναι κάτι που βγαίνει αυτοσχεδιαστικά. Είτε καλή trap, είτε κακή trap σίγουρα είναι προτιμότερη από τα σκυλάδικα.
Γ.Κ.: Ανάλογα…εμένα το πρόβλημα μου με την trap είναι πως μου θυμίζει λίγο ένα meta-σκυλάδικο.
Ν.Γ.: Στο νέο άλμπουμ έχουμε πολλά στοιχεία από dubstep ας πούμε. Πάντα όμως μόνο με το μπάσο, δεν χρησιμοποιήσαμε συνθεσάιζερ. Προσπαθούμε σαν μπάντα να κρατάμε όλα τα καλά στοιχεία από κάθε μουσική που ακούμε γύρω μας και μας αρέσει.
Γ.Κ.: Το ζήτημα με την trap είναι περίπλοκο μιας και υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν με αυτή τη μουσική, σίγουρα υπάρχουν θετικά στοιχεία μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό που γίνεται.
Πώς σας έχει επηρεάσει η επιτυχία μέσα στα χρόνια που είστε μπάντα;
Γ.Κ.: Μας έχει επηρεάσει έντονα. Και έντονα αρνητικά αλλά και έντονα θετικά. Για εμάς ήταν πολύ σοκαριστικό το να επιτύχουμε. Κάναμε τότε άλλες δουλειές. Μας τρέλανε η επιτυχία. Οι σχέσεις μας άλλαξαν. Μας αποσυντόνισε η ίδια η βιομηχανία της δισκογραφίας. Εμείς θέλαμε να γράφουμε πολύ αλλά δεν μας άφηναν. Τεράστιο θέμα ήταν πως η βιομηχανία ήθελε να μας διαλύσει έτσι ώστε να κάνει ο καθένας τη δική του σόλο καριέρα. Κι όλα αυτά μας επηρέασαν. Από την άλλη η επιτυχία έχει και θετικό πρόσημο. Γράφουμε τα τραγούδια μας και κάποιος τα βγάζει. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα. Επίσης έχουμε μία οικονομική άνεση να επενδύσουμε σε μουσικό εξοπλισμό που χρειαζόμαστε.
Ποιος είναι ο πιο πειραματικός από τους τρεις σας; Έχω την εντύπωση πως ο Τάσος είναι ο πιο τρελός μουσικά…
Τ.Π.: Η αλήθεια είναι πως ισχύει κάπως αυτό που λες. Πρόσφατα έχω κυκλοφορήσει κι ένα βιβλίο για ντράμερ που είναι γι’ αυτούς που θέλουν να εξελίξουν τον ρυθμό από ένα σημείο και μετά. Στην ουσία ασχολούμαι με τις πολυρυθμίες. Το βιβλίο ονομάζεται Flexible Time και μπορεί κάποιος να το βρει μιας και κυκλοφορεί. Χρειάζεσαι να το μελετήσεις τρία με τέσσερα χρόνια αλλά σε γλιτώνει από μία δεκαετία δουλειάς. Μπορεί κανείς να το βρει στο flexibletime.gr. Είναι πολύ σημαντικό σε μία μπάντα να μπορείς να πειραματίζεσαι. Για μένα η μουσική είναι σαν παιδική χαρά.
Στο εξωτερικό προλάβατε να κάνετε περιοδείες;
Ν.Γ.: Βέβαια. Κάναμε σε όλη την Ευρώπη. Από πάντα τρέχαμε εκεί. Τώρα όμως που είχαμε ξεκινήσει να φτιάχνουμε ένα σταθερό κοινό εκεί ήρθε ο κορονοϊός και μας διέλυσε λίγο στο συγκεκριμένο θέμα. Κάναμε μικρές περιοδείες με βαν. Τρομερή φάση. Από πόλη σε πόλη βιώναμε πάντα κάτι διαφορετικό. Το εξωτερικό είναι πολύ διαφορετικό στη μουσική σε σχέση με την Ελλάδα. Έχουμε παίξει από αυτοδιαχειριζόμενους χώρους μέχρι και μεγάλα jazz clubs.
Πώς βλέπετε το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας; Τώρα που το ίντερνετ έχει κατακλύσει και κατακτήσει τα πάντα;
Γ.Κ.: Δεν υπάρχει πλέον το μεράκι στη δισκογραφία. Ο άλλος δεν θα αγοράσει ένα δίσκο. Όλα έχουν γίνει λίγο σαν μουσική για ασανσέρ. Παλιότερα τα πράγματα είχαν περισσότερο μεράκι. Κάποιος αγόραζε το δίσκο σου γιατί το αγαπούσε αυτό. Τώρα όλα πλέον πάνε να γίνουν σαν μουσικό χαλί για κάτι άλλο.
Τ.Π.: Έχει χαθεί η έκπληξη. Η μουσική είναι σαν τον έρωτα. Εγώ παλιά πήγαινα να πάρω ένα CD και παρακαλούσα να είναι πατάτα. Έτσι ώστε να μάθω. Τώρα όλα τα έχεις στα πόδια σου. Αυτό μοιάζει να είναι αρκετά βαρετό.
Ξέρω επίσης πως Νίκο εσύ ασχολείσαι και με κόμικ. Σχεδιάζεις κόμικς έτσι δεν είναι;
Ν.Γ. Ναι, ασχολούμαι με το είδος και μάλιστα μου αρέσει πολύ. Και σαν μπάντα έχουμε μία τάση προς τα κόμικ. Κάναμε και το τραγούδι μας Έρημα Καράβια σε κόμικ του Κωσταντίνου Σκλαβενίτη. Εγώ κυρίως ασχολούμαι με μία μίξη από χειροποίητο κόμικ σε συνδυασμό με ηλεκτρονικό χρώμα. Μπορεί κάποιος να δει τα κόμικ μου στη σελίδα μου https://ngioussef.wixsite.com/
